Een gouden randje

Hallo feestvierders bij Joke,

Vorige week zondag schreef ik nog dat het alweer zondag was. We zijn alweer een week verder en weer is het zondag. Niks bijzonders eigenlijk en daarom zal ik de vorige week zondag ook niet vergelijken met die van vandaag. Dat is immers net zo’n onzin als vandaag vergelijken met gisteren of met morgen. Dat bewijst overduidelijk dat alleen de dag van vandaag telt. Gisteren is geweest en niet meer te veranderen, morgen is maar de vraag wat het wordt, je weet het gewoon niet. Vandaag is een dag met een gouden randje.

Gisteren stond Connies vijver bij ons in de belangstelling waaraan we dierbare herinneringen hebben overgehouden. Dierbare herinneringen zijn een waardevol bezit voor de toekomst. Ze helpen ons te leven en te overleven. Ook de minder fijne herinneringen leren ons iets over leven en overleven. Ze geven mij vaak kracht om eruit te halen wat er is. Niemand onder ons leeft zonder wisselende herinneringen, als je tenminste niet vergeet.

Had ik vandaag nog een paar sprietplantjes en bodembedekkers van Dineke naast de vijver willen zetten maar het weer was me te mooi. Connie had allang post gevat naast de vijver in de zon en zat de goudvisjes te bekijken die nieuwsgierig langs de rand van de vijver zwommen. Bommel volgt het groepje vissen op een afstandje en kan zijn ongeduld niet bedwingen. Hij krijgt een schep water over zijn rug om hem weg te jagen. Gelukkig staat er gaas om de vijver anders was ie er allang ingedoken.

We luieren lekker door in het aangename zonnetje tot een uur of half 3. Daarna gaat Connie beginnen aan de voorbereidingen voor vertrek naar het feestje van Joke. Joke geeft vandaag groot feest omdat ze 65 is geworden. Voor Connie wordt het een omkleedpartij van ruim 1 uur. Panty aan, laarzen aan, hemdje aan, shirt aan, rok aan, pruikje op, schminken, rode lipstick, handtas inpakken, diabetesspullen mee, enveloppe voor Joke, rolstoel, zonnebril vergeten terug dus, etc. en hup naar Joke toe.

Connie wordt als een hele belangrijke gast ontvangen door de mensen op de party. Alle mensen die Connie wat beter kennen maken dankbaar van de gelegenheid gebruik om weer eens gezellig bij te kletsen want dat kan Connie nog steeds. Een enkeling is misschien wat onwennig maar de sfeer is open en spontaan. Zo wordt het een warm weerzien wat voor Connie ook heel erg prettig is overgekomen, maar ook voor mij. Gelukkig zijn er ook veel bloggers die helemaal op de hoogte zijn van wat ik dagelijks neerschrijf. Met een knipoog naar de ellende en een lach naar het leven. Gelukkig is de blog voor mij en voor velen gaan leven als een stem onderons. En Hil, ik weet het, je ogen en gezicht kijken minder zorgelijk als ik dat mag zeggen, maar dat blijft wel als een stem onder ons…..

De speech van Leo was zoals gewoonlijk weer goed voorbereid (op gele memostickers) met steekwoorden en reminders. Ik weet niet of Connie op de sticker stond maar ze kreeg wel een groot compliment. Hoera. Het mooie schilderij voor Joke hebben wij helaas gemist maar we komen nog terug om te kijken als dat mag. Daarna is de zang aan ons en Peter en Dineke hebben weer geweldige liederen gecomponeerd waar mij de inspiratie ontbrak dit keer. We hebben onze liederen ten beste gegeven met een daverend slot, lang zal Joke leven.

Het warme en koude buffet van Pépé bij Joke en Leo is ongekend lekker en ongekend veel. Alle mensen vallen uitgehongerd aan aan het buffet dat binnen een uur meer dan gehalveerd is. Om half acht zitten ook wij lekker vol en zelfs Connie heeft genoeg. Ze heeft al gezegd, vanavond geen bitterballen meer te eten. We besluiten met een wit wijntje en rijden dan de rolstoel naar de auto. Het is echt mooi geweest en iedereen is voldaan. Joke en Leo, heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid en Connie gaat morgenavond met de oudste muts, mutsen bij Truus en met Franca. Doei, doei