Groeten uit Australie

Hallo allen hier bijeen,

Om 9 uur staat de douche weer aan voor de al weer 3e douchebeurt van Connie. Ruim 10 minuten lang intens genieten van het heerlijke warme water dat het lichaam prikkelt op een weldadige wijze. Er is geen betere manier om alle ellende een klein moment te doen vervagen. Zonder water is er geen leven en geen douche, dus gelukkig is er water. Dina wacht op de achtergrond met het grote badlaken waarin ik Connie wikkel als ze uit de douche komt. Lekker afdrogen doet ze zoveel mogelijk zelf maar ik doe de rug en met zorg tussen haar tenen. Al met al weer een zeer geslaagde douchebeurt.

Om half tien komt de thuiszorgster Jaqueline weer haar benen zwachtelen. Connie maakt haar duidelijk dat ze het gisteren niet helemaal goed heeft gedaan. Ze kon nl. niet meer met de bandages in haar schoen. Jaqueline stelt Connie gerust en zegt dat ze het nu extra precies zal verbinden om de enkel en de hiel. En inderdaad, als ze later de schoenen aan krijgt, passen haar voeten er precies in, met bandage en al. Sprekende mensen kun je helpen zeg ik dan maar.

Rond de middag arriveert Wiebe om Dina te vervangen. Bedankt Dina voor al je goede zorgen en goede reis naar Rotterdam. En volgende keer wel een curacaose maaltijd graag. Dat belooft ze. Wiebe brengt haar met de koffers naar de trein, daar hebben we geen taxi voor nodig.

Connie is weer meteen vertouwd met Wiebe. En Wiebe zelf verspreekt zichzelf als hij bij ons van thuis spreekt. De gesprekken met Connie lopen aanvankelijk nog wel maar later wordt het steeds moeilijker. Ze is vermoeid en wil steeds vaker naar bed. Ze vindt zelf dat ze elke dag inlevert maar ik vind het elke dag wisselend met pieken en dalen. We proberen er alles aan te doen om haar erbij te houden in haar strijd. En slaap is daar een belangrijk onderdeel van. Daarom ga ik soms met Bommel een uurtje naar de Maas zodat ze niet wakker wordt van Bommel of van mij. Bij het sluizencomplex heb ik vandaag een softijs en een worstenbroodje gegeten en Bommel een lege ijscornetto biscuit.

Wiebe hoeft vandaag niet te koken want Connie trakteert op een heerlijk menu van de Flip. Ik probeer nog dat Wiebe zijn eigen menu betaalt maar Connie wil daar niks van weten. Connie en ik een Bami menu met gebakken ei, kipsaté en rauwkost, Wiebe een kipsaté menu met frites en rauwkost. Als Connie haar bord bijna leeg heeft pakt ze zonder iets te zeggen nog gauw even de friteszak van Wiebe en propt een paar frietjes in de mond. Dus mogen Wiebe en ik een satéstokje van Connie want ze vindt een stokje voor zichzelf wel genoeg. De saté is nl. wat heet in haar mond. Het was een goede maaltijd en alles is bijna opgegaan. Gelukkig eet Connie goed.

Na het eten gaat Connie een uurtje slapen dus rij ik even weer met Bommel naar de Maas en zit daar op een bankje. Even later komt er een man aanrijden met een electrische driewieler die uit zijn voertuig stapt en naast mij komt zitten. Hij praat meteen aan en we hebben een gezellig gesprek. Ik heb direct al gemerkt dat hij een spraakbeperking heeft en problemen met de ledematen. Hij heeft 3,5 jaar geleden een herseninfarct gehad en is voor de dood weggekomen. Hij is een rasechte optimist met een positieve grondhouding. Daar kun je wat van leren. En hij toont begrip voor de zware situatie voor Connie en mij.

Hierna even bij Paul en Lucie binnengewipt want dat komt er zo weinig meer van. We hebben weer flink bijgepraat over alle dingen van het leven en de naderende dood. Niet alleen over Connie maar ook andere dierbaren die het zwaar hebben. Na alle beslommeringen en een verlenging ben ik toch blij dat FC Twente heeft gewonnen van Ajax. Eens een fan, altijd een fan van FCTwente. Ik heb vaak meegezongen “Eens zullen wij de kampioenen zijn”, en het lukt nog ook. Nu nog de volgende ontmoeting winnen in het hol van de leeuw. Dat gaat zeker lukken, (maar niet volgens Rik Broeren).

Helemaal in Australie heeft Connie een aanhangster die zich inzet voor de bestrijding van kanker. Haar naam is Marion Faassen en ze woont voor de tweede keer in dit verre land waar Joke en Leo herhaaldelijk heen vliegen om haar, Frank, Bo en de tweeling te ontmoeten. Marion heeft een hardloopwedstrijd meegelopen in Australie ten bate van de kankerbestrijding in naam van Connie Overbeek. Nou Marion, petje af voor zoveel medeleven en we kunnen het heel hard gebruiken ook, toppie. Hardstikke bedankt namens Connie en mij en bedankt voor de foto's. Ik weet dat je de blog volgt daar ver van huis, maar nu ben je helemaal dicht bij ons. Een wees vooral gelukkig met je fijne gezin.

 Boven zie je Marion en haar kneuters Bo en de tweeling, hierna de wedstrijdloop.

Doei en tot volgende keer.