Lief klein Meiske

Toen ik je ouders
en jouw gisteren zag,
voor het eerst in mijn leven,
heb je mij diep beroerd,
zoals je daar doodstil lag.
Het leek wel mooi,
maar je hebt me laten huilen
als een klein kind,
omdat ik je nu al,
zo'n geweldige kanjer vind.
In 7 maanden poepie,
heb je misschien meer betekend,
dan sommigen
in hun hele leven.
Papa en mama,
zullen eeuwig om je geven.
Dat heb ik gezien,
Han en Liesbeth,
Leef jullie leven.
Ik weet zeker,
dat Opa Harry en oma Giny
en de andere opa en oma
dit met mij eens zijn.

Meis een stralende ster,

Ontroering,
Tijdens de drukke afscheidswake van Meis in de kerk in Enter leek het alsof heel Enter was uitgelopen om Meis en haar ouders en familie te eren. Het was er helemaal vol, benauwd en gespannen. De emoties waren voelbaar tot in ieders tenen en de prachtige woorden o.a. door Liesbeth, Meis haar moeder, waren om koud van te worden en stil bij weg te snikken. Wat heeft zij een ongelooflijke steen verlegd op deze aarde met Han samen. Voor jullie zal een toekomst zijn, stap voor stap, maar het zal gebeuren. En Meis wordt jullie stralende ster.

Kim, Wouter en ik zijn dankbaar dat we deelgenoot waren van deze bijzondere bijeenkomst die helaas in ons aller schoot werd geworpen. Arnold en Maria, Thom en Karin en Sjoerd waren er ook getuige van.

Ik wil namens Kim en Wouter de familie Kuipers heel veel kracht, overtuiging en houvast toewensen in een tijd dat het lijkt alsof je oneerlijk veel moet inleveren.
Giny en Harry, ik heb respect.

Diep verdriet om Meis

Afgelopen vrijdag kreeg ik het afschuwelijke bericht van mijn schoonzus Els, dat het kleindochtertje van mijn  zus en zwager Giny en Harry was gestikt in haar campingbedje. Meis was geboren op 29 december 2010 en dus amper een half jaar oud. Nadat hersendood was geconstateerd is toch nog een poging gewaagd om haar in het ziekenhuis van Groningen te redden. Dit heeft helaas niet mogen baten.
Uit respect voor het verlies van dit zo jonge leventje, hierna het afscheidsgedicht van haar diep verdrietige en ontredderde ouders.

Lieve Meis,
Wat hebben we van je gehouden, veilig in onze schoot.
Wat hebben we van je genoten, van iedere lach die je ons bood.

Veel te plotseling en veel te vroeg moesten we je alweer laten gaan,
veel te snel en veel te vlug moest jij,
op je eigen beentjes leren staan.

Zo klein je was, ging je in gevecht,
vol met kracht en dapperheid, vocht je maar amper 1 dag,
deze harde ongelijke strijd.

We zagen je knokken voor je leven,
vol slangen tegen je kleine lichaam aan,
maar hier kunnen we niet spreken van een vol
menswaardig bestaan.

We hebben je toen toegefluisterd:
"Schat, van ons mag je gaan naar een beter en mooier leven,
wij zullen je zacht in slaap gaan wiegen"

En in onze armen mocht je slapen,
dat is alles wat wij je konden geven,
maar in onze harten zul je eeuwig verder leven.

Een intense dikke knuffel en een dikke kus,
papa, mama en je grote zus Suus.
-----------------------------------------

Ik wens Han en Liesbeth de kracht
en het houvast dat ze verdienen.
Ook Harry en Giny en de rest van de familie.


"Hoezeer kan het leven ons verbijsteren
En ons wijzen op onze nietigheid".

