Ja,ja de Nijmeegse Wandelvierdaagse is ook al weer voorbij. Wat de meest natte tocht allertijden was voorspeld, liep gelukkig met een sisser af. De wolken en de zon hebben afwisselend hun best gedaan en donderdag werd er een miezerig buitje uit de lucht geknepen. Alleen watjes zullen hierover klagen, maar niet echt, het was gewoon mooi weer om te lopen.
Daarom heb ik ook gelopen in de Maasheggen, waar anders. Ja natuurlijk de Vierdaagse zul je zeggen, maar daar waag ik mij niet meer aan. Ik weet zeker dat Connie zou hebben gelopen bij leven en welzijn. Maar zelfs zonder haar deelname zijn er de gladiolen. Het klinkt raar het gezegde "de dood of de gladiolen", maar we kunnen er helaas niet omheen. Haar pure enthousiasme voor de Vierdaagse en alles daaromheen, was als een oergevoel dat elk jaar haar gemoedsrust beroerde. En ze wist dit over te brengen op anderen die nu nog de gladiolen komen brengen. Kijk maar eens op haar graf.
4 opmerkingen:
Lieve Hennie en wandelaars,
Wat een mooi en liefdevol gebaar, die gladiolen voor mijn zus, topvrienden zijn jullie .
Bedankt, liefs Lucy.
Lieve Hennie en Bommel,
Weet je lieve Hennie!
Ik en wij met onze zusters hebben de intocht meegemaakt toen Connie de vierdaagse heeft gelopen!
Ik heb nog nooit zoveel geroepen!
"Daar is onze zus Connie"
Ja Hennie gelukkig zijn wij ook daarbij aanwezig geweest!
Wat fijn dat je gladiolen hebt neer gelegd!
Hennie wat fijn om van je te horen!!!
Dikke kus en wij zien elkaar binnenkort!!!
Veel liefs Anne en José xxx
Lieve Hennie,
Jij hebt gewandeld in de Maasheggen, Leo en ik hebben vanmiddag gewandeld in de Duursche Waarden, dat is bij Olst-Wijhe ik kan wel zeggen het was de moeite waard.
Ja Jose ik herinner me dat ook, voor Lucie en mij was het de tweede keer, want wij waren er ook bij toen Connie de vierdaagse voor de eerste keer liep.
Hennie een mooi gebaar die gladiolen het ziet er prachtig uit.
Nou tot gauw liefs Leo en Mirjam xxxjes.
Dag lieve Hennie en allen die Connie lief zijn,
Ik wil(de) de blog niet meer lezen, dacht dat het beter voor me zou zijn om iets meer afstand te nemen en toch wordt mijn gevoel telkens opnieuw naar de blog getrokken en is er weer dat dubbele gevoel van verdriet, herkenning, berusting en saamhorigheid.
Het is troostend om de liefdevolle woorden en gebaren voor Connie van haar man, kinderen, familie en vrienden te lezen.
Liefs
Een reactie posten