Knuffels

Als je niet meer weet dat je vergeet...

Een paar woorden

Een paar knuffels

Ze zijn zoveel waard

Het lijkt zo weinig

En dat is het ook

Maar wij nemen nu

Genoegen

Met dat iets

Waar we altijd

Zoveel meer van vroegen.

Voor Connie zelf is het

is het vele malen erger

Zij levert bijna alles in

Het is niet te bevatten

In zo’n paar aardse dagen

Dat haar wereld

Door een soort tsunami

Zo drastisch moest vervagen.

Toen ik vanavond na een uur bezoek het ziekenhuis uitliep drong de werkelijk ernst van de situatie, zoals ik hiervoor heb geprobeerd  te verwoorden, nogmaals in alle hevigheid en diep tot mij door. Er is geen weg vooruit of terug. Voor haar lijkt het leven nu wel een hel, stel je voor dat niks meer lukt alle kontrole laat je in de steek terwijl je geest voordurend op zoek is naar hoe het ook allemaal alweer moest. Vreselijk dat je zelfs moeite hebt om te huilen, niet kunt smeken, niet echt kunt verlangen en niet denken. Ik hoop echt dat haar een lang leven in deze omstandigheden bespaard kan worden.  Ik gun haar dan maar liever de hemel. Ze heeft dit zelf ook nooit zo gewild en al helemaal niet verdiend, maar dat verdiend natuurlijk ook niemand.

Morgen volgen nog MRI- scan en een gesprek met de oncoloog. Misschien komt Connie morgen of in het weekend wel thuis zodat we haar nog een tijd kunnen verwennen en alle knuffels kunnen geven. We zullen mogelijk een beroep doen op sommigen van jullie om ons daarbij te helpen waar mogelijk.

We gaan ervoor tot het einde!

Iedereen bedankt  voor alle warme belangstelling , ook vandaag van Jan en Gemma en bedankt voor de Zutphense rezienemik met tulpen.

Connie is ook altijd een fan geweest van Barbara Streisand. Ik vind zelf dit een van haar mooie nummers:

http://www.youtube.com/watch?v=X-Ro7baEa6w&feature=fvsr

Op verzoek van Mirjam, -Ik heb je lief- van Paul de Leeuw:
http://www.youtube.com/watch?v=jSHIpfA1UoA

Lieve Connie

Ja sorry, maar ik moest nog even dit kwijt uit mij  late kop.

Wij houden allemaal zielsveel van jou!

De wind doet je korte haartjes nog soms bewegen

Je gelaat en glimlach al, zijn een oprechte zegen,

Om je verwardheid  kunnen wij nu echt niet heen

Maar  zoals jij lieve schat, is er maar een.

Afscheid nemen doet zo ongelooflijk veel pijn,

Want met jouw was alles  zo heerlijk en  fijn

Met die fijne  dingen, oh zo klein

Maar zo puur en waarachtig rein

Heb jij ons leven inhoud gebracht

En voor velen hun leed verzacht.

Wij zijn  je eeuwig dankbaar  voor wat wij allemaal van jouw hebben ontvangen   

We blijven altijd naar jouw Connie, verlangen.

Tranen met tuiten

Hallo lieve allemaal,

Connie heeft vanavond mijn blog van gisteren gelezen. Ze staat er helemaal achter alleen het laatste zinnetje,” Dat blijft ons geheim”, moet eruit want Job en Lotte moeten het sterretje zien en iedereen die dat wil. Bij deze dus veranderd.

Vanochtend was Connie behoorlijk ontstemd over haar verwardheid. Het liefste rent ze van de afdeling weg naar huis en dat heeft ze ook geprobeerd. Gelukkig is ze tijdig tegengehouden. Sinds vanochtend krijgt ze wat extra kalmerende middelen die vanmiddag langzaamaan wat beginnen te werken. Haar verzet neemt hierdoor gelukkig wat af en dan beleven wij met ons gezinnetje een paar persoonlijke en verterende momenten met haar, ieder voor zich en die momenten zijn in onze harten  vereeuwigd. De warmte die ze geeft is zo weldadig, bijna geneeskrachtig dat je durft te dromen van betere tijden. We hebben heel wat afgejankt. (Zoek je tranen Hein, gooi het eruit jonge)

Maar de realiteit noodzaakt ons met twee benen op de grond te blijven staan. Om half vijf spreken wij vandaag met de oncoloog. Aanvankelijk zou donderdag een MRI scan worden gemaakt maar eerst wil zij het echte effect van de hoge dosis Prednison weten en dat is rond vrijdagochtend. Daarna om 10 uur volgt de MRI en om 11:30 krijgen we de uitslag en hoe verder.  Als er nog resultaat kan worden bereikt met minieme bestraling op kleine tumoren dan is dat mogelijk een optie. Zoniet, dan gaat Connie vrijdagmiddag mee naar huis en gaan we haar afscheid op een waardige wijze samen voorbereiden en  invullen. Hierbij staan slechts haar eigen wensen centraal. Van mij krijgt ze dan als eerste een lekker sigaretje, weer een lekker wijntje en bitterballen naar behoefte en heel veel warmte. Want als je laatste geneugten ook nog door de neus worden geboord mag je echt kwaad worden.

Connie is al jarenlang een fan van Paul de Leeuw. Ik alleen om zijn liedjes, maar dat komt nu wel goed uit. Zoals kenners onder jullie wel weten mag ik van Connie absoluut geen schuttingtaal bezigen. Niet dat ik dat heel vaak doe, maar Paul de Leeuw mag dat altijd wel  van haar. Ik ben dus jaloers.
Connies favoriete liedje van Paul heet:

 http://webmail.versatel.nl/horde/services/go.php?url=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DeZqoBc2M8oA  

DE STEEN (Paul de Leeuw)

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen

de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vind er altijd een weg omheen
misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem dan glad en rond gesleten te laten rusten
in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Gelukkig ben ik ooit met mijn steen tegen die van Connie gelopen!

A star is born

Hallo lieve mensen,
Het is nu 22 uur en ik ben precies sinds 8 uur vanmorgen in touw geweest met Connie. Gelukkig heb ik al mijn doorgewinterde hulptroepen, Kim, Dirk, Wouter en Carin bijgeschakeld om alle huishoudelijke taken, administratieve zaken, verzorgingstaken voor Connie en regelzaken te organiseren.
Vanmorgen vroeg heb ik al een telefoontje gehad van de huisarts die Connie toch nog een keer wil laten onderzoeken op de oorzaak van haar snelle geestelijke achteruitgang  als de verhoogde prednisonkuur reactie zou vertonen. Die kuurdosis is gisterenochtend met onmiddelijke ingang verhoogd. Vanmiddag echter was de huisarts alweer aanwezig om sowieso een ziekenhuisopname te doen, om de onderzoeken accuut te starten. Daarom waren wij om 16 uur weer in het ziekenhuis. De bloedtesten en de CT scan van de hersenen hebben geen afwijking kunnen tonen. Daarom wordt morgen alsnog een MRI scan gemaakt om zeker te weten waar de snelle teruggang door veroorzaakt kan worden. Er is een kleine kans dat tumorcellen in de hersenen wellicht tijdelijk bestraald kunnen worden om een tijdelijke verlichting van de situatie te  kunnen bewerkstellingen. Dit allemaal zeer technisch en feitelijk zelfs oninteressant voor Connie zelf.
Van haar wordt bijna het onmogelijke gevergd. Ze voelt alles ontglippen maar heeft nog steeds een ongekende en ontroerende beleving in haar diepste binnen die haar grote levensovertuiging uitstraalt. Alleen zullen wij die wereld niet meer kunnen betreden. Connie heeft zoals altijd haar eigen keus bepaald. Ze wordt een ster aan de hemel die voor iedereen die hem wil zal schijnen. We hebben er samen in alle duisternis een foto van gemaakt. Dat blijft ons geheim.

Ontglipt

Hoe zal ik het nu weer zeggen?

Wat vreselijk jammer dat de gedachten haar ontglippen, in nevelen verdwijnen,
gezichten verworden, tot ondoorzichtbare gordijnen.
De eeuwige regie, de trots en de liefde voor haar bestaan,
Dat kan echt niet meer zo verdergaan.
Te moeten zien hoe haar passie en wijsheid worden ontnomen
Tesamen met al haar wensen  en dromen,
Voelt als een nachtmerrie in de zwarte nacht,
Niet te stuiten door zijn ontembare kracht.
Wij zullen er zijn Connie,
Totdat je echt zult gaan
Misschien gaan we die kutmerrie
ooit nog verslaan.

Er is veel verdriet maar we mogen de hoop niet verliezen, Connie wordt niet meer beter, maar we moeten hopen op betere tijden voor wie dat nodig heeft. En dat zal zeker gebeuren.
Wij.

Blogblokkade

Hallo lieve mensen
Vandaag heb ik Connie gevraagd of ik iets weer op de blog mag zetten. Ik moet jullie allemaal haar persoonlijke lieve groetjes overbrengen en zeggen dat ze vandaag heel erg genoten heeft van het mooie weer, bij Kim en Dirk in de tuin in Malden en later bij ons in de tuin.  Als ik maar niets over haarzelf in de blog schrijf. Bij deze genoteerd dus.
Morgen komt de huisarts voor 2-wekelijks bezoek om de situatie te evalueren. We wachten rustig af . Misschien dat we morgen iets meer kunnen (mogen) zeggen hoe het verder moet. Wij samen houden vol!
Twee mensen,
Lief en Leed
vechten onverbiddelijk samen
tot de verlossing komt.

Doei.

Geen bericht vandaag

Hallo iedereen,
Uit respect voor de mening en de eigenwaarde van Connie en haar persoonlijke gevoelens, is er vandaag geen blog. Haar uitdrukkelijke wens is om vandaag geen blog te schrijven.
Het enige wat mij op het hart drukt is het volgende:
Als de herinnering vervaagt,
wordt het stil van binnen.
Ik kom echt nog wel terug.
Me.
Trouwens Job heeft heel knap, nipt verloren met 4-3. Keigoed Job!!!!!

Hup Job

Hallo
Vandaag is het zonnetje weer behoorlijk aanwezig geweest. Hoewel in de middag zo nu en dan een wolkje voorbijtrok hebben we bijna de hele middag buiten gezeten. Connie geniet echt van het voorjaarsweer en kan lekker krantjes, tijdschriften en boeken lezen. Ik heb vanmiddag de nieuwe mobiele zuurstoffles uitgeprobeerd waarmee je veel langer kunt doen dan normaal. Via een nieuw vernuftig ventiel wordt pas zuurstof afgegeven (gepuft) als de neus erom vraagt. Als je dus via de mond ademt geeft ie geen zuurstof af. Connie krijgt zuurstof via een zgn. neusbrilletje. Ze heeft dus vaak twee brilletjes op, een leesbrilletje en een neusbrilletje in de neus. De test duurde een uur en het werkt niet adembenemend, of ademloos, maar juist ademgevend. Inmiddels als zuurstofexpert begin ik er steeds luchtiger over te denken, maar niet heus....

Voor het eerst gisterenavond heeft Connie geen thuiszorg meer gehad. Haar ligplekken en de kwaliteit van de huid zijn dermate hersteld dat intensieve behandeling s'avonds niet direct meer nodig is. Daarom heeft ze in overleg gisteren besloten om de avondbehandelingen te stoppen, zodat ze meer vrijheid heeft in de avond. En gelijk heeft ze. De ochtendverzorging blijft ongewijzigd. Als het nodig is kan de avondverzorging ook zo weer worden hervat.

Trouwens morgenvroeg sta ik heel vroeg op (voor zaterdagbegrip) om half acht want ik ga dan naar het voetballen van Job kijken in Malden om 9 uur. Dat hadden Connie en ik al heel lang gewild maar het is er nooit van gekomen. Nou Job, opa komt eraan en hou de bal maar hoog en schiet hem in de goal. Wouter en Carin houden een oogje in het zeil bij Connie. Als het goed is ben ik rond half elf weer thuis zodat Carin en Wouter zich kunnen prepareren op het vrijgezellenfeest. Ikzelf was vanavond, in opdracht van Kim, de boodschapper die hun de uitnodiging hiervoor mocht overhandigen. Jammer eigenlijk dat ik niet meemag.

Connie heeft vandaag weer een hartverwarmende brief gehad van een van haar pupillen uit de tennisjeugd in de negentiger jaren. Hij is erg onder indruk van wat er speelt en wenst Connie al het goede.
Namens Connie nogmaals heel erg bedankt iedereen voor al jullie mooie gevoelens en wensen, woorden, blogs en kaarten. Connie neemt ze allemaal mee.

Ik hoop voor Carin en Wouter met aanhangers dat het morgen vrij en keigezellig wordt!

Tot gauw.

De kracht van de Geest

Hallo lieve mensen, 24-3-2001
De trouwe aanhang heeft haar stem geroerd. Ik ben ontroerd en overtuigd dat ik jullie niet in de steek zal laten. In feite ben ik gezegend met het feit en dankbaar dat ik er zelf net zoveel plezier in heb dan jullie. Dat is een gewaarwording zeg. Elke dag mag ik een stukje van ons met jullie delen en er is er een die daar ook heel blij mee is, Connie. Het kan raar lopen in het leven want tot begin februari dit jaar heb ik zelfs nog nooit over een blog gedacht, laat staan er een te maken. Nu is het voor mij, voor ons een middelpunt geworden in het leven en ook een beetje voor jullie. Het warme hart is gelukkig aan de oppervlakte komen drijven.
Vandaag voert de zon gelukkig weer de boventoon.

Als je vandaag met mij door de Maasheggen was gelopen had je gezien hoe het speenkruid volop groeit en bloeit in de berm en in de sloten. De ronde gele bloemen blijven bij slecht weer gesloten, bij zon spreidt de bloem zich wijd open zoals vandaag. De planten vormen als het ware een "bladertapijt" en het geheel is niet hoger dan 10 cm. Als je een plantje uitgraaft zie je waarom de plant speenkruid heet, je vind aan de wortels uitstulpingen die lijken op spenen van wisselend formaat.

Het Maasheggengebied wordt getypeerd als het oudste landschap van Nederland. Ik ben toch wel een beetje trots dat ik daar als jongeman van 61 elke dag in mag rondstruinen. Zeg nou zelf. Ik zie vandaag weer veel wilde ganzen en op de Maas zelf meerkoeten en wilde eenden. Gek maar elke dag is toch anders al lijkt het allemaal hetzelfde. Het is maar net hoe je geest reageert op alles wat je ziet en hoort. En ik zie weer zoveel, b.v. de Tjif Tjaf in de kruin van de boom en ik hoor hem vooral.   

Als ik weer thuis ben zie ik de auto van Kim op de oprit. Kim heeft vrijaf genomen vandaag want ze moet mam zien en zichzelf even bevrijden. Het valt niet altijd mee. En pap, hoe gaat het met je? Och ja, het gaat wel. Maar wat zeggen woorden als binnenin de pijn zijn sporen achterlaat. Natuurlijk valt het niet altijd mee, maar we zijn sterk. We laten ons niet kisten, nee dat zeker niet. En mam, wat is het zonnetje lekker vandaag, ze geniet gelukkig en dat zien we graag. Kim trekt zich even terug om mooie bloemen te kopen en laat daarbij haar gevoelens even lopen. De boeketjes zijn wonderschoon en voeren nu in huis de boventoon.

Connie snijdt de champignons, de uitjes, de knoflook en helpt overal waar het kan. Dan een beetje van Maggi en van mij en ik maak er wat van. Connie smult de vingers erbij op en zelfs de laatste wrap zonder iets, vind ze top.

s’Avonds komt Pierre nog even binnenlopen. Altijd praat want Pierre heeft zijn mond gelukkig vaak open. Hij wou nog wel iets rechtgezet hebben door mij. Uit een vorige blog waarin ik had gezegd dat hij zichzelf had uitgenodigd zoals hei zei. Hij had alleen gebeld en gevraagd, mag ik komen. Geen probleem Pierre, jij mag altijd komen. We hebben een lekker glaasje wijn gedronken en gezellig bijgekletst. En Connie heeft genoten, morgen volgt weer de rest……

Groetjes allemaal, blijf bij ons….

Boomplantdag

Groene akker

De strak geploegde en ingezaaide akkers ontwikkelen langzaamaan een lichtgroene deken van pril gewas. Over enkele maanden is het weer oogsttijd, God mag weten hoe ons leven er dan uit ziet.

Twee eksters koesteren zich onbekommerd in het voorjaarszonnetje en hun zwart witte veren steken schril af bij het prille groen. Een roek boort zijn forse snavel in de zachte grond en roept dan kaa…kaa Zijn maatjes beantwoorden deze roep met een uitbundige kakafonie van kaa geluiden.

Roeken zijn net als andere kraaiensoorten flexibele eters. Ze eten graag  dierlijk voedsel (regenwormen, slakken, insecten, vooral ritnaalden (de larven van kniptorren)) maar plantaardige kost maakt ongeveer 3/5 van hun dieet uit. Ook een muisje wordt niet versmaad. De plantaardige voeding bestaat vooral uit allerlei zaden. Ook worden wel noten en eikels gegeten, naast vruchten zoals kersen en pruimen. De jongen worden voornamelijk met dierlijk materiaal gevoerd. Roeken leven in kolonies, in nesten die dicht bij elkaar in een aantal boomtoppen worden gebouwd; deze kolonies kunnen zeer groot worden. In Boxmeer is  al jaren een grote kolonie actief.

Het is een ochtend uit duizenden, lekker zonnetje, gisteren een supergrote maan, hebben jullie hem gezien?. Ik niet .  De stemming wordt bij mij altijd bepaald bij het wakker worden.  Eigenlijk heb ik nooit zin om op te staan, behalve als ik een goed doel heb waar ik zin in heb. Zonnig  weer hoort daar zeker bij. Connie heeft elke morgen wel een goed doel en wil graag meteen uit bed. Gelukkig kan ze inmiddels zelf s’ochtends haar ontbijtje pakken, onze samenwerking wordt steeds fijner voor ons allebei.

