Een warm gevoel

Hallo, we zijn er nog.
En onze Connie, onze bloem ze is weer thuis. Ik had al heel wat zitten piekeren hoe ik haar aanwezigheid thuis weer tot een aangenaam zijn kon maken ondanks alle beperkingen. Het is een soort survival waarbij je alle situaties voor lief neemt. Gelukkig sta je niet alleen. De kinderen, de thuiszorg, de huisarts, de vrienden, de hulpmiddelen, Bommel iedereen en alles helpt mee. Maar Connie is het liefst met zijn tweetjes. Wij zijn zo aan elkaar gewaagd dat alles gezegd en gedaan kan worden hoe dan ook.
Samen zijn geeft ook vertrouwen en rust wat ze hard nodig heeft. Ik was door dit alles zodanig onder de indruk van alles, dat ik gisteravond, toen de thuiszorg aanbelde om 2030 uur, de voordeur achter mij in het slot viel. En de garagedeur was ook op slot. Shit shit, de reservesleutels van Andre en Tiny werkten op beide deuren niet omdat er een sleutel in zat aan de binnenkant. Connie had al 2 keer mobiel gebeld wat er toch aan de hand was. Fuck.... sorry.
Na enkele mislukte pogingen om via de brievenbus de voordeur te openen heb ik het raam, inclusief glas in lood, uit de voordeur getrapt, want Connie wil ik niet alleen laten met alle zuurstofvoorzieningen. Dat lucht op zeg, je eigen glazen intrappen. Na een klein ommetje komt de thuiszorg bedremmeld weer terug, onder de indruk van de schade die ik heb aangericht.

Als ik terugkijk op de afgelopen nacht dan hebben we allebei uitstekend geslapen op de borrel van gisteravond. Ze is alleen om 4 uur en 6 uur wakker geweest voor een sanitaire stop. De benodigde hulp daarvoor heb ik intussen wel onder de knie. Daarna sliepen we tot ruim 8 uur en dat is uitzonderlijk want ze heeft de laatste tijd vaak minder of amper geslapen.
De thuiszorg heeft Connie rond half elf heerlijk gewassen en haar hele lijf met bodycreme ingesmeerd. Dat vond ze wel heel erg fijn want in het ziekenhuis doen ze dat niet zo.

De verzorging van Connie, de huishouding, de hond, boodschappen, bezoek ontvangen, thuiszorgmw wegwijs maken enz. enz. wordt in de loop van de dag wel wat teveel.  Gelukkig was er Kim die vanaf 2 uur kon bijspringen anders red ik het echt niet. En Carin had zich in de ochtend al over Bommel ontfermd. Als ik alles zo op een rijtje zet voel ik de blijdschap dit voor Connie te mogen doen. Ik heb in de veertig jaar dat we samen zijn veel aan haar te danken. Haar onvoorwaardelijke steun in moeilijke tijden heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Ze zegt altijd dat een leugentje om bestwil best wel mag, dus geef ik jullie de kusjes van haar en van mij.
En Carin, Dirk, Job en Lotte, ik was jullie gisteren niet vergeten hoor. Jullie zijn de bodem en de fundering waarop alles rust.
We zien uit naar de volgende nacht en dag.......nacht en dag.......