Hallo beste wandelaars en bloggers,
Jawel jawel, het is niet alleen Maasheggen wandeldag maar ook nog Vaderdag vandaag . Deze vader bedankt hier alvast zijn kinderen, schoon- en kleinkinderen voor het mooie cadeau, ja ja een Philips stoomstrijkijzer. Ik wist eigenlijk weer niet wat ik moest vragen maar nu ik het volgende in de handleiding van het strijkijzer heb gelezen, raak ik helemaal overtuigd van de juistheid van de keuze. Er staat n.l. letterlijk: “Deze gebruiksaanwijzing bevat informatie over de verrassende functies van dit strijkijzer en tips die het strijken eenvoudiger en leuker maken”. Nou ja zeg, mooier kan niet.
Een bedankje voor Kim en Wouter is ook wel op zijn plaats. Kim heeft mij gisteravond en vanmorgen geholpen om “de hut” op orde te krijgen en heeft vannacht gezellig in de Karekiet geslapen. Jammer dat in het Wiekse Witte Rosébier 0% alcohol zat, hè Kim? Wouter heeft met mij de wandelroute geprepareerd en de serviezen van Gerrit en Ria mee aangesleept… Vele handen maken nog steeds alles tot een fluitje van een cent.
Gisterenavond heb ik eerst bij Kim en Dirk in Malden meegegeten van het rijstrecept van onze Dirk de kok. Vergeef me de naam van het recept maar ik heb een heel bord leeggegeten. Na het eten en na de afwas ben ik met Kim naar Boxmeer gegaan waar we zoals gezegd de hut gepoetst hebben.
Om 10:15 komen Mirjam, Leo, Ellen en Sander aan. Zij hebben een verrassend lange en kakelverse krentenwegge van 1 meter meegebracht, uit het verre Denekamp. Een plak krentenwegge met roomboter, tezamen met een dampende kop koffie maken dit ochtend laatontbijt wel af moet ik zeggen.
Namens iedereen wil ik Mirjam met haar gezin heel hartelijk bedanken voor de schenking van deze prachtige krentenwegge. Jullie mogen volgend jaar zo weer meