Concert

Dag vrienden, bekenden en anonimie,

Hoe de dag zich ook roert, hoe de nacht zich ook verschuilt, in ons leven wordt nu eenmaal gelachen en gehuild. Ook deze bewolkte morgen begint weer een nieuwe dag, waarvan we niet weten wat ze brengen mag. De nacht heeft ons in elk geval voldoende rust gebracht zodat de dag ons nu toelacht. De warme douche is voor Connie nog steeds een zegen, beter in elk geval dan een buitje regen. Linda zorgt goed voor Connie, dus ga ik met een gerust hart na mijn eigen douche stappen met Bommel.

De uitbundige bloei in de Maasheggen blijft mij steeds opnieuw boeien. Nog nooit heb ik zo intens genoten van alle groei en bloei. Steeds opnieuw zie en hoor ik dingen die mijn hart weer een beetje doen zingen. De helende werking en de uitstraling van rust doen mijn verdriet een beetje vergeten. Op een of andere manier voel ik dat Connie mij dit schenkt en daarom zelf geen afscheid wil nemen. Ik wil bijna zeggen dat de tijd die we nu samen krijgen een beetje de wonden al aan het helen is. Connie krijgt uiteindelijk haar rust en ik ook, samen rust.

Als we aan de lunch gaan heb ik Linda weer naar de trein gebracht terug naar Hoofddorp. Wiebe is weer aangeschoven en morgen komt Janet weer terug. Twee oude bekenden die inmiddels goed ingeburgerd zijn. Connie heeft opeens weerstand tegen haar medicijnen waarvan ze vindt dat ze er duf van wordt. Dat wil ze niet, dus weigert ze pertinent en ook haar brood. Na een telefonisch consult met de huisarts wordt besloten het medicijn even te stoppen en de reacties te bezien. Geen paniek, ze eet daarna haar 2 sneetjes brood met smaak. Zo dus Wiebe, niet jij bent de baas maar Connie.

Na de lunch en tijdens de middagdut van Connie ga ik weer met Bommel naar mijn bankie bij de Maas en lees daar de krant. Daarna wandel ik de Maasoever af en fotografeer alles wat ik mooi vind. En dat is veel zeg. Hierna zal ik een korte indruk laten zien. Als ik thuis kom blijkt de gemeenteambtenaar al aan de deur te hebben gestaan om 14:00 uur, een uur te vroeg maar dat mag je wel verwachten van ambtenaren hoewel ze meestal te laat zijn.

Feitelijk heb ik om 15:00 uur een afspraak ivm een WMO aanvraag voor extra huishoudelijke hulp. Het is een prettig gesprek maar de ambtenaar kan nog niks toezeggen. Hij heeft me wel het hemd van het bekende lichaamsdeel af gevraagd. Over twee weken krijgen we een officiële aanvraag van dit gesprek ter ondertekening aangeboden. Als we dat ondertekenen zal binnen enkele dagen aan ons verzoek kunnen worden voldaan. Mits goedkeuring door CISloket. Wat een gedoe om een paar tijdelijke euros zeg. Als het niet lukt ga ik zelf op pad. Soms word je al ziek van alle burocratie, laat staan dat je al ziek bent.

Wiebe maakt voor het avondeten gebakken en gekruide aardappelkwartjes met een malse biefstuk en een ruime bak gemengde rauwkost. Iedereen smult er ruim van terwijl Wiebe bang was dat het te weinig was. Maar we houden over.

Na het eten ga ik onbewust en onverwacht met Bommel naar een groots concert. Vreemd eigenlijk dat ik er niks over heb gelezen in de krant of op internet. Anders had ik vooraf een kaartje besteld, maar de toegang was helemaal gratis. Een goed concert wil je door nalatigheid toch niet missen. Ik kan het iedereen aanraden om zo’n concert eens bij te wonen want je weet werkelijk niet wat je hoort. Het vocale nivo is van een zo sublieme kwaliteit dat je je afvraagt of er niks mis met je oren. Maar nee hoor, mijn oren zijn uitstekend. Terwijl de voorstelling al in volle gang was, heb ik mij in het gras neergelegd temidden van de boterbloemen en margrieten. Zowaar al een belevenis op zich. De grote artiest van vanavond is de nachtegaal, die gezeten op het podium in de struiken op de Maasoever zijn hoogste lied fluit. Zijn medespelers zijn de tuinfluiter en de merel, terwijl de tjiftjaf de maat slaat. Je weet echt niet hoe het kan en ook de mussen en alle andere vogels blazen mee. Het is niet verzonnen, het is echt waar. Het enige wat ik mis is Connie naast mij op de voorste rij.

Hier wat fotos, getuigen van het bewijs van vandaag.

Deze paarden staan elke dag vlakbij mijn bankje aan de Maas. Ze rennen soms entousiast op en neer door de wei. Ze zijn altijd belangstellend als ik met Bommel aan kom lopen. Op dit moment lijkt het rechterpaard een echte paardenluisteraar. Aandoenlijk he.