Op de plek in het Schraalzandbos waar ik maandagochtend  voor IVN (Vereniging voor natuur- en milieu educatie) gewerkt heb, worden vandaag door 40 basisschoolscholieren 400 jonge eikenboompjes geplant. Een gezellige en leerzame activiteit die ook wordt bezocht door wethouder Ronnes waarmee ik nog een gezellig praatje heb over zijn functie als wethouder. Eind vorige eeuw heb ik nogal eens samengewerkt met zijn vader die ook wethouder was i.v.m. herinrichting en heropening van  de tennisclub.

Ik moet me weer haasten om op tijd voor de lunch terug te zijn. Gelukkig heb ik alles op voorraad en in enkele minuten zit Connie met 4 sneetjes brood en een scala aan belegkeuze voor haar neus. Ze hoeft alleen maar te kiezen en het in de mond te stoppen. Twee chocomelpakjes erbij en ze is helemaal tevreden. Die 2^e koelkast in de garage is comfortabel, want die zit vol met allerlei drankjes die Connie de hele dag door gebruikt. Chocomel light pakjes, Ice tea light pakjes, Roosviceepakjes, appelsappakjes(voor mij) Ice tea Lemon flessen, dubbeldrank light pakjes etc. Voor de tennisclub zou deze voorraad niet misstaan.

Lucy en Ben staan om 14:00 ineens weer voor de deur, oeps. Schijnt op de blog te hebben gestaan, maar ik lees natuurlijk ook niet alles alles. Leuk, kom erbij en we zitten heerlijk buiten in  het zonnetje. We worden bijna bruin, dat zeg ik je. Het gedicht van gisteren is eigenlijk niet van Lucy maar van Ben. Hadden jullie dat gedacht?  Nou geef je maar bloot, knap hoor en bedankt.

s'Avonds komen Mirjam en Leo op bezoek want Mirjam moet Connie vaak genoeg zien. Het zussenboekje had Connie ook van haar gekregen. Mirjam brengt altijd baklever en bakbloedworst mee, maar vandaag is die voor Wouter en Carin en Lotte. Gelukkig hebben we nog voorraad van Gerard en Els.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms een beetje het gevoel heb dat ik naar mezelf zit te schrijven en dat jullie het een beetje laten afweten. Tenslotte zijn jullie met zovelen dat je mij best wel af en toe mag helpen. Ik weet dat er honderden mensen deze blog lezen omdat ik dat in de statistieken van de blog elk moment  kan volgen. Ik weet niet precies wie, maar wel hoeveel verschillende mensen. Dat geeft mij ook motivatie om door te gaan. Schroom niet en laat wat van je horen.

Welterusten en misschien tot morgen.
Gelukkig heb ik vanavond telefonisch met Dineke gepraat die even in de lappenmand zit. De mand staat goed en die lappen halen we er wel weer vanaf. Gauw tot ziens Dineke en groeten aan Peter.

En iedereen de lieve groetjes van Connie.

Elke dag is er een

Een dag gekregen,

Een dag geleefd.

Omdat de wereld,

Om mij geeft.

Om mijn ogen,

Om mijn geest.

Hoop het laatste,

Nog het meest.

De winter overleefd

Hallo voorjaarslezers,

Ja eindelijk, de lente is weer  begonnen. Daar kun je altijd op vertrouwen. Elk jaar op hetzelfde tijdstip beginnen handen en geest weer te kriebelen van lust om de natuur te genieten. Maar het weer zelf plooit zich niet altijd op het juiste moment naar onze lentekriebels. Vandaag echter is dit wel het goeie moment. Dus laten wij de kans niet voorbij gaan.

Om 9 uur sta ik al met de auto en Bommel  bij de garage voor een APK met kleine beurt. Sinds we afgelopen jaar en nu nadrukkelijker met Connies ziekte te maken hebben, rijden we ineens  veel minder kilometers, zeg maar ongeveer de helft ofwel  ca. 7.500 km per jaar. Terwijl de auto in de garage is loop ik met Bommel een dichtbijzijnd natuurgebied in, het Schraalzand. Dat is het gebied waar ik gisteren voor IVN heb gewerkt. Halverwege het pad, ter hoogte van het hondentrainings-veld, moet ik eigenlijk heel nodig. Ik maak dankbaar gebruik van de barak aldaar waar ik ongezien de nood lenig. Wat een opluchting zeg. Daarna mag Bommel weer los en maken wij een rondje door het bos en weer terug. Er zijn verschillende poelen met reigers en andere watervogels. Poelen hebben net als vijvers een grote aantrekkingskracht op mij.  Water leeft, net als vuur er zit altijd beweging in. Hoewel water met vuur als zeer tegenstrijdig  wordt beschouwd hebben ze ook veel gemeen.

Als ik even later langs de provinciale weg een paar jonge lui buitensporig hard met de auto het dorp in zie rijden, hou ik mijn hart vast. Je zal ze maar tegen komen die onbenullen. Ik bezoek even een gesloten tankstation maar loop dorstig verder. In de verte zie ik al een oploop van mensen en jawel hoor. De wagen van net staat achterwaarts geparkeerd tegen de voorgevel van een huis. De onbenul zit uitgeteld in een hoekje tegen een muur te kniezen. Van mij mag hem zijn rijbewijs inleveren en een fikse werkstraf daarvoor terugkrijgen.

Bij Actiën neem ik een grote hoeveelheid knoeipoetsdoekjes mee en genoeg snoepgoed voor in de snoeppot thuis. Milky way, mars, bounty, twix snoepjes etc. Als ik weer thuis ben bel ik de garage en de auto is klaar. € 250 euro voor een heel jaar valt dus wel weer mee. Ik neem de wagen mee en ga meteen door naar Bakker Bart voor een zacht broodje Brie en een warm saucijzenbroodje en 2 wit gesneden.  Andere boodschappen doe ik vanmiddag wel.

Na de lunch laad ik alles in de auto om met Connie kleren te gaan winkelen bij Jansen Noy in Sevenum, een grote kledingzaak. Ze heeft in hun reclamemagazine al een rokje met tijgerprint gezien waar we op af gaan. Ter plekke ontdekt ze dat ze geen lipstick op heeft dus wordt ik naar Kruidvat gestuurd om een rode lipstick te kopen. Ze willen mij er een aansmeren van € 20 en een gratis erbij. Ik zei nee, ik gebruik hem zelf niet, doe die van € 1,99 maar voor tijdelijk gebruik, nou ja zeg.

Zo rij ik met Connie, die inmiddels knalrode lippen heeft, met de rolstoel de winkel in. Ik word direct naar het eerste kledingrek gedirigeerd. Maar de rolstoel met Connie erin staat half in de kleren zodat het overzicht weg is voor haar. Achteruit, bijsturen, vooruit, links, rechts, stop, terug, pak die eens, nee die, pak eens een grotere maat xxl. Uiteindelijk bereiken we een pashok om wat te passen. In het hok staat al een stoel, waardoor de rolstoel er maar half in kan. Ik sla het gordijn achter om Connies rug terwijl ikzelf geklemd zit tussen de stoel en de rolstoel. Ik krijg het spaans benauwd en denk erover om de zuurstof van Connie even over te nemen, maar niet echt….. Connies laarzen gaan uit, broek uit, kleren passen, even buiten in de grote spiegel kijken, nee. Terug in het pashok en herhaling met een ander kledingstuk. Ook niet goed. Dan de broek weer aangeprutst en de laarzen. Die passen niet meer vanwege te dikke voeten, dan maar zonder, dus gaan de laarzen in de zuurstoftas. We schuimen de winkel nog enkele keren af , maar helaas het is wel mooi maar de maat is weg of het is niet mooi genoeg. Dus geen kleren nog voor de bruiloft van Wouter. Ze moet wat anders verzinnen, maar er is nog tijd.

Het is al 4 uur geweest als we via de autobaan weer naar Boxmeer rijden. Onderweg bij een pompstation haal ik nog cappuccino koffie en twee broodjes ham en frisdrank. Dit pompstation aan de overkant, is vaak onze eerste stop geweest als wij op vakantie gingen, zelfs vorig jaar in augustus nog.

Thuis kan Connie nog net even zonnen als ik Bommel uitlaat. Het was ondanks alles toch een leuke middag. We eten vanavond een biefstukje met ijssla, een groenteloempia en ovenfrietjes.

Het uitzetten van alle medicijnen van Connie en van mij lukt even niet zo best waardoor wij soms ook wel wat te mopperen hebben.

Lucy komt vanavond nog even gezellig bijkletsen met Connie. Ze neemt dezelfde plek in de stoel in als Lotte, laat ze het maar niet weten.

Eind goed al goed. Dank jullie voor de aandacht.

Zeg mopperkont,

Maak het niet al te bont.

En zeg het niet,

Aan iedereen rond.

