Een belevenis

Aan alle vrienden,

Het gekwetter van de vogels en de stralen van de zon maken de ochtend weer tot een heuse belevenis.  Zeg nou zelluf, dit voelt heel anders dan een gure wind  op een regenachtige grijze ochtend. De bladeren krullen de bomen uit en de bloesems worden bijna tegen wil en dank tot uitbundige bloei gedwongen. Rustig maar, er is nog zon en tijd genoeg. Als mens barst je dan toch ook uit van energie. Energie is de bron van leven, ook ons leven.

Wij genieten meer dan een beetje intens van het zonnetje in onze achtertuin. Connie is opgewekt en geniet daadwerkelijk van de aangename voorjaarstemperatuur. Hoe anders dan je leven te moeten doorbrengen in het ziekenhuisbed aan een zuurstoffles. Maar helaas doet deze kans zich niet dagelijks voor.

Kim heeft vannacht hier thuis geslapen, maar Connie heeft goed kunnen slapen en geen extra hulp nodig gehad. Kim kan rond de middag naar huis naar haar mannetjes. De afgesproken 24-uurs hulp zal arriveren tussen 12 en 1 uur. Connie ziet dat nog steeds als overbodig en protesteert nog. Ik blijf proberen haar duidelijk te maken dat dit de beste oplossing is voor haar en voor mij. Op de afgesproken tijd meldt de zorgmedewerker zich aan de voordeur.

Zijn naam is Frans, 61 jaar en al veertig jaar bekend met het fenomeen zorgverlening op HBO nivo. Als hij zich voorstelt probeert hij Connie er meteen van te overtuigen dat er absoluut geen sprake zal zijn van inbreuk op de privacy. Ikzelf ben wel gecharmeerd van het brede spectrum waarbinnen hij zijn werkzaamheden zal verrichten. Nou ja zeg, hij kan Connie verzorgen, strijken, wassen, poetsen, vaatwasmachine, stofzuigen, medicatie, eten koken echt alles wat we nodig hebben. Als er niks te doen is gebruikt  hij de zitkamer die we hebben gereserveerd met video en TV.  Verder gebruikt hij de kleine slaapkamer als slaapplaats. Als Connie s’nachts hulp  nodig heeft kan ze hem zelf oppiepen en kan ik blijven slapen. Hij heeft intussen al 2 keer Bommel uitgelaten, dus die mag ook blijven. Zondagavond krijgen we voor 3 dagen een mw. Jeanette. Afwachten of Bommel ook daarmee overweg kan, en ikzelf natuurlijk.

Vanmiddag zijn Connie en ik naar de camping bij Gerard en Els gereden in St.Anthonis. Heerlijk genieten van elkaar onder dezelfde uitbundige zon. We drinken lekker koffie en thee en Connie zit heerlijk in de rolstoel die ik heb meegenomen. Er is natuurlijk weer veel te vertellen ook over de Op ’t Zandjes en de Overbeekjes bij een glaasje wijn.   Liefde, begrip, warmte, respect maar ook stilte en diepte zijn woorden die mij even heel persoonlijk raken. Met is het leven zoveel meer, zonder zoveel minder.

Tegen zessen krijgen we allemaal honger en Connie ook. Het restaurant  bij de camping heet “de Heksenboom” en heeft een gerenommeerde reputatie in de omgeving. Onder het genot van een droog wit wijntje genieten wij van een smakelijk voorgerecht en een hoofdgerecht. Ik ga niet zeggen wat we precies hebben gegeten maar pas tegen half negen moet ik Connie aansporen dat we voor donker thuis moeten zijn. Niet omdat Frans zit te wachten maar omdat we allebei een beetje moe zijn geworden.

Het is een klein wonder dat we na de enerverende belevenissen van de afgelopen weken, dit hebben mogen meemaken. Daar zijn we heel oprecht dankbaar voor. En Els en Gerard, jullie waren geweldig, bedankt daarvoor. Complimenten en hou jullie vooral  haaks. We zien elkaar nog deze week.

Ik heb trouwens van Gerard en Els en meer mensen  gehoord, dat Carin en Wouter met stip, de Open Huis Award 2011 hebben verdiend! Proficiat, ik ben trots op jullie.

Thuis worden wij met alle egards ontvangen door Frans en Wouter(die toevallig daar was).

Connie wordt op haar plek geholpen naast het bed, Frans trekt zich boven terug en wij pakken samen onze draad weer op. Morgen Paul komen we de zon in jouw tuintje bewonderen. En Lucie, tot morgen.

Doei.