Heel vroeg op

Het is goed zo,
Sinds Connie er niet meer is om mij te controleren, lig ik lekker lang in bed. Als ik om half elf beneden kom en de rolgordijntjes omhoog hijs, kijk ik ietwat verlegen naar de foto van Connie en zeg: "Sorry schat, dat het weer te laat is". Ze blijft mij glimlachend aankijken alsof ze wil zeggen: "Ik had het kunnen weten, maar het mag voor deze keer". Daar heb ik dan wel weer vrede mee.

Maar vandaag ligt het eventjes anders. Ik ga met Wouter de ouders van Carin naar het vliegveld brengen van Eindhoven en dat kan niet om half elf. Nee, ze moeten om half elf al vliegen, dus ben ik al om kwart over zes wakker. Als ik na de douche de rolgordijntjes omhoog  hijs, kijkt Connie mij lachend aan alsof ze wil zeggen: "Je moest maar eens wat vaker gaan vliegen".

De ouders van Carin, Ton en Wilma, hadden mij gisteren al op het hart gedrukt om toch vooral op tijd te komen. Ze worden compleet nerveus bij de gedachte het vliegtuig te missen. Maar wat denk je? Wie is er deze ochtend een kwartier te laat bij het checkpunt, jawel Ton en Wilma. Maar ja, ik ben gewoon altijd op tijd volgens afspraak. En Connie weet dat ook, als het moet ben ik er.
De rit naar Eindhoven verloopt goed en Wouter rijd in mijn auto. We zetten Ton en Wilma af op het vliegveld die 14 dagen naar Portugal gaan op vakantie. Veel plezier en tot over 2 weken.
Daarna gaan Wouter in ik shoppen in Eindhoven, God heaven this is nice.

Eerst gaan we een geluidsset van mijn computer omruilen voor een veel duurdere versie met IHX kwalificatie. Hiermee kan ik eindelijk de buren rechtop zetten in bed. Ik moet wel een paar euros bijleggen maar tegenwoordig houd ik meer over, dan ik kan opmaken. Ik ben helemaal satisfied over de nieuwe set en Wouter ook. Logitech, dat zit dus wel goed. Vervolgens brengen wij een bezoek aan de Mediamarktwinkel en vergapen ons aan 3 dimensionale TV's van uitzonderlijk formaat, geluidsmedia, blue-ray systemen en computerspelletjes. Op een groot 3D scherm kijk ik met een 3D bril naar een bal die op mij geschoten wordt. Onwillekeurig hou je de handen voor je gezicht, want het lijkt net alsof de bal echt uit het scherm vliegt. Wat leuk om met je eigen zoon enthousiast te raken over alle vormen van onbenullige techniek. De knoppen van de tuners lijken weer precies op die van mijn Sony toren 30 jaar geleden. Alsof de tijd heeft stil gestaan.

Als de technische bevrediging compleet is slaan we over op een volledig ander thema. Rose balletschoentjes voor Lotte, maat 26. Na enig speurwerk gaan we op advies van een VenD medewerkster, die ons eerst niet serieus neemt, op zoek naar een schoenenzaak. De eerste de beste schoenenzaak (en dat zijn er heel veel) heeft inderdaad iets wat wij zoeken. In een grote bak liggen misschien wel honderd paar rose balletschoentjes. Maar ja, vind dan maar eens de juiste maat. Wouter doorzoekt met de verkoopster stoicijns de hele mand. Maat 25, 27, 28, 29,30,22,23, 24. Pas bij het 3 na laatse paar vinden zij maat 26, bingo.

Volgende opdracht van Carin, een lichtrose legging maat siezo. Een half uur later sta ik model met een lichtrose legging maat siezo bij de Hema. Bezoekers en personeel zien ons bijna aan voor een paar malloten. Maar nee hoor, ze snappen er niks van. Deze legging is voor Lotte die op balletles zit. Zis bijna 4 jaar en ze krijgt er meteen 2 van opa. Met haar gracieuze pasjes in deze legging en met de rose balletschoentjes zal opa's hart wel helemaal smelten . Wat zijn kinderen en kleinkinderen toch leuk he? Ik kan alleen maar zeggen, geniet ervan vanaf je hoofd, je lijf, je armen en benen tot in het uiterste puntje van je tenen.

Daarna ga ik verder met Wouter. Hij moet nog spijkerbroeken kopen. Waar ik al bang voor was is dat hij alle tijd neemt om de goeie broeken te vinden en te passen. Al die tijd loop ik mij in de winkel te stierlijk vervelen. Het lijkt echt precies op de winkelgewoontes van Connie, waarmee ik ook vaak in Eindhoven ben geweest.
Gelukkig is Wouter geslaagd met 2 broeken. Intussen heb ik een diepte-investering gedaan in twee T-shirts, zwart en blauw plus een vogelboekje voor kids, voor Job dus.
Helemnaal satisfied gaan we naar de parkeergarage, vlakbij het Philips stadion en rijden via Helmond terug naar huis. Onderweg snuffen we nog even langs bij Timco  waar ik een zilveren voetbal met pomp koop, ook voor Job.

Deze willekeurige dag uit mijn leven van dit moment, geeft mij zoveel levensvreugde dat ik moed put om te genieten van het leven op deze aarde. Connie waakt nog steeds over mij en zal mij op de schouder tikken als ik over de scheef ga. Verder laat ik het leven gebeuren zonder zelf dwangmatig te sturen. Het is goed zo.

Afgelopen zaterdag heb ik Kim met haar vriendin Wendy op bezoek gehad. Wendy is ook speciaal voor mij. Ze hoort onbetwist bij mijn schatjes. Haar bloemstukje staat op een prominente plek in mijn huis. Voor mij is ze een bijzondere kei, net als voor Connie en Wendy, ik kan het niet laten maar je bent echt om te zoenen schat. En dat is heel erg echt bedoeld. Dankjewel dat je er was en je bent altijd van harte welkom, net zoals Kim natuurlijk.

Hierna zie je een geweldige foto van Kim en Wendy toen Kim 30 jaar werd!!
Wat een schatjes toch??