Respect

Hallo lieve mensen,

Hoewel Connie enerzijds berusting toelaat, vecht ze anderzijds om het behoud van leven en de daarmee verbonden liefde voor het gezin en alle dierbaren om haar heen. Helaas weet ikzelf uit ervaring hoe zwart een dag kan beginnen en eindigen zonder uitzicht op een andere kleur. Hoop doet leven en kracht ook.  Als je beiden niet meer hebt, wordt het moeilijk en krijgt zwaarmoedigheid de overhand .  Connie heeft zowel hoop als wilskracht, daarom zit zij elke ochtend weer vol goede moed en optimisme in de stoel naast het bed. Ze wil kleur in haar leven ondanks alles. Dat wil niet zeggen dat  ze soms bewust haar verdriet om dingen die ze gaat missen opzij moet zetten om niet overweldigd en ontmoedigd  te worden. Dit verdient groot respect en waardering en dat mag gezegd zijn.

En dus wordt het ochtendzonnetje weer van harte verwelkomd want het daagt ons vandaag weer uit tot nog net toelaatbare uitspattingen. Connie begint steeds vaker over haar tot half december vorig  jaar zo lekkere sigaretje. Ik weet dat ik dit eigenlijk niet mag verklappen maar een leugentje om …….. weet ik veel. Ik zie haar nog wel een keer weer de goden verzoeken, maar zij is echt niet de enige die met zuurstof toch nog af en toe rookt. Vorige week heeft ze s’nachts al een keer  gedroomd dat ze in de keuken een lekker sigaretje rookte. Ik zei later nog tegen haar; ”wat stinkt het  toch naar rook”.

Van serieus naar humor, van goed naar slecht, het maakt toch niet uit. Leef de dag zeg ik maar. En Connie eet de dag ook. Bij de lunch heeft ze 4 sneetjes witbrood, 5 plakjes uitgebakken  bakbloedworst, ham preisalade, een kop vermecellisoep en twee chocolademelk pakjes naar binnen gewerkt. Dat lijkt me wel genoeg om straks op vakantie te gaan met Wouter, Carin en Lotte. De rollator en 2 zuurstof en de diabetesspullen gaan mee in de auto. Wouter rijdt, Connie voorin op de passagiersstoel en Lotte, Carin en ik achterin. Zo tuffen wij met gepaste snelheid Boxmeer uit, nu naar Sambeek, met de pont de Maas over en via Kasteel Heijen naar Gennep. Dan gaan we richting Milsbeek maar slaan af langs het Genneperhuis naar Middelaar en langs de pont naar Cuijk richting Mook. Die weg kende Wouter nog niet maar Connie wel van de Wandel 4-daagse.

Hier halen we ijs en frites en cola, voor iedereen ja ja. Dan via Groesbeek weer naar Gennep en naar huis. Wouter voelt beter aan welke snelheid voor Connie geschikt is dan ik gisteren. Ik werd nogal eens op de vingers getikt. We zijn alweer ruim anderhalf uur weggeweest en Connie heeft genoten met volle teugen. We hebben bewust dit weekend geen bezoek gepland om meer tijd voor onszelf te hebben en dat is gelukt. Na de rit hebben we nog een uur in de zon in de tuin gezeten tot 5 uur.

Vanochtend heb ik al Connies bed verschoond, gewassen en in de droger  gestopt. Nu heb ik alles weer opgemaakt en het is allemaal nog even rood als het was, goed he?

Vanmiddag  ga ik een volledig recept koken wat Connie heeft gevonden in Allerhande van AH.

Chinees varkensvlees met ananas. Let op:

½ ananas geschild, 2 groene paprika’s, 4 el bloem, 2 tl gemalen kaneel, 250 gr varkenshaas, 4 el olie, 3 bosuitjes .

Ananas in kleine blokje snijden, Bloem+kaneel+peper+zout mengen in grote kom.

Varkenshaas in plakjes erin mengen en rest bloem verwijderen.

2el olie verhitten in wok en roerbaak haas 3 min op hoog vuur. Daan haas eruit + wok schoonmaken.

2el olie verhitten en paprika roerbak 2 min en ananas 2 min daarna ui 2 min. Daarna haas erbij en 2 minuten roerbakken. Lekker met witte rijst, komkommersalade en gebakken taugé.

Heel lekker, en Connie ook heel tevreden maar je bent er wel effe mee bezig.  

Probeer het ook eens en zeggen jullie het dan maar………………………………Doeidoei

Connie heeft mij gevraagd het volgende in deblog te zetten, een citaat uit het miniboekje
"Zusjes zijn je beste vriendinnen".
Een zus is iemand
die je nooit laat vergeten
welke idiote dingen
je in je leven
hebt uitgehaald! 

Uitje(s),

Hallo daar,
Na een rustige nacht  kan ik met een gerust hart het zonovergoten bos in om te werken vanochtend voor IVN. Na de lunch prepareer ik de rollator met twee mobiele zuurstofflessen, genoeg voor een uurtje of 4-5.
We rijden langs het nieuwe ziekenhuis in Boxmeer, door Gennep langs de nieuwe AH en naar Groesbeek, waar we bij de plaatselijke viswinkel (met speciaal keurmerk) een stop inlassen. Daar haal ik een paar boter malse zoute haringkjes met uitjes die we in de auto als het ware opzuigen en ook nog een middelgroot bakje kibbeling met whiskysaus dat we samen opsmullen. Daarna rijden we Groesbeek weer uit door een donker bos naar Mook waar de zon weer tevoorschijn komt. Hier volgen we weer de provinciale weg richting Gennep en Oeffelt naar Boxmeer. Even langs het nieuwe gemeentehuis en na ca. anderhalf uur zijn we weer thuis. Misschien was dit wel het fijnste ritje ooit. Connie heeft genoten van het uitje en de zon en neemt tevreden weer plaats op haar plek. Morgen gaan we weer.........op vakantie. We hebben nog 3 volle flessen zuurstof op voorraad....
Dag allemaal, fijne avond.

De zon is,
een onuitputtelijke bron
waaraan je mag warmen
de rijken en armen
het gaat alleen mis
als het zwaar bewolkt is.

Leugentje

Hallo vroege en late vogels,

De tiroler boemeltrein heeft mij vannacht wederom in Tirol gebracht. Het monotome geluid van de locomitief, dat om de 10 seconden werd onderbroken door een soort irritante plof, gaf mij het gevoel dat er steeds iemand op mijn schouder tikte. Hierdoor werd ik menigmaal gewekt. In Tirol ben ik nog even uitgestapt maar het vroor er nog lichtjes. En die sneeuw daar is meer iets voor skiers en dat doe ik al heel lang niet meer, sinds 1976. Zonder dat ik het heb gemerkt heeft de boemeltrein mij weer in Boxmeer afgezet waar ik om half negen met een irritante plof ontwaakte. Daar zijn we weer..

Het is alweer vrijdag en ik verheug me altijd weer op het weekend, vraag me niet waarom. Of toch, ik zie dat er dan meer mensen op straat zijn omdat ze niet hoeven te werken. En ik ben graag onder de mensen. Het ochtendschema loopt al door tot een uur of elf en omdat ik nog van alles moet doen, wordt de ronde van Bommel beperkt tot een rondje moestuinen. Na 10 minuten heb ik al spijt dat mijn verrekijker thuis ligt want ik hoor en zie een heggenmus zijn hoogste lied fluiten met een heel fijn, geraffineerd tonenpatroon.  http://www.10x50.com/Sound_files/dunnock.mp3
Dat melodietje fluit je nog niet zomaar na, of iemand van jullie wel?

De moestuinen zijn voor mij een gebied waar ik nogal wat sociale kontakten onderhoud met tuiniers die zich jaar in jaar uit uitsloven om van hun tuintjes het beste of het mooiste te maken. Ik heb vroeger zelf ook een jaar of 7 een moestuin gehad, ergens anders in Boxmeer. Toen dat complex destijds werd opgeheven, heb ik de hark en de schop in de wilgen gehangen. Het bekoort mij nu ook niet meer om er zelf weer aan te beginnen omdat ik dan veel andere dingen moet laten. Maar ik kan er wel van genieten hoe anderen vreselijk hun best doen.

Connie is verbaasd als ik om kwart voor twaalf al weer terug ben met Bommel. Het gaat gezien de omstandigheden goed met haar, dus ik kan wel even van huis om boodschappen te doen voor de lunch. Ik haal natuurlijk  dingen die niet alleen Connie maar ook ik lekker vind. B.v. lekkere ham en rosbief, maar ook komkommersalade, ham-preisalade, eitjes, drankjes, bitterballen, ijsjes voor de kinderen stop maar.

Na de lunch ga ik het Lucyschilderij ophalen bij de lijstenmaker en koop bij de thuiszorgwinkel een tas om de zuurstofflessen aan de rolstoel te hangen. Daarna post ik de euthanasieverklaringen bij de huisarts een haal medicijnen bij de apotheek hetgeen soms langer duurt dan nodig.

Vanmiddag ben ik ook op bezoek geweest bij mijn SPV-er Gerrit  van het GGZ. Sinds mijn eigen ziektebeeld, geconstateerd in 2001 bezoek ik het GGZ elk kwartaal zowel bij de SPV-er als bij de psychiater voor sturing op medicatie. Sinds enkele maanden val ik onder de ouderenzorg omdat ik de 60 gepasseerd ben. Bij Gerrit doe ik sinds enkele maanden uitgebreid verslag van de situatie met Connie en dientengevolge ook met mij.  Ik krijg advies en begeleiding waar ik prijs op stel. Gerrit heeft mij op het idee gebracht om de zuurstofgenerator toch maar buiten te plaatsen omdat voor mij slaap belangrijker is dan een zandvrije generator.  Een leugentje om bestwil…..

Vanmiddag komen de kinderen en kleinkinderen nog even op bezoek. Gezellig en Kim komt mij ook helpen met poetswerk boven en de WC. Fijn meid, en Job ook bedankt voor het poetsen van de wasbak.  Kim en Job eten mee en Kim kookt voor ons allemaal. Tegen half kwart voor zes heeft iedereen zijn buikje weer vol. Het was heerlijk.  Job moet morgen weer voetballen en kijkt er nu al weer naar uit. Opa kan morgen weer niet komen kijken want hij gaat morgenochtend  voor de IVN werken in het bos hier vlakbij. Takken en stammen ruimen, egaliseren en voorbereidingen treffen voor nieuwe bomenplant. Lekker in het bos, laat je alle remmen los.

Vanavond komen Arie en Antoinette op bezoek om half negen. De thuiszorg is dan net weg. Na een hartelijke begroeting komen de gesprekken op gang. Antoinette en Arie waren heel vroeger (1984-1991) onze buren. We zijn altijd vrienden gebleven en hebben vele jaren samen getennist totdat Arie beter werd dan ik….. Connie krijgt een hele fleurige sjaal van Antoinette die ze heel mooi vindt. Ze houdt hem meteen om. Antoinette is al bijna 20 jaar de kapster ook van Connie, al valt er nu weinig te knippen. Arie weet inmiddels meer van bestemmingsplannen dan van zijn eigen stemmingen maar ik voorspel dat het goed komt.

Later op de avond voeren wij nog eenmaal het bitterballen ritueel op. Ik selekteer een doos van 12 stuks uit de diepvries en schakel vervolgens het voorverwarm proces van de oven in. 5 minuten op 225 graden en dan de ballen er in een keer in, totdat de doos leeg is. Ik stel de hete lucht oventijd in op 16 minuten en dan zijn ze klaar. De eerste consumptieronde volgt, 4 stuks met mayo, dan de tweede ronde 4 stuks, maar bij de derde ronde blijkt dat er nog maar 3 over zijn. Wat een teleurstelling zeg. Op de doos staat altijd ca. 12 stuks en dit is de eerste keer dat er een minder is, vaak is er een meer…..

Ik had al tegen Antoinette en Arie gezegd dat ik vanavond misschien geen blog meer zou schrijven maar ik ben er zelf kennelijk zo aan gehecht dat ik het niet kan laten.

Nog een laatste opmerking dan. Dineke heeft danig gebruik gemaakt van haar beschermengeltje. Daarom heeft ze nu niet 2 maar slechts 1 enkel gebroken. Lieve Dineke, beterschap.

Bedankt voor jullie aandacht en heel veel persoonlijke groeten van Connie.

Doei.

Pluk de dag

Elke avond tegen elven krijg ik van Connie het vriendelijke verzoek om de oven aan te zetten. Haar behoefte aan een lekkere vette hap speelt dan weer parten. Vandaag gaan er twee kroketten in de oven en een speciale ovenkipcorn voor deze jongen. Zien eten doet mee eten maar ik moet oppassen met mijn 90 kilo. Connie heeft nagenoeg haar oude gewicht van 72 kilo weer bereikt met al die bitterballen en gaat binnenkort op dieet. Maar vandaag nog even niet.  

Connie heeft vannacht goed geslapen, zelfs tot half negen, bijna tot de thuiszorg arriveert tegen half tien. Als die dame al in de kamer staat voordat ik uit bed ben, moet ik nog gauw even in mijn onderbroek Bommel wegwerken. Die doet lastig van enthousiasme en bespringt de thuiszorgster als ik niet oplet. Dan is mijn ochtend wel weer begonnen en die van Connie dus ook.

Tegen elven bel ik op verzoek van Connie toch maar even met de zuurstofdienst. Ze hebben inderdaad de machtiging van onze huisarts ontvangen en komen vandaag tussen 11 en twee uur de spullen afleveren. En jawel rond half een staat de wagen op de oprit. De chauffeur komt eerst even de situatie binnen taxeren en vertelt dan heel resoluut dat de zuurstofgenerator niet buiten mag staan. Oeps, wat een tegenvaller zeg. Als het nl. waait kan er zand in het dure apparaat belanden met alle gevolgen van dien.  Dat geldt evengoed voor Connie Op ’t Zand……

Maar de generator wordt vervangen door een lichtere versie die beduidend minder lawaai  maakt. Ik ga dus voortaan met een boemeltreintje opnieuw op reis naar Tirol. Misschien vind ik toch nog een betere oplossing, we zien wel.

We krijgen ook 4 kleine zuurstofflesjes. Met een flesje kan Connie ongeveer 2,5 uur doen bij een verbruik van 2,5 lt.per/minuut. Zo’n flesje weegt toch nog gauw  5 kilo. Ik ga morgen kijken of ik die met beugels op de rolstoel vast kan maken, maar daarvoor moet ik naar de thuiszorgwinkel.  Ach ja, zo blijf je lekker bezig. Hopelijk kunnen Wouter en ik in het weekend een eindje autorijden met Connie. Ze mag kiezen waarheen en hopelijk is er wat zon.

Voor de lunch haal ik zachte puntjes en witbrood bij bakker Bart. We hebben nog veel vleeswaren en allerlei salades in de koelkast. Een gebakken eitje vindt Connie ook wel lekker en daar komen de pondjes weer aan… Het gewicht heeft ook wel te maken met de vochtophopingen.

Die vogeltjes buiten in de tuin kunnen er anders ook wat van. De vetbollen, zonnepitten, pinda’s en de voedersilo van Hans en Louise  worden werkelijk aangevallen door allerlei hongerige soorten. Het is een lust om te zien.

s’Middags komen Lucy en Ben weer eens op bezoek. Lucy kan Connie niet missen. De stamppot wortelen met hache die ze meebrengt (in opdracht van Mirjam heb ik begrepen) smaakt uitstekend en we hebben er beiden goed van gegeten. Terwijl Lucy en Ben weer vertrekken pikt Bommel stiekem een chocobiscuit van de salontafel. Dat komt hem te staan op een flinke uitbrander. Foei foei Bommel.

Als ik om zes uur Bommel uitlaat loop ik via een boogje door de wijk naar Wouter, Carin en Lotte. Ze hebben net het eten op en Lotte speelt met Efi, kijk maar. Ik drink even thee met Lotte.

Wouter zit even(maar meestal langer) te poe.en maar dat is voor de kenners onder jullie wel gescheten. Misschien komt ie er beter van af als ie straks getrouwd is, hè Wouter ?

Om half acht in de avond belt de oncoloog dr. Kamm om te informeren hoe het met Connie gaat. Connie vertelt dat ze met haar rechteroog wel wat minder kan zien. Ook over het vocht en zo maar zij verwijst haar voor alles eigenlijk door naar de huisarts. Over 4 weken neemt ze weer kontakt op. Niet heel bevredigend vindt Connie dus, maar ja oncologisch is ze ook min of meer uitbehandeld. We gaan gewoon door op de ingeslagen weg en genieten van elke dag die we hebben. En wat we nog krijgen zien we dan wel weer. Pluk de dag. Doei.

Bijna lente

Hallo lentekriebels,

Deze ochtend heeft Connie gelukkig zonder problemen kunnen doorslapen tot een uur of acht. Dat is wel een prettiger begin van de dag vergeleken met gisteren. Ik denk zelf nog even te kunnen slapen als om half negen de thuiszorg al voor de deur staat met 2 personen. Ik slaap toch door tijdens de wasbeurt  maar lekker lig ik niet meer. Totdat Connie de dames een kopje koffie aanbiedt. Dan moet ik dus opdraven in nachttenue. Asjeblieft dames, twee koffie. Ik bied natuurlijk geen koekjes aan.

Alzo ben ik mooi op tijd uit bed en kan om 11 uur met Bommel wandelen. Het is winderig vandaag en een stuk kouder dan gisteren. De wind komt uit oost tot zuid-oost en jaagt er in het open veld flink overheen. Je ziet aan de ontluikende knoppen van veel bomen en struiken dat de warmte van gisteren ze heeft uitgedaagd om zich te openen. Over 5 dagen begint dan ook de lente. De eerste kleine groene blaadje hangen nu te shaken in de frisse wind maar dat overleven ze wel. Ik voel zelf ook de striemen van de wind in het gezicht wat maakt dat je echt wakker wordt. Koud of warm, de Maas stroomt altijd door om in de Noordzee te verdwijnen. Water vindt altijd zijn weg, soms met grof geweld. Kijk maar naar de Tsunami  in Japan. Eerst een aardbeving, dan een vloedgolf en dan ontploffende kerncentrales. Die laatste hoort niet in het rijtje thuis maar is misschien wel de meest desastreuze. Die hebben we aan onszelf te danken, die anderen bestaan er ”natuurlijk” al zolang er een aarde bestaat.  Ik hoop voor de Japanners dat er nog een nucleaire weg terug is.

Ruim na 12 uur meld ik mij weer in de kazerne bij Connie om mijn corveedienst van vandaag te vervolgen. Ik bel met de zuurstofleverancier (met Monique) om zuurstofflessen die geschikt zijn om mee te nemen. Dat is geen probleem, echter ik moet wel eerst een machtiging van de huisarts op laten sturen. Voordat je de huisarts op zijn telefonisch spreekuur aan de lijn hebt, ben je wel een kwartiertje verder. Wat een communicatie zeg, de tam-tam werkt sneller. “De dokter is in gesprek” hoor je 40 keer door de telefoon, nou dat heb ik gemerkt. Dat kan beter! Gewoon de arts belt jouw terug. Als ik eindelijk aan de beurt ben kan hij rechtstreeks een fax sturen vanmiddag. Donderdags komt de wagen altijd in de buurt van Boxmeer dus als de fax snel genoeg is hebben we morgen mobiele zuurstof en een nieuwe treinlocomotief, een kleinere tot 5 liter per uur. Het wordt nu wel allemaal technisch…..maar ik twijfel of het zo snel gaat lukken.

Om half drie hebben we afgesproken met Frans en Jo die vorige week van een 3 weekse vakantie naar Vietnam zijn teruggekomen. Ik vraag nog of ze de Vietcong nog zagen, maar die zijn weg. Gelukkig maar. Jo en Frans wonen in Boxmeer maar nog meer in Frankrijk. Ze hebben een Chambre d-Hotes in de Provence, aan de voet van de Mont Ventoux waar je heerlijk vakantie kunt vieren. Wij hebben het meerdere keren aan den lijve mogen ondervinden. Als je iets zoekt daar moet je beslist eens op hun site gaan kijken;  http://www.clos-saintpaul.com/?p=bienvenue&lang=nl

Pierre en Annette hebben zichzelf  vlak hiervoor uitgenodigd zodat we gezellig met zijn zessen het `bezoekuur`  bij Connie doorbrengen. Er is weer veel te zeggen en Connie geniet er zichtbaar van. Ja Pierre, nu je voor de bruiloft van Carin en Wouter uitgenodigd bent, verwacht Wouter wel iets van jou op het podium en dit keer ga ik je niet helpen. Maar jou kennende is dat ook helemaal niet nodig. Ik ben nu al benieuwd wat het gaat worden en Wouter ook…..

Vanavond eten we spareribs uit de oven met aardappel mussli en aardappelsalade. Connie vondt het wel een beetje te heet op haar nog steeds gevoelige tong. Dan komt Lotte en haar pappie en mammie nog even buurten en Lotte speelt nog heel geconcentreerd met oma kwartet en zo. Mag ik van jou ……. Zoals die kleine Lotte daar in die brede fauteuil zit  met haar prietpraat  is het zo´n heerlijk knuffeltje, om te zoenen maar dat doet ze maar zelden met opa. Oma blijft favoriet.

Na het bliksem bezoekje zet ik even mijn avonddutje voort totdat om 8 uur de thuiszorg mij weer komt storen…… verdorrie nogusantoe zeg.....

Vanavond kijk ik op NET5 de film -After the sunset- met (Pierce Brosnan) ex James Bond. Humor en actie, dat ligt me wel.

De natuur is grillig

Onberekenbaar

Maar radio actief

Ben je helemaal  de sigaar.

Roe, koe koe

Dag iedereen,

Rond een uur of acht wordt ik wakker geroepen door Connie. Ze is al vanaf half zes klaarwakker van de pijn in haar voeten en enkels. Dit is een hele vervelende pijn van hevige ongedurigheid. Dat heeft ze de afgelopen maanden al een aantal keren gehad, soms in de kuitbenen en nu rondom de enkels. Ik masseer op mijn manier de pijnlijke plekken en dat geeft wel enige verlichting maar het houdt niet over. Hoewel ze sinds enkele dagen flink vocht vasthoudt in de voeten is dat nu niet het geval.  Ik adviseer Connie dan toch om naast het bed in haar stoel te gaan zitten, bij vorige pijnaanvallen heeft dat wel eens geholpen. En jawel, na een half uurtje zijn haar enkels weliswaar weer dikker van het vocht, maar de pijn is langzaam maar zeker weggeëbd. Goeie morgen allemaal.

Als ik nog een half uur in mijn nest terugkruip hoor ik hem ineens, je weet wel die lijster van gisteren. Laat ie nou bij ons op bezoek zijn ergens op het dak of in de boom. Hij heeft er een paar uur zijn vrolijke noten zitten blazen. Ik denk dat ie ongemerkt Connies pijn in de voeten heeft weggeblazen.

Er zaten ook nog wat duiven in de bomen. De ene riep een Roe, met 4 koeien en de andere een Roe, met 2 koeien. Ra ra wie is dat. Het zit zo. Roe koe koe, koe koe is altijd een houtduif en Roe, koe koe is een tortelduif. Luister maar en kontroleer,  het is echt waar.

Omdat het met Connie verder goed ging heb ik toch een ingekorte Maaswandeling kunnen maken. Op het stalen rustbankje (een jubileumgeschenk van de plaatselijke begrafenisonderneming) drink ik in de zon een pakje drinken. In gedachten verzonken kuier ik daarna verder met Bommel om 2 km later te ontdekken dat de begrafenisonderneming mijn hondenriem heeft achtergehouden. Shit en die heb ik nodig om weer thuis te komen met Bommel. Dus Connie gebeld dat ik onverwacht toch een langere Maaswandeling ga maken en later thuis kom.  Een leugentje om bestwil mag. En het feit dat ik ooit de hond was vergeten toen ik hem uitliet, achtervolgt mij nog te vaak.

Om 2 uur in de middag gaan Wouter en Carin in ondertrouw in het Gemeentehuis. Dus is Lotte een uurtje bij oma en opa op bezoek. Als ze druk met oma de agenda aan het invullen is, zegt ze opeens: opa, ga jij eens even weg. Nou het moet niet gekker worden met die twee. De enorme appelflappen die de ondergetrouwde Carin en Wouter  trakteren worden gehalveerd voor Connie en mij. Teveel koolhydraten voor Connies suiker maar wel lekker.  En we hadden bij de lunch nog veel gegeten, o.a. de overgebleven tomatensoep met ballen van gisteren. Nu is alles op.

Als iedereen weer vertrokken is gaan we samen buiten het zonnetje opzoeken. Connie is voor het eerst sinds half januari weer eens een keertje buiten. Ze zit wel drie kwartier op de rollator totdat haar rug pijn begint te doen. Dan lopen we weer met gepaste snelheid naar binnen, naar haar stoel. En dat uitje deed haar zichtbaar goed. Je voelt de warmte van de zon, je snuift de lucht en het groen  en steekt je neus in de wind.

We hebben vandaag weer nasi van de keurslager gegeten want het is Connie die elke dag het menu mag samenstellen.  Bommel heeft nog een paar flinke lepels nasi van mij door zijn brokken gehad, wel lekker zeg.

Connie heeft via  de post een prachtig quilt patronen boek gekregen van Arnold en Maria. Dank je wel, het zijn er 5500, daar kun je wel een leven lang mee vooruit.

Op dit moment ben ik een actiefilm aan het kijken met Sylvester Stallone op Veronica TV en de film heet Assassins. Ik hou van actiefilms en niet van romantische films, helaas schatjes.

Ik vind dat jullie wel weer genoeg weten, ik ga verder kijken.

Tot gauw.

Emoties.

Hallo beste mensen, zijn jullie er nog?
Zaterdagavond al heb ik rond middernacht besloten om de zuurstoflocomotief buiten de deur te zetten, onder het afdak. Hier was wel enige overredingskracht voor nodig want Connie had zo haar twijfels. Echter als het niet meer vriest kan dat apparaat daar prima functioneren als ie maar droog staat. Sjonge wat is het ineens stil geworden, ik kan er bijna niet van slapen. En in Tirol kom ik voorlopig ook niet meer.

Om elf uur ga ik met Bommel een kort rondje maken door de Maasheggen. Hierbij passeer ik de levensboom zoals ik eerder heb verteld. Zijn imposante uitstraling blijft indrukwekkend, geeft energie.
Tegen 13:00 uur komt Mirjam met haar dochter Ellen. Mirjam komt ook heel graag bij haar zus en staat klaar waar ze kan. Vandaag krijgen we een zak bounties en een bruin plastic emmertje van Calve satesaus, met daarin een paar liter heerlijke gebonden tomatensoep met echte ballen in overvloed. Bedankt Leo, je kookt lekker man! Na het bezoekje bij ons gaat Mirjam nog naar Wouter en Carin, Kim en Dirk in Malden en naar Ben en Lucy in Druten. Doe ze de groeten allemaal. Vroeger ging ik vaak met Mirjam boodschappen doen bij de Gruyter in Hengelo. Zij kon dat altijd heel snel weet je wel. Nu gaat ze in Denekamp naar de Emte en ik neem daar in Boxmeer de meeste boodschappen mee. Ik zeg dus: ga je mee, naar de Emte?

