Hulp

Stilte graag,

Als ik deze blog begin te schrijven, is Connie zojuist gaan slapen. Het is de eerste keer dat ze er al om 22:00 uur in ligt. Voor mij een lastige vrijheidsbeperking omdat ik amper de computer kan gebruiken en dus ook op tijd de koffer in moet. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Ik zal dus binnenkort wat anders moeten verzinnen b.v. naar de garage die al bomvol staat met een douche, rolstoel, postoel en nog veel meer. Misschien maak ik wel een geluidsarme scheidingswand tussen de voor en achterkamer, je moet creatief blijven. Of Connie moet boven kunnen slapen met een lift of zoiets.

Morgen komt er een Gemeenteambtenaar praten over een mogelijke bijdrage voor een extra huishoudelijke hulp. Ik ga hem ook vragen om een bijdrage voor de douche en evt traplift. Het is tegenwoordig allemaal heel beperkt geworden met de WMO, Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Ik ben zeer benieuwd dus. Dirk heeft alles voor mij aangevraagd en geregeld en daar ben ik hem heel dankbaar voor want mijn kop staat er nu niet naar. Ik wordt eigenlijk geleefd en ik probeer steeds zelf mijn leven te leven. Denk niet dat ik zielig ben of zo, absoluut niet. Jullie zijn ook niet zielig.

Inmiddels beschikken wij over een redelijk uitgebreid team van professionele zorghulpverleners, zonder wiens hulp ik hier geen blog zou zitten schrijven. Het zijn stuk voor stuk betrokken mensen die hun uiterste best doen om het hier in huis naar de zin te maken, niet alleen voor Connie maar zeker ook voor mij. Ze kunnen allemaal koken, nog nooit hebben wij zo’n variatie aan lekkere gerechten gegeten de afgelopen periode. Ik wil ze allemaal dank zeggen voor hun gemotiveerde inzet en bijdrage, Frans, Wiebe, Janet, Dina, Rimke, Linda ik hoop effe niemand te vergeten want ik doe dit uit mijn hoofd en ook Saakje.

De vraag die ik natuurlijk vaak krijg is hoe het gaat met Connie. En dat valt eigenlijk niet uit te leggen want het gaat elk dag zoals het gaat met allerlei ups en downs. Geen dag is hetzelfde en zo beleef ik het ook. Daarom heb ik erover nagedacht om toch ruimte te geven aan sommige mensen om eens een keer zo’n dag uit het leven van Connie mee te maken.

Niet specifiek om zelf ruimte te krijgen maar om te voorkomen dat ik straks de enige ben geweest die de laatste levensdagen van Connie heeft meegemaakt. Ik wil dat graag delen voor zover Connie dit natuurlijk ook prettig vindt. Ik ga dit met de zorgverleners bespreken want zij zijn de eerst verantwoordelijken. Maar wees niet te bang, want er kan meer dan je misschien denkt. Dat heb ikzelf in de laatste maanden ervaren. Ook Linda die nu als zorgverleenster aan de beurt is heel flexibel en kan de situatie goed aan. Behalve de broccoli van vanavond die ik vies vind maar dat is ook de schuld van Connie die altijd zegt dat ik het moet eten tegen prostaatkanker.

Vanmiddag heb ik de auto van binnen en van buiten gewassen. Een fluitje van een cent met mijn nieuwe hogedrukreiniger. In de Maasheggen heb ik later nog meer dan honderd foto’s geschoten. De mooiste zie je hierna. (Gelukkig is Connie in slaap gevallen)

De berenklauw

De Hondsroosjes

Een dode meidoornstob

De Hondsrozenboog op natuurlijke wijze

Betoverende schoonheid in het wild.

Gewoon mooi

Heb ik jullie trouwens al gezegd dat Connie tijdens de begrafenis vervoert wil worden in onze eigen auto? Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat we al een kist hebben uitgezocht waarvan de maat bekend is. Vanavond in de Maasheggen op een rustig plekje heb ik de auto van binnen nagemeten. Het gaat lukken. Heel toepasselijk want Connie heeft minstens 75 duizend kilometer in deze auto gezeten en dan wil je toch geen lijkwagen naar je laatste rustplaats. Misschien vind je dit luguber maar bedenk dat het voor ons de waarheid is. Hierin berust de zin van het leven.

Let it happen en tot morgen.