In de bloemen en kleren

Hallo beste mensen,

Nog van alles voorbereidt vanochtend om de ontvangst van Connie tot een blijde gebeurtenis te maken. Het prachtig zonnige weer krijgen we gratis, bij Olieslagers moeten we gewoon alles betalen. Maar de bloemstukken zijn de moeite waard zo zal ook achteraf blijken. Wouter moet kiezen uit 3 oranjerode bossen en ik heb niets te kiezen want van mijn keuze is maar 1 bloemstuk.  Lottes toeziend oog is slechts goedkeurend. Binnen 10 minuten staan we weer buiten, voldaan om de goeie zaken die we hebben gedaan, de kosten buiten beschouwing latend. Dan nog even twee kakelverse Brabantse vlaaien met smeuïge bosvruchten, slagroom, peren enz. voor het verplegend personeel, want dat hebben ze weer dik verdiend.

De zon lacht ons werkelijk toe en heeft een goeie invloed op de gemoederen. We slaan allemaal lekkere dingen in voor een stevige lunch waaraan ook Kim meedoet die inmiddels terug is uit Malden. Smikkel smikkel, ook Lotte een croissantje met hagelslag. Bommel wordt ook niet vergeten. Zodra de lunch is genuttigd is het tijd om Connie te halen. We nemen voldoende tassen en zakken mee om alles in te kunnen stoppen.

Er gaan 2 auto´s mee, 1 voor Connie, 1 voor de bagage. Als we de entree van het ziekenhuis oplopen staan er op de 5^e verdieping al twee uitbundig voor het kamerraam te zwaaien, Connie en Els. Els heeft Connie al even tevoren gezelschap gehouden omdat we dat zelf moeilijk konden. Connie is goed gemutst en heeft heel veel zin om mee te gaan. De muts wordt vervangen door de pruik en de sloffen door hoge paarse laarzen. Verder een andere broek en een niet al te warm kort jasje. Alle tassen geladen, de overdracht van de verpleging serieus genoteerd en de taarten uitgedeeld.  Els heeft met Connie geluncht en gaat nu weer naar de camping met Gerard.  Ik had ze deze ochtend verrast met het verzoek om Connie even bezig te houden van 11 tot 1. Hun geplande fietstochtje ging plots van noord naar zuid naar Boxmeer.  Achteraf blijken ze 10 km te zijn omgereden maar ja dan moet je maar een Tom Tom op de fiets zetten of een goeie kaart kopen, hè Gerard? Maar bedankt weer.

Kim is s’middags met Els kleren wezen kopen. Dat mag ze zelf hierna even vertellen.

Ja hier ben ik dan, de eerste keer dat ik zelf op het blog mag schrijven. Is wel een eer! Ik ben vanmiddag samen met Els naar mama’s winkel gegaan Lady M in Boxmeer. Nicolien die daar werkt kent Mama’s smaak goed en heeft ons aardig op weg geholpen. Met twee paar kritische ogen hebben we heel wat verschillende jasjes, jurken, rokken en vestjes bekeken. Mmmmmm ja wat zou Mam hier van vinden en wat zou ze daarvan vinden. Uiteindelijk mochten we een hele stapel op zicht meenemen, echt super! Els en ik konden niet wachten om mama de kleren te laten zien, piep piep, ging het alarm toch af, hup daar gingen de kleren weer uit de tas en op zoek naar het alarm. Ja die konden we niet vinden. We kregen het even benauwd en herinneringen van alarmpjes passeerden de revue. Daarna nog even een blik bij La Vie geworpen, maar als snel kwamen we tot de conclusie dat we wel even genoeg hadden. Thuis zat mama al klaar te wachten. Hup een heuse passpiegel erbij en passen maar. Met wat knikjes en blikken was het al snel bepaald, mama heeft een leuk setje uitgezocht, voor zo erbij. En wij maar denken dat we iets voor de bruiloft aan het zoeken waren. Hahaha.

Ik heb nu lekker de hele avond met mama gekeuveld en samen GTST  gekeken. Het voelt weer even als vanouds. Deze momenten pluk ik. Ik ga nu lekker een wijntje met pap en mam drinken en Els ik ga graag nog een keer met je winkelen, maar dan zoeken we iets voor onszelf ok? Haha.

Nou ja, dit is dus niet mijn taal, maar goed dat ik dit kon uitbesteden. We zijn op dit moment nog even de medicatie van Connie aan het ontcijferen.  Ongelooflijk er staat vaak niks op de tabletten en ze lijken allemaal op elkaar. Gelukkig krijgen we maandag een systeem met medicijnen in voorverpakte dosering per dageenheid.

Geloof het of niet maar Connie heeft haar voorliefde voor bitterballen hervat. Het bakpapier in de oven stond bijna in de fik maar de ballen moesten krokant zijn. Het ruikt dus weer ouderwets hierbinnen en met deze lucht, maar zonder zuurstofgenerator gaan wij straks slapen. Ik zit in elk geval wel weer gebakken met Connie samen.

Trouwens ik kom nogal eens mensen tegen die mij aanspreken over hoe het gaat met Connie en zo. Heel vaak blijken deze mensen regelmatig de blog te lezen. De gesprekken zijn voor mij dan meteen een stuk gemakkelijker. Ik moedig mensen zelfs aan maar te lezen want ik heb echt niks te verbergen voor wie dat zelfs maar mocht denken. Ik zit sowieso al met de billen bloot. En gezondheid is nu eenmaal het belangrijkste thema in ons leven.

Allemaal de hartelijke groetjes van Connie en namens mij iedereen bedankt weer. Doei.