Hebben jullie trouwens dat gedicht van Lucy gelezen over de lijster en de specht?
Elk vogeltje zingt zoals ie gebekt is en jij Lucy bent goed gebekt. En het barstte van de vogeltjes in de tuin vandaag.

Om drie uur komt Hennie Groenendaal, de vrouwelijke huisarts van Connie. Toevallig heb ik haar gisteren bij de NK Maasheggen vlechten nog heel even gezien. Allerlei dingen worden besproken, natuurlijk hoe Connie zich nu voelt, de klachten die ze heeft, de bloeddruk is goed en het zuurstofpercentage, gemeten op de wijsvinger geeft 99%, heel goed dus. En dat terwijl we een paar uur geleden de zuurstofmeter op 2,5 liter hebben gezet. Connie vertelt van alles en nog wat en ook dat ze zoveel positieve reacties krijgt over het hele bloggebeuren. Ze is heel blij dat ik daardoor veel minder belast wordt met moeilijke vragen of emotionele reacties om me heen en zij zelf ook.
Hennie de arts vroeg hoe Connie zelf omging met haar emoties. Connie vind dat ze er wel goed mee omgaat, maar ze wil vooral niet moeilijk doen of zwaarmoedig zijn. Voor haar begint elke dag met een positieve instelling, want de feiten zijn nu eenmaal zo. Ze huilt maar zelden. Ze voelt een zekere berusting waardoor haar emoties niet zo vaak een belasting zijn. Ze heeft een realistische mening over haar situatie en heeft vandaag ook de euthanasieformulieren ondertekend. Hennie de arts vraagt haar nog waarom ze haar bed niet zo plaatst dat ze beter naar buiten naar alle vogeltjes kan kijken. We zullen zien.

Connie had stiekem het plan opgevat om mee te gaan in de rolstoel naar de kledingwinkel om een overhemd voor Wouter uit te zoeken bij zijn trouwpak. Maar Hennie de arts heeft haar geconfronteerd met de complexiteit van dat idee. Ze ziet nu zelf ook wel in dat ze haar krachten beter kan sparen voor zichzelf en  de overhemden naar haar zelf thuis te laten brengen.

Als de huisarts vertrekt, staat de fysiotherapeut aan de voordeur. Met haar doet Connie wat oefeningen en probeert ook een stukje zonder rollator te lopen. Dat is echter geen goed idee, dus het advies is om de rollator te gebruiken. De controle over haar rechterbeen is duidelijk minder. Ze krijgt ook nog wat bewegingsadviezen voor haar benen en ademhalingstechnieken aangereikt.

Dan even snel Bommel uitlaten en daarna het eten klaarmaken. Een makkie vandaag want dat wordt tomatensoep met ballen, aangevuld met een lekkere groenteloempia uit de oven. Dus, een beetje van Leo, een beetje van Mora en de rest van mezelf.

Mijn emotie,
als ik emotioneel ben
ben ik ontroerd
van vreugde of verdriet
ben ik geroerd
heftig van binnen
tranen barsten
maar ik wil het niet.

Humor

Hallo beste luisteraars,

Gisteren konden jullie allemaal fluiten naar mijn blog. En dat bedoel ik heel positief hoor. Horen en zien zijn belangrijke werkwoorden die het leven aangenaam maken. Ja en wat hebben jullie dan wel gehoord? Wouter, dat had ik al bedacht, heeft heel sneaky de herkomst van de beide links opgezocht. En jawel de eerste was een groene specht en de tweede een zanglijster. Deze beide gasten heb ik gisteren tijdens de Maaswandeling uitbundig gehoord. De luide lach van de groene specht hoor je bij goede wind vanaf een afstand van wel  500 meter. De zanglijster zoekt meestal een mooie tak hoog in de boom om zijn betoverende  klanken de lucht in te sturen. Dat kan in een boom zijn bij jou naast het huis of op het dak. In de vroege ochtendgloren herhaalt hij dan voortdurend zijn prachtige lied. Als je daarmee wakker word, begint je dag weer goed.

De groene specht                                             De zanglijster

 

Connie voelt zich elke dag een klein beetje sterker. Je merkt dat het feit dat ze goed kan slapen, eten en drinken haar goed doen. Daarnaast is de negatieve uitwerking van de chemokuur verder aan het afzwakken. Ze gebruikt nu al weer een aantal dagen 3 liter zuurstof per uur en dat gaat goed. Binnenkort hopen we terug te kunnen naar 2,5 en 2,0 liter. Bij die hoeveelheid zuurstofbehoefte ontstaat de mogelijkheid om met draagbare zuurstofcilinders te werken die op de rolstoel kunnen worden meegenomen, zodat ze ook een keer naar buiten kan. Morgen komen de fysiotherapeut en de huisarts langs en gaan we dit soort dingen bespreken. Soms heeft ze wel wat last van wisselende suikerspiegel (hypo). Maar d.m.v. extra spuiten en extra suikerinname (druivensuiker, roosvice, milkyway, bounties, meloen) of ander zoet, loopt de spiegel snel weer op. Ze heeft het diabetesgebeuren heel goed onder kontrole. Vochtophoping en een doof gevoel in de voeten zijn soms irritant maar houdbaar. Donderdag is er weer kontakt met de oncoloog dus we zijn heel benieuwd naar de vervolgbehandeling. Ikzelf ben tevreden met de situatie die we toch weer hebben kunnen bereiken.

Vanmiddag ben ik met Job naar het NK Maasheggen vlechten geweest. Kim kon mooi oppassen bij Connie. Job vertelt mij dat ie gisteren 2 voetbalwedstrijden heeft gespeeld, 1 gewone wedstrijd F8 en een als invaller bij de F4. Hij heeft echt een goeie conditie hoor. En hij vondt  de NK heggen vlechten hier ook heel leuk. Hij kwam nog zijn vriendjes uit Malden tegen die waren ook enthousiast. Er waren veel paarden, koeien, kalfjes en zo en Job houdt van dieren. We hebben samen veel plezier gehad en Job moest wel een paar keer wildplassen en dat mocht daar gelukkig. Sterker nog, dat moest daar, mannen mochten niet in de WC. Die was alleen voor vrouwen. Daarom mag Job tegen een gevlochten heg plassen, kijk maar...

Om half 3 gaan we weer naar huis want Gerard en Els komen eventjes op bezoek. Onderweg komen we Carin en Wouter en Lotte op haar nieuwe loopfiets tegen. Lotte is gisteren per ongeluk van een steile roltrap bij Jan Linders naar beneden geschoten. De loopfiets was gebroken en Lotte was alleen heel erg geschrokken. Gelukkig dat er niks verder is gebeurd.

Het is maar goed dat ik Els even spreek over haar schuine mopje op de blog van gisteren. We willen natuurlijk wel als een nette familie worden aangemerkt. Maar goed, ik vond het wel een goeie mop Els.

Alle moppen, rijmpjes en gedichtjes op een stokje, humor is ook een levensattribuut dus jullie doen je best maar.

En Manon om de "Lady in red" nog wat meer te verpersoonlijken, hierbij het lied met de muziek van Chris de Burgh en een mooie tekst hoor en ook een betoverende videopresentatie die me aangrijpt. I didn't know about this.

http://www.youtube.com/watch?v=Vt2YIpZWBqA



Luister

http://www.10x50.com/Sound_files/yaffle_w.WAV

http://www.10x50.com/Sound_files/song_t_w.WAV

Verslapen

Goeie morgen slapers, werkers of wie dan ook,

Vanmorgen om kwart voor negen word ik plotsklaps wakker en voel meteen dat er iets niet klopt. Ik haast mij het bed uit naar Connie toe. Ze ligt rustig TV te kijken en kijkt me aan alsof ze zich van geen kwaad bewust is. De restanten van haar ontbijt staan nog voor haar neus. Potjandrie nog us an toe en dat nog wel met de zuurstofmeter op DRIE. Madame wilde mij lekker laten slapen en is in d’r uppie naar de keuken gegaan om haar ontbijt etc. klaar te maken. Ik zeg je MIJN keuken de afgelopen 6 weken. Nou schat, ik ben heel blij voor je maar ook trots. En was het ontbijtje lekker? Jawel hoor en ik ben er dwars door heen geslapen. Dan trek ik me nogmaals terug tot half tien in de immer ronkende zuurstoftrein.

De thuiszorg(alweer een nieuwe)  arriveert tegen 10 uur en dan kan ik mij scheren en douchen. Als ik weer beneden ben zit ze lekker aan de koffie die ze op aanwijzing van Connie zelf gezet heeft. Daar hou ik wel van dat iedereen alles zelf doet, dan hoef ik niet zo hard rennen. Kennelijk heeft ze alle tijd want het is al na elven als ik mij in de jas steek om Bommel uit te laten.