Een nieuwe buurman

Terug van weggeweest.
Sinds afgelopen maandag ben ik 5dagen met de caravan op "vakantie geweest".
Voor het eerst van mijn leven heb ik alles zelf ingepakt en ik moet zeggen dat het voelt als een dubbele klus als je ineens alles alleen moet doen. Het kost veel tijd om alles voor te bereiden en te verzamelen. Allereerst heb ik 3 of 4 wasmachines gedraaid voor een schone was, ja toch..... Dan alle kledingstukken selekteren, alle toiletartikelen, alle handdoeken, theedoeken, poetsdoeken, de koelkast legen, alle apparatuur inladen, alle kampeerspullen, alle schoeisel, alle gereedschap,  alle stoelen en tafels, de hondenmand, hondenkar, Bommel, hondenvoer nou werkelijk het houdt niet op.  De plasmaTV, de antivoetschimmellotion, sokken, fototoestel, verrekijker, de fiets en nu hou ik echt op.
Ik ga 5 dagen met Kim en Dirk en Job naar de Camping de Wanroyse Bergen, 12 kilometer van Boxmeer. Het is een 4 sterrencamping met een heel groot openluchtbad waar we vlakbij staan.
Het is de hele week, van maandag tot vrijdag, afwisselend zonnig en bewolkt, dus prachtig weer.
Ik heb ervan genoten en Job sliep bij mij in de caravan. Job heeft gemerkt dat opa flink kan snurken maar hij was vaak zo moe en lui dat hij het niet eens hoorde. He Job! Kim en Dirk sliepen in hun eigen puppietentje vlak naast de caravan. Er was op de camping een grote overdekte speeltuin, een grote buitenspeeltuin en 3 grote springkussens. Voor elk wat wils.
Woensdag was Dirk jarig en hij heeft alle familie en vrienden op de camping uitgenodigd. Knoepie gezellig en we sluiten af met een heleboel frites en snacks, want iedereen had honger, Job ook. Cas was er ook, hij is 4-5 jaar en ik noem hem soms Harry, he Cas! Cas moet er vrolijk om lachen en zegt dat ik Harry ben. Jammer dat oma Connie er niet bij is maar dat is nu eenmaal zo.
Oma Connie heeft vandaag een nieuwe buurman gekregen naast haar plekje en hij heet Hein.  Hein is bijna bedolven onder de bloemen. Nu ligt Connie aan beide kanten niet meer alleen, want Frans ligt aan de andere kant. En de beide mannen hebben veel bloemen aangedragen waar Connie, zoals bekend, wel van houdt.
Het is wel raar dat Connie in het ziekenhuis ook al een tijdje op een kamer naast die van Hein heeft gelegen, toen ze allebei nog ziek waren. Zo zie je maar weer dat het leven zijn eigen loop neemt waar wij geen invloed op hebben. Het is als een waterstroom die altijd zijn eigen weg volgt, hoe dan ook.  Niemand kent de dag van morgen en dat is maar goed ook. Maar ik zeg, houdt vertrouwen in de toekomst, want wat geweest is is voorbij. De toekomst is een nieuwe uitdaging, met alle respect voor wat is geweest. Wat is geweest leeft voort in de herinnering.
Sorry mannen, maar jullie staan ook op de foto.  Misschien tot morgen.

Een eigen plek

Bij het dagelijkse bezoekje aan Connie,
Zie ik aan de rode rozen,
op het graf van haar buurman,
dat het vandaag zijn verjaardag is.
Zijn gezin is blijkbaar al geweest
om zijn eigen plek op te sieren.

Het is vandaag zaterdag,
de gebruikelijke dag voor Connie,
om zichzelf op de wekelijkse,
verse bloemen te tracteren.
Vandaag ben ik attent
En krijgt ze witte rozen
en een mooie hortensia van mij.

Ik heb er zelf ook een thuis gezet.

Het geeft toch een goed gevoel,

als je begrijpt wat ik bedoel.

40 jaar samen

Ooit 40 jaar geleden,
Kwam ik Connie tegen,
Blond en vol jeugdige inspiratie,
Een pittig meisie, vol met gratie.
Ze paste helemaal,
Bij mijn eigen twijfelachtige reputatie.
Verloven en trouwen in 2 jaar tijd,
Ik raakte tot slot mijn twijfels kwijt.
Kim is de eerste spruit,
daarna komt er nog een Woutertje uit.
Het ging zo nu en dan over hobbels,
maar het leven heeft nu eenmaal bobbels.
Uiteindelijk samen geluk,
En dan kan niks meer stuk.
Zo leefden wij nog lang en gelukkig.
Totdat in 2001
De wereld omsloeg in,
borstkanker heel gemeen.
Een toekomst was niet meteen een probleem,
Maar na 5 jaren was er die fatale diagnose,
Waardoor Connies hoop veranderde als een metamorfose,
En haar levensdroom sloeg om in een dodelijke symbiose.
Lieve schat,
Je bent altijd bij ons,
wat er ook is.
Je bent niet vergeten,
dat moet je weten.
We denken aan je,
elke dag,
altijd, doei..........

