Beetje moe

Hallo  meelevende aanhang,

Zaterdag 2 april, het lijkt wel alsof we 1 april hebben overgeslagen. Voor mijn gevoel lijkt het vandaag wel zondag, waarschijnlijk omdat de zon zomers en uitbundig schijnt en de temperatuur zo zondags aanvoelt. Het gevoel van tijd en plaats komt steeds meer op de achtergrond omdat slechts het overleven en de toekomst geldt. Toch is het heel belangrijk om het leven zo normaal mogelijk te leiden, maar wat belangrijk is lukt zomaar nog niet altijd. Er zijn bij ons allemaal heuse sporen van vermoeidheid die ergens moeten worden hersteld. De emotie kan en mag niet altijd de boventoon voeren, de realiteit heeft voorrang. Soms moeten er keuzes worden gemaakt die emotioneel zwaar zijn maar toch realistisch beoordeeld moeten worden. We doen ons best met alle hulp die we hebben de situatie realistisch te houden. Ik vertrouw erop dat dat zonder grote kleerscheuren  gaat lukken. Jullie steun en aandacht blijven voor ons belangrijk.

Connie was vanochtend om 11 uur al lekker gedoucht. Een warme ochtenddouche is altijd het eerste wat Connie s’ochtends deed, zolang ik haar ken, (vanaf 1971). Fris en proper  is haar motto. Heel fijn dat die mogelijkheid er nu even weer is. Ik zie haar dan weer in bed met de spiegel, netjes een eyeline aanbengen onder haar ooglid. Zonder bibber, zonder twijfel mooi. Knap schat met alle medicijnen en vandaag ook nog behoorlijke buikkramp. Dan brengt ze keurig een make-up aan op haar gezicht. Ze maakt de korte eigewijze haartjes wat vochtig zodat die zich enigszins laten plooien naar voren.

Tot slot wordt een bescheiden rood kleurtje aangebracht op de lippen met ja, geloof het of niet, de lipstick van 1,99 die ik bij Kruitvat in Sevenum heb gekocht een paar weken geleden. Een groter vertrouwen in mijzelf kan ik mij niet wensen.  Dan gaat nauwkeurig de muts op en de rode leesbril. Als laatste de mooie sjaal van Antoinette.  Dat heeft die knapperd helemaal zelf gedaan. Kippevel krijgen wij er even van he Kim? Hoezo verward.  

In de loop van de dag merken we wel dat ze vermoeider is dan gisteren, ze voelt zich ook niet helemaal fit vanwege de buikloop. Tegen tweeen krijgt ze bezoek van Lucy en Mirjam. Ze heeft dan al een klein uurtje geslapen tussen 1 en 2.

Terwijl haar zusjes nu Connie zullen bezighouden vanmiddag, ga ik met Kim, Dirk en Job pic nicen bij de Sambeekse sluizen. Dirk heeft een heleboel  lunchspullen gehaald, mmm lekker. Onderweg naar de pic-nic plaats komen we langs het kerkhof waar ook oma wordt begraven in Sambeek. Ik had Job nog beloofd dat we daar zouden gaan kijken en dat hebben we nu samen met zijn vieren gedaan. Job wil alles weten over de plek waar oma komt maar dat weten we nog niet precies. Hij gaat zodanig op in het verhaal dat hij zomaar ergens op een grafsteen gaat zitten alsof het een stoel is. Van mij mag je hoor Job, maar niet van Papa. Dirk komt er nog achter dat zijn grootouders van zijn vaders kant hier ook liggen. Job twijfelt zelf nog tussen begraven en cremeren voor hemzelf. Dat mag ook best want dat moet nog heeeel lang duren.

Het is heerlijk aan de Maas en Job heeft grote honger en lol. De honger verdwijnt met de broodjes en cake en lol is er volop. We zoeken nog regenwormen en lieveheersbeestjes. Eerst komen ook Ben en Leo (die horen bij Lucy en Mirjam) Een uur later komen ook Wouter, Carin en Lotte. Lotte loopt de hele tijd rond met het potje met regenwormen en Job rolt wel 20 keer van de dijk af. Hij heeft allemaal modder aan zijn trui. Ze snoepen van een lekker ijsje en Job en ik raden hoe lang de boten zijn in de sluis. Als het niet op de boot zelf staat dan roepen we naar de kapitein:”Hoe lang bent U?” Hij roept dan terug b.v. 86 meter lang en 8,60 meter breed. Dank je wel en goede vaart.  Job had geraden 100 meter en had van mij gewonnen. Zo zie je maar, het leven gaat gewoon door, gelukkig maar en de boot afhouden helpt toch niet.

We drinken samen nog wat op het terrasje aldaar. Voor mij een lekkere donkere Grimbergen bier.

Dan gaan we terug naar huis en ga ik een uurtje slapen want ik val om. Daarna lekker eten bij Wouter, Carin en Lotte. Ik mag lekker weer naast Lotte zitten en de aardappeltjes prakken met jus. Onder het eten hebben we smakelijk gelachen om de bibberlippen waar Lotte heel hard om moest schateren, schatje.

Na het eten om 7 uur roef weer naar Connie die als een blok in slaap is gevallen nadat Lucy en Mirjam tegen zessen zijn vertrokken. Ze heeft bijna een uur nodig om een beetje weer wakker te worden. Als Carin en ik om half negen weer weggaan vallen haar ogen alweer een heel eind dicht. Ik hoop dat ze een stabiele nachtrust heeft en morgen er weer tegen kan.