Verslapen

Goeie morgen slapers, werkers of wie dan ook,

Vanmorgen om kwart voor negen word ik plotsklaps wakker en voel meteen dat er iets niet klopt. Ik haast mij het bed uit naar Connie toe. Ze ligt rustig TV te kijken en kijkt me aan alsof ze zich van geen kwaad bewust is. De restanten van haar ontbijt staan nog voor haar neus. Potjandrie nog us an toe en dat nog wel met de zuurstofmeter op DRIE. Madame wilde mij lekker laten slapen en is in d’r uppie naar de keuken gegaan om haar ontbijt etc. klaar te maken. Ik zeg je MIJN keuken de afgelopen 6 weken. Nou schat, ik ben heel blij voor je maar ook trots. En was het ontbijtje lekker? Jawel hoor en ik ben er dwars door heen geslapen. Dan trek ik me nogmaals terug tot half tien in de immer ronkende zuurstoftrein.

De thuiszorg(alweer een nieuwe)  arriveert tegen 10 uur en dan kan ik mij scheren en douchen. Als ik weer beneden ben zit ze lekker aan de koffie die ze op aanwijzing van Connie zelf gezet heeft. Daar hou ik wel van dat iedereen alles zelf doet, dan hoef ik niet zo hard rennen. Kennelijk heeft ze alle tijd want het is al na elven als ik mij in de jas steek om Bommel uit te laten.

Bommel staat natuurlijk al te trappelen van ongeduld. Niet iedereen van jullie kent Bommel, terwijl hij regelmatig opdraaft in de blog. Hij is een echte blogger geworden en mijn grote vriend. Daarom heb ik hem vandaag op de foto gezet zodat jullie hem vanaf nu voor de geest kunnen halen. Je kunt aan zijn schalkse ogen al zien dat hij een versierder is maar pas op want hij neemt je te grazen. Nou hier is ie dan, Bommel……

Wij wandelen vandaag een route naar de Maasheggen via het Algemeen kerkhof in Sambeek. Van daaruit is het niet ver naar de Maasheggen waar Bommel heerlijk kan rennen. Hij is voor sommige dingen heel bang en blijft dan letterlijk stokstijf staan zoals b.v. een harde knal, of onweer, of gesis van een luchtballon, en soms zomaar zonder dat ik het weet. Ik moet hem dan persoonlijk gaan halen en aan de riem verder meenemen.

Alleen als er bezoek is of de deurbel rammelt, dan wordt het huis te klein en schudt hij alle gene van zich af.

Hij slaapt s'nachts nog steeds trouw onder Connies bed en waakt over haar.

Als we de Maasheggen weer verlaten zie ik hoog op de dijk 2 nordic(z)walkende dames uitbundig naar mij zwaaien. Ik heb al een vermoeden wie dat zijn en jawel. Ze roepen al:"We komen nu echt eens kijken naar die mooie natuur in de Maasheggen want wij wisten niet dat dat zo mooi was". Kijk, zo kan ik via de blog toch een bijdrage leveren aan mijn IVN roeping. Ellie en Karin zijn goeie vriendinnen die elke dag de blog lezen en mij een beetje testen op mijn romantiek door de verhalen die ik dagelijks zo'n beetje schrijf. Nou meisjes, ik ga niet alles verklappen maar in de verkeringstijd met Connie schreef ik al wekelijks brieven naar Connie en soms wel 2. Die brieven liggen nog ergens in een kistje maar ik durf ze nog niet te lezen. Ze zijn bijna 40 jaar oud. We hebben het nog even gehad over die zusjes van Connie en enkele andere bloggers die elke dag reageren. Ik heb gezegd dat ze ook ruimte moeten maken voor de rest, anders wordt het straks misschien wel teveel een familieblog. Maar iedereen is natuurlijk vrij in wat ie doet of niet. Ik nodig iedereen uit te schrijven, het mag van alles zijn. Hoe minder serieus hoe liever, als het maar oprecht is. Ik wil hier zelf ook absoluut niet alleen maar zware verhalen brengen, dat wil Connie zeker niet. Doe mee, lach mee, huil mee en vooral geniet mee.

Vanmiddag komen Lucy en Ben weer op bezoek omdat Lucy nog mijn laatste 3 overhemden moet strijken. Connie vindt dat maar niks, maar vergeet daarbij dat ik het dan zelf moet doen. Dus heb ik liever dat Lucy het doet, want dan hoef ik het zelf niet te doen. Bedankt weer Lucy, trouwens jouw schilderij ligt nog steeds bij de lijstenmaker en is officieel 19 maart klaar. Nog even wachten dus.

Ook Joke en Leo sluiten zich aan bij de visite, niet dat Leo een Muts is, hij hoort alleen maar bij Joke. De echte Mutsen zijn Joke, Truus, Franca en Connie. Die komen over 2 weken hier bij elkaar voor het eerste Mutsenkransje van 2011. Het is een gezellig samenzijn waaruit blijkt dat Connie behoorlijk kan kletsen en dat Lucy daar niet voor onder doet. Dat geldt trouwens ook voor Jose en Mirjam is de conclusie.

Als iedereen weer weg is om 16:30 uur kan ik alvast aan het eten beginnen. Connie wil Bami van de Keurslager. Kim is toch in het dorp die brengt een veel te klein bakje mee wat niet genoeg is voor 2 personen, vindt Connie. Bij de nasi hebben we steeds met 1 bakje gedaan met 2 personen. Maar oke, ik haal er wel een bakje mihoen bij. Achteraf maar goed ook want Connie heeft de bami en ik de mihoen helemaal weggewerkt. Connie is al weer bang dat ze teveel aankomt. Nou ja zeg........

Ik zal jullie nu een beetje van onze bedgeheimen laten zien. Het rode bed hieronder is sinds precies 3 weken geleden, toen Connie uit het ziekenhuis kwam, haar slaapplaats, die ze gelukkig steeds vaker kan verlaten.

En nu zijn jullie natuurlijk benieuwd naar de treincoupe, waarmee ik menige reis hebt gemaakt naar Tirol. Ik koop daarginds trouwens geen bloemen meer, want Connie heeft er al genoeg. Bedankt allemaal.

Tot slot gun ik jullie een blik in mijn blogcorner, verboden gebied voor elke nieuwsgierige indringer, maar mijn plek waar ik alles kan spuien wat er in mijn brein omgaat. Er zit nog genoeg in. Zo, dan gaat het deurtje nu weer dicht en ben ik benieuwd wat er uit al die blogcorners terug gaat komen. Love you all.