Als je dood gaat,

Misschien heeft ieder mens,

Ergens in het heelal heel ver,

Zijn eigen mooie ster.

Om eeuwig te schitteren,

In de nacht,

Naar het aardse leven,

Dat we heel even,

mogen beleven.

Het is niet raar,

Maar we kunnen niet,

zonder elkaar.

Ooit is de ontmoeting,

Zoveel meer ,

Dan alleen maar,

een begroeting.

Wees daarom verheugd,

Het leven is bedoeld,

Als vreugd.

Met als einde de dood,

Voor ons allemaal,

Ja tot slot een deugd,

En een eerlijk verhaal.

Draag je geliefde in je hart,
als een warme herinnering
en dank voor wat is geweest.
Dan is je verdriet,
Nog het minst van het meest.

Laat het leven bloeien.

Connies laatste tuintje, waar wij allen zeer aan hechten. De witte petunias bloeien tegen alles in. Het doet goed te horen dat meer mensen haar met een bezoek bezoek vereren. Iedereen is natuurlijk van harte welkom. Ikzelf ben heel blij met haar eigen monumentje, een plekje om soms bij stil te staan. Tot vandaag toe ben ik elke dag een keer bij Connie geweest. Het voelt goed. 

Eindelijk zomer,

Hallo allemaal,

Gisteren avond ben ik even op bezoek geweest bij de mutsen, het handwerkclubje van Connie.... Ja, ja dat clubje kent de (blog)kenner wel. Vanavond was de ontmoeting bij Joke thuis. Terwijl de dames zich te buiten gaan aan hun hobby, kan ik mooi even bijkletsen met Leo over het wel en wee. Leo gaat weer eens werken op een school, zelfs in de achterhoek en Lichtenvoorde. Doe het een beetje rustig aan daar want er zijn nog zoveel andere dingen in het leven, zou ik zeggen. Dat geldt ook voor Joke die als een razende quiltstorm de deken van Connie probeert af te maken.Neem de tijd, alles is meer dan iets.

Vandaag durf ik trouwens weer eens een echte korte broek uit de kast te halen, al is de ochtend alweer bijna voorbij. Ik moet zeggen dat ik zelf gelukkig weer heel prettig kan uitslapen soms. Ik krijg dan echt het idee dat ik aan lichamelijke rust toekom, die er heel lang aan heeft ontbroken. Dat is weer wat anders dan geestelijke rust maar ook daar werk ik bijzonder aan.

Met Pierre heb ik vanmiddag 2 uur flink gefietst en ben daarna lekker bij hem wezen eten. En jawel, zo lijkt het wel vakantie. Het eten was heerlijk en de gezellige praat nog meer. Dat gaan we zeker meer herhalen.

Vanavond ontmoette ik op de begraafplaats bij het graf van Connie nog twee niet al te jeugdige dames die (op hun fiets) blijkbaar in gesprek waren over de vierdaagse en de gladiolen op het graf van Connie. Nieuwsgierig zoals ik ben check ik even. Het gaat blijkbaar ook over het 4-daagse (groen/gele?) lintje dat er vorige week aan vastzat.

Bij het navolgende gesprek blijkt de dame waar ik mee praat, de weduwe te zijn van een man die al meer dan 6 jaar geleden is begraven in een volledig met bloemen bedekt graf. Ze zet er elke week verse rode rozen op en vraagt zich af of haar man niet zou zeggen, zet ze liever maar thuis neer. Bij nader inzien blijkt ze zich volledig nog aan haar man vast te klampen, bij gebrek aan betere contacten. Ik heb haar oprecht verzekerd dat ik dat anders wil doen. Op zulke momenten zou ik willen dat ik God was om zo iemand een sprankje hoop en vertrouwen in zichzelf te kunnen geven.
Ik heb haar op het hart gedrukt dat er meer is op deze aarde en zoek het op. Ik moet er niet aan denken dat Connie over 6 jaar nog steeds het enige doel is dat mij moet helpen om te leven. Ik zal haar nooit vergeten, maar ik hoop ook nog een leven zonder haar te mogen beleven.

Dag allemaal, en vertrouw op mij....