Beste mensen,
Ik wil nogmaals mijn gevoelens voor Connie in een gedicht verwoorden. Het word voor mij met de dag duidelijker wie zij was. Gek he! Alsof je na 40 jaar nog niet weet wat je hebt samen. Nee, tussen de oren kan de onnozelheid danig huishouden. Wie van ons heeft het werkelijke besef van liefde, leven en realiteit.
Pijn doet zeer,
Maar leed doet meer.
Tussen je oren,
In je hoofd,
Alsof je ruwweg,
Bent beroofd.
Van wat je lief is,
Voelt zo warm,
Zo van jezelf,
Waar is straks,
Die ene arm.
Pijn en leed verbonden,
We deden altijd samen,
Wat we konden.
Ons samenzijn is nu geweest,
En dat is het leed,
Nog op zijn meest.
Lieve schat ,
Je bent mijn trots,
Dat staat vast
Als een steen,
Zeg maar rots.
Slaap zacht.
7 opmerkingen:
Lieve papa,
Jullie band was diep en heel bijzonder! Ik mis haar ook, maar het gat is naast jou het grootst. Ik hoop dat de herinneringen die steeds meer naar voren komen je troost bieden. Ik zou willen dat ik de leegte voor je weg kon nemen, maar dat kan niemand. De leegte en het gemis van mama moet en zal een plek krijgen en voort bestaan, naast het doorgaan enhet leven en beleven van het leven. Mama wilde het leven plukken en ik hoop dat we met ons allen dat plukken kunnen doorgaan. En na diep verdriet verdient daarin ook echt zijn ruimte...
Lieve pap ik hou van je en ben er voor je! De deur is altijd open ook midden in de nacht!
Kus je Kim
Beste Hennie,
Hoe te leven met een gemis,
Wat steeds groter wordt
Dat ervaar je zeker en gewis
Als balanceren op het hoge koord
Twijfel slaat dan om je heen
Kan ik nu wel verder gaan?
Maar met vertrouwen als een steen
Blijf je dan op dit slappe koord staan
Kracht en vertrouwen dat Connie een ieder gaf
met soms een traan en vaak een lach
houdt echt niet op bij het graf
Iets dat je nooit vergeten mag.
De kracht en herinneringen blijven leven
Zoals jij verwoordt met trots
Dit alles aan ons meegegeven
Door een prachtmeid, Connie de rots!
Ben
Lieve Hennie,
Ik ben niet zo goed met woorden zoals jij en Ben.
Het gemis is er maar ook zijn er de herinneringen , misschien dat dat ons een beetje houvast geeft als het verdriet de overhand krijgt.
Weet Hennie, Kim, Wouter, Carin, Dirk, Job en Lotte, dat wij er voor jullie zijn, wij zijn trots op jullie.
Liefs Leo en Mirjam
Lieve Hennie,
Ik voel jouw gemis!
Connie wordt door al haar kinderen en vrienden gemist!
Maar voor jou is het grootste gemis!
Dagelijkse rituelen zullen nooit meer hetzelfde zijn!
In alles kom je Connie tegen "wat een gemis"
Er zijn vele armen die je willen omarmen,
maar haalt niet die warmte die Connie jou heeft gegeven!
Gelukkig hebben Connie en jij lieve kinderen, kleinkinderen en vrienden,
waarin je altijd Connie zal zien!
Want Connie leeft in ons voort en wij met z'n allen hopen jou met vele verhalen elkaar nu en in de toekomst te verblijden hoe jou Connie een rots in de branding was!
Liefs José
Lieve Hennie,
Emoties, verdriet, verlangen, kracht, het leven te leven zoals het zich aandient...
Wat hebben wij mensen toch veel te leren, van en in onszelf, van elkaar, onze geliefden...
Wat zal het gemis keer op keer laten zien en voelen hoe jij en Connie verbonden met elkaar door het leven gingen, en nog gaan...in je hart en wezen.
Zo samen, en nu met heel veel ontelbare schatten van herinneringen, het laat je zo goed zien, voelen en beseffen hoe sterk jullie band was.....en is....
Laat alle tranen komen, omarm ook extra jezelf, geef jezelf maar een hele dikke schouderklop, zo liefdevol en krachtig je met alles omgaat.
Laat je omarmen, leun op de mensen waar je van houdt, laat af en toe je hoofd hangen...
Lieve Kim en Wouter; hetzelfde wil ik ook tegen jullie zeggen...
En ook voor Dirk, Carin, job en Lotte...
En tegen de zusjes en broer, en Els......en iedereen........
Kus Manon xxx
En pap;
Een mooi gedicht......Lief van je,
Kus, Manon xxx
Lieve Hennie.
Mooi gedicht. Begrijpelijk dat je Connie mist. Denk dat velen hier onder ons Connie missen.
Maar zoals Kim ook al zei de plek naast jou blijft het leegst!
En doet het meeste pijn. Al die jaren lief, maar zeker ook leed. Alles gedeeld. En nu...
Natuurlijk weet je wel dat je bij Kim, Dirk, Wouter en Carin terecht kan.... maar is toch anders. En je zinnen even verzetten met Lotte en Job in de buurt kan natuurlijk altijd, maar daarna is het weer stil!
Het wordt/is niet makkelijk. Maar blijf van je afschrijven. Je hebt volgers genoeg. En weet wel, ook al schrijft niet iedereen op je blog... ze leven met je mee!
Lieve Hennie... ik denk aan je.. kijk elke avond even naar de ster! En weet bijna zeker.... er kijkt ook iemand terug.
Heel veel liefs Carmen
(pap je hebt weer een mooi gedicht gemaakt!). Dat kan je toch echt wel goed.
Een reactie posten