Eindelijk Getrouwd

Hallo lieve mensen, daar zijn we weer.


De storing van gisteren is gelukkig verholpen en ook de trouwerijstress is tot een enigszins verdraaglijk nivo gedaald. Tjonge jonge wat een energie en inspanning heeft het gekost om die twee met Lotte getrouwd te krijgen. Kosten nog moeite zijn gespaard maar het is meer dan een onvergetelijke dag geworden, niet alleen voor de bruid en de bruidegom met hun kroost maar voor alle gasten die waren genodigd.

En Connie heeft de langverwachte dag van haar leven beleefd. Ze had van te voren al gezegd dat ze tot het laatst toe zou blijven en dat is helemaal gelukt. Vanaf de middag heeft ze eerst de trouwceremonie gevolgd in de kloosterkapel door de ambtenaar van de burgelijke stand. Tijdens de ceremonie werd er prachtig gezongen door Koen en Dirk die ook de muziekale begeleiding verzorgde op een electrische piano.

Wouter zijn jawoord ging uiteindelijk over in een hevig snikken en knikken maar dat laatste betekent wel JA. Och errum en hij had s’nachts bij Gerrit en Ria nog zo zitten schrijven en oefenen dat ie er bijna bij in slaap viel. Ondanks de geringe nachtrust stond Wouter toch op tijd bij ons voor de deur met een prachtig bruidsboeket voor Carin, een bruidsboeketje voor Lotte en een prachtboeket voor op de Peugot Cabrio 206 van Annie en Bert.

Wouter mag zich bij ons in zijn huwelijkstenue tooien. Hij heeft de schoenen al flink ingelopen en de knelpunten zijn weggewerkt. Zijn bruine kostuum van goede snit past goed bij de stropdas en Wouter zijn eigen koppie. Van mij mag ie gerust naast zijn schoenen gaan lopen, alles is een moooi geheel. Zijn haren doet ie zelf, in de badkamer door vreselijk hard met zijn hoofd heen en weer te zwaaien. Dat deed hij vroeger ook al en ik vond het altijd heftig zoals die haren heen en weer werden geslagen tot het juiste hoogtepunt werd bereikt. Ik heb het nu zelf ook even geprobeerd, maar het is mislukt. Connie vindt Wouter geweldig in zijn pak en die twee vallen mekaar in de armen, geweldig.

Rond half twaalf komt Lotte papa ophalen want hij moet om 12:15 bij mama zijn met de cabrio, de bloemen en Lotte. Lotte inspecteert nog even als engeltje de toestand van oma’s vijvertje en ziet tevreden dat alles goed is. Dag lieve oma, ik zie je straks met opa in het Elzendaalklooster als mama en papa gaan trouwen.

Nu wordt het voor ons ook spannend want we moeten na de lunch ons ook gaan aankleden voor de grote dag. Wiebe helpt Connie met haar garderobe totdat ze er helemaal topklasse uitziet. Wat staat ze er mooi op. Ikzelf hijs mij dan ook in het nieuwe overhemd met stropdas en donkerblauw kostuum. Mijn schoenen worden door Wiebe nog eens ingespoten tegen eventuele knelpunten en het serum helpt echt want ik heb nergens last van gehad alleen van lange neuzen want ik kom steeds te vroeg aan…

Maar als wij Carin zien in haar betoverende jurk als ze naar het altaar schrijdt waar Wouter en Lotte haar opwachten, zijn wij verrukt over haar bijzondere schoonheid en de warme tranen die een vertederend gezicht verlaten. Oprechte liefde met een aangenaam warm hart. Kus. Zo raken wij allen betoverd van deze dag vol liefde en warme mensen die zich erin mogen baden. Gelukkig dat het zo mag zijn.

Het jawoord van Carin klinkt ietwat onzeker maar ze zegt in geval wat ze zeggen wil en dat is JA, hoewel niet iedereen goed luistert. Door Cas, Lotte en Job wordt het lot geveld met een grote houten hamer, boem, boem, boem, op het altaar. Het huwelijk is een feit, lang zullen ze leven. De tranen vloeien rijkelijk bij ons allen en iedereen en de gevoelens van blijheid en geluk blijken goed samen te gaan met gemengde gevoelens en verdriet. Vandaag viert de vreugde de boventoon en zo heeft Connie het ook gewild. De eeuwig verantwoordelijke Connie ontslaat zich nooit van haar verantwoordelijkheid. Belofte maakt schuld maar bij haar krijgt de schuld geen kans.

Na de huwelijksvoltrekking gaat het hele gezelschap de wei in, in een stralend zonnetje met een glas champagne. De kinderen hebben een grote speelweide met luchtkasteel ter beschikking en de ceremoniemeesters valt al wat druk van de schouders. Iedereen zoekt voorlopig zijn eigen plekkie in de zon en kan genieten van de kloostertuin.

De fotograaf kan naar hartelust groepjes bij elkaar vegen om de meest uiteenlopende kiekjes te maken. Ik sta zo vaak op de foto met mijn kale manen dat iedereen er straks schande over spreekt. Ik ben nl niet fotogeniek. Dat is meer de sterke kant van Connie, maar nu even niet.

In de namiddag volgt een stijlvol diner aan met stijfsel gestijfde tafellakens en servetten, die in principe aan mij niet zijn besteed. Ik maak er meestal een knoeiboel van en schaam mij dat al die schone lakens besmeurd zijn.

Ik ga niet zeggen wat we allemaal gegeten hebben maar het was buitengewoon smakelijk. En Connie, die nog nooit garnalen heeft gegeten, heeft genoten van dit voorgerecht. Nou ja zeg... Je bent nooit te oud om wat geks te eten. Gelukkig hou ik alle geks in de gaten.

Na het eten gaan Connie en ik een tukje doen in een vergaderzaaltje. Voor Connie een luie stoel en ik heb zelf op de grond gelegen met mijn onderbenen op een stoel. Toen de muziek begon te spelen had Connie er snel genoeg van. Teveel lawaai. En ik voel me in mijn sjieke pak op de grond ook niet helemaal lekker meer. Je moest dat stel eens zien…..

Dus Connie terug in de rolstoel en naar de feestzaal waar we zojuist de filmpjes van Carin en Wouter vroeger, gemist hebben. Ton, de vader van Carin had nl alle oude 8mm filmpjes gedigitaliseerd en fragmenten daaruit laten zien. Lachen hoor. En Ton bedankt voor de DVD’s dan kan ik zelf ook mooi alles zien met Connie.

Daarna volgen optredens achter elkaar, de WC (Wouter, zegt geen nee voor een kwartiertje op de WC), the blues brothers ensemble van Peter en Pierre(mannen zijn geen nonnen), Ton en Wilma over vroeger en nu, en alles wat we verder gemist hebben.

Connie heeft de hele avond heel veel mensen om haar rolstoel gehad en wordt als een bijenkoningin beschermd door de zwerm. Het is hartverwarmend om te zien hoe actief ze deelneemt aan het hele gebeuren en de conversatie in gang houdt. Ik weet uit ervaring met haar de laatste tijd hoeveel energie dit kost maar ze heeft er alles voor over. Wat een kei he. Connie is en blijft een kei, vandaag, morgen, altijd..
Vannacht ben ik de hoofdverpleger en Dirk mijn assistent die al slaapt. Het is bijna half twaalf en de oven staat aan voor Connie met 2 fricandellen. Ze ligt al in bed en ze is nog moe van gisteren. Maar die fricandellen gaan er nog wel in, Al moet ik ze zelf opeten.

Nou, ik heb de piep wel leeg , tot de volgende blog, toch??
Ik had nog wat meer fotos maar die komen morgen of zo.......