Bommel staat natuurlijk al te trappelen van ongeduld. Niet iedereen van jullie kent Bommel, terwijl hij regelmatig opdraaft in de blog. Hij is een echte blogger geworden en mijn grote vriend. Daarom heb ik hem vandaag op de foto gezet zodat jullie hem vanaf nu voor de geest kunnen halen. Je kunt aan zijn schalkse ogen al zien dat hij een versierder is maar pas op want hij neemt je te grazen. Nou hier is ie dan, Bommel……

Wij wandelen vandaag een route naar de Maasheggen via het Algemeen kerkhof in Sambeek. Van daaruit is het niet ver naar de Maasheggen waar Bommel heerlijk kan rennen. Hij is voor sommige dingen heel bang en blijft dan letterlijk stokstijf staan zoals b.v. een harde knal, of onweer, of gesis van een luchtballon, en soms zomaar zonder dat ik het weet. Ik moet hem dan persoonlijk gaan halen en aan de riem verder meenemen.

Alleen als er bezoek is of de deurbel rammelt, dan wordt het huis te klein en schudt hij alle gene van zich af.

Hij slaapt s'nachts nog steeds trouw onder Connies bed en waakt over haar.

Als we de Maasheggen weer verlaten zie ik hoog op de dijk 2 nordic(z)walkende dames uitbundig naar mij zwaaien. Ik heb al een vermoeden wie dat zijn en jawel. Ze roepen al:"We komen nu echt eens kijken naar die mooie natuur in de Maasheggen want wij wisten niet dat dat zo mooi was". Kijk, zo kan ik via de blog toch een bijdrage leveren aan mijn IVN roeping. Ellie en Karin zijn goeie vriendinnen die elke dag de blog lezen en mij een beetje testen op mijn romantiek door de verhalen die ik dagelijks zo'n beetje schrijf. Nou meisjes, ik ga niet alles verklappen maar in de verkeringstijd met Connie schreef ik al wekelijks brieven naar Connie en soms wel 2. Die brieven liggen nog ergens in een kistje maar ik durf ze nog niet te lezen. Ze zijn bijna 40 jaar oud. We hebben het nog even gehad over die zusjes van Connie en enkele andere bloggers die elke dag reageren. Ik heb gezegd dat ze ook ruimte moeten maken voor de rest, anders wordt het straks misschien wel teveel een familieblog. Maar iedereen is natuurlijk vrij in wat ie doet of niet. Ik nodig iedereen uit te schrijven, het mag van alles zijn. Hoe minder serieus hoe liever, als het maar oprecht is. Ik wil hier zelf ook absoluut niet alleen maar zware verhalen brengen, dat wil Connie zeker niet. Doe mee, lach mee, huil mee en vooral geniet mee.

Vanmiddag komen Lucy en Ben weer op bezoek omdat Lucy nog mijn laatste 3 overhemden moet strijken. Connie vindt dat maar niks, maar vergeet daarbij dat ik het dan zelf moet doen. Dus heb ik liever dat Lucy het doet, want dan hoef ik het zelf niet te doen. Bedankt weer Lucy, trouwens jouw schilderij ligt nog steeds bij de lijstenmaker en is officieel 19 maart klaar. Nog even wachten dus.

Ook Joke en Leo sluiten zich aan bij de visite, niet dat Leo een Muts is, hij hoort alleen maar bij Joke. De echte Mutsen zijn Joke, Truus, Franca en Connie. Die komen over 2 weken hier bij elkaar voor het eerste Mutsenkransje van 2011. Het is een gezellig samenzijn waaruit blijkt dat Connie behoorlijk kan kletsen en dat Lucy daar niet voor onder doet. Dat geldt trouwens ook voor Jose en Mirjam is de conclusie.

Als iedereen weer weg is om 16:30 uur kan ik alvast aan het eten beginnen. Connie wil Bami van de Keurslager. Kim is toch in het dorp die brengt een veel te klein bakje mee wat niet genoeg is voor 2 personen, vindt Connie. Bij de nasi hebben we steeds met 1 bakje gedaan met 2 personen. Maar oke, ik haal er wel een bakje mihoen bij. Achteraf maar goed ook want Connie heeft de bami en ik de mihoen helemaal weggewerkt. Connie is al weer bang dat ze teveel aankomt. Nou ja zeg........

Ik zal jullie nu een beetje van onze bedgeheimen laten zien. Het rode bed hieronder is sinds precies 3 weken geleden, toen Connie uit het ziekenhuis kwam, haar slaapplaats, die ze gelukkig steeds vaker kan verlaten.

En nu zijn jullie natuurlijk benieuwd naar de treincoupe, waarmee ik menige reis hebt gemaakt naar Tirol. Ik koop daarginds trouwens geen bloemen meer, want Connie heeft er al genoeg. Bedankt allemaal.

Tot slot gun ik jullie een blik in mijn blogcorner, verboden gebied voor elke nieuwsgierige indringer, maar mijn plek waar ik alles kan spuien wat er in mijn brein omgaat. Er zit nog genoeg in. Zo, dan gaat het deurtje nu weer dicht en ben ik benieuwd wat er uit al die blogcorners terug gaat komen. Love you all.

Poetsdag

Hallo hardwerkenden, gepensioneerden, mantelzorgers,

Vandaag is het mijn poetsdag want ik kan mij niet elke dag uitgebreide wandelingen permitteren. No problem. Kim heeft aangeboden om mij een paar uurtjes te helpen van daag en daar maak ik graag gebruik van, he schat. Eerst even een heerlijke lunch met broodjes van bakker Bart en beleg van de Hema. Daarna beginnen wij rond een uur of een met een razende poetsronde, een stofzuigerrace en een bruisende badkamer & toiletoverspoeling.

Als frishing touch dweil ik de boel zwierend na met de mops. Ik begrijp nu pas hoe menig huisvrouw kan genieten van een proper huisje. Het valt trouwens nog niet mee om te poetsen met al die extra voorzieningen in de hut. Het bed van Connie, mijn eigen treincoupe, de trapfiets, de postoel, Connie op haar zitstoel, de zuurstofflessen, de zuurstofagregaat, alle bloemenvazen en tekeningen, kaarten etc. je moet alles omzeilen tijdens de poetsbeurt.  Maar het is gelukt, om drie uur is de beurt gepiept. Dank je wel Kim, je poets nog beter dan ik gedacht had. Ik houd me aanbevolen voor een volgende beurt hi, hi.

Tussen de stofzuigersnoeren door loopt Connie met haar zuurstofslang keurig naar het toilet. Wij helpen daarbij natuurlijk een beetje maar het lopen gaat niet slecht. Wel heeft ze wat last van vocht in de voeten.  

En in combinatie met de ongevoeligheid in haar tenen als gevolg van meerdere chemokuren, maakt dat tot een regelmatig ongemak. Soms is de pijn in de tenen zo heftig dat ik haar moet masseren ter ontlasting. Dat kan zijn midden in de nacht of elk ander moment. Het wisselt wel van dag tot dag. Maar Connie is flink en zal nooit klagen.

Gisteren hebben we ook een blik geworpen in de papieren die te maken hebben met mogelijke euthanasie. Het is belangrijk om goede afspraken te maken om te voorkomen dat hulp bij het einde tot een onmogelijkheid wordt. Dit alles gaat in overleg met de huisarts. Daar komen we later nog wel op terug.

Trouwens vanmorgen had Connie een thuiszorgster die ze al eerder getaxeerd had, zo heb ik geschreven in een van de vorige blogs. Nou Connie heeft er wel kijk op zeg. Blijkt dat deze Henriette ook een quiltster is die zelf ook een "Dear Jane" heeft gemaakt. Voor de kenners zegt dit genoeg. En als klap op de vuurpijl hoor ik haar wens om hierna nog ooit eens een glas-in-lood cursus te volgen. Nou dan kan ze dus bij mij terecht. Wie weet, ik heb al meer belangstellenden.

Als  ik ooit alleen kom te zitten heb ik langzamerhand wel steeds meer mogelijkheden. Een ding weet ik nu al, er gaat meer muziek in huis komen. Zeg maar lawaai in de hut waar Connie niet van houdt. Mijn lievelingswens is om de real blues te kunnen spelen op mondharmonica. Lets do it my way. Ik zal ook meer op stap gaan in de natuur als natuurgids en wie weet ga ik mij nog eens in de kookkkunst bekwamen.....Ik hecht eraan hierover nu al na te denken en dat is ook de wens van Connie.

Wat je hieronder ziet is de ondergaande zon, gefotografeerd vanaf de Maasoever in de Maasheggen richting Sambeek op 8 januari 2007. Deze foto heeft altijd veel indruk op mij gemaakt en ik heb hem destijds zelfs naar het KNMI opgestuurd. Misschien een plaatje voor jouw om te schilderen Lucy? Ik zou zelf wel door het gat naar de hemel willen gaan, maar ja hoe kom je er?

Blijf maar gewoon geloven: "Ik kom er altijd"