De Nijlcruise

Lieve allemaal,
Afgelopen week heb ik weer van alles meegemaakt. Het is nu 10 over een in de nacht en heb besloten nog maar eens wat op de blog te schrijven. Ik heb alweer een paar wijntjes gedronken, dus loop ik het risico dat ik dingen schrijf die ik niet wil. Maar goed, ik heb altijd nog de kans morgenvroeg om het te veranderen.
Ik kom dagelijks bij het graf van Connie met Bommel. Bommel vind het maar niks en wil altijd weer weg. Dus leg ik hem vast. Daarnaast leg ik een koekje op Connies graf om hem te lokken. Het lukt niet echt.

Een paar weken geleden heb ik winterharde violen bij Connie gezet, witte en blauwe. Connie had ook altijd violen bij ons in de tuin in de winter. Met de andere versierselen tesamen is haar graf nog steeds mooi om te zien. Heel vaak kom ik mensen tegen die haar bezoeken en daar ben ik trots op. Vanmiddag nog heb ik Theo en Truus ontmoet. Truus vecht ook al jaren zelf tegen kanker, bewonderenswaardig, love you.

Met mijn gezinnetje ben ik bezig om de grafsteen van Connie verder te ontwerpen. 28 november gaan we weer naar Rotterdam voor de tweede ontwerpfase. Het gaat goed komen hoor.

Afgelopen vrijdag ben ik weer naar theater geweest, Gryphus in Vierlingsbeek. We hebben ons gezamenlijk met 5 man sterk, helemaal een buik gelachen en daarna tot half twee doorzakken bij Riche(zonder Niek). Een wedstrijd bij VVV kan daar echt niet tegenop.

Zaterdagavond heb ik (uit)gebuikt bij Dineke en Peter. Heerlijk gegeten van de Tepan Yaki bakplaat met overheerlijke sausjes met vlees en broodjes van Niek en Noortje. Hoezeeeee..... What a nice family.

Toen ik vanmiddag alleen had gefietst, dacht ik, ik ga even koffie drinken bij de Bock. Capuccino en een krantje erbij. Samen met Connie deden we dat nooit zo snel.

Vanavond heb ik met Pierre nog eens even onze Nijlcruise doorgesproken. We vertrekken vrijdag 11.11.2011
We zijn het helemaal eens met elkaar en de puntjes op de i zijn gezet. Ik ga dit hier verder niet uitleggen, want veel is natuurlijk geheim. B.v. of er in de Nijl ook nijlpaarden zitten. Het kan dus ook nog een gevaarlijke reis worden ... Pierre heeft zichzelf gezworen om nooit op een kameel te gaan zitten. Daar wilde ik nou juist een foto van maken. In Tailand heeft ie al op een olifant gezeten, met weinig succes. Maar ik vind een dromedaris ook goed! Goeie foto's komen tzt op de blog natuurlijk.

Ik heb intussen weer veel mensen leren kennen die mij aan het hart gaan. Hoe meer mensen dit zijn, hoe liever ik het heb. Als iemand je aan het hart gaat, dan zit het wel goed. En dat kunnen nooit genoeg mensen zijn.
Love you Egypte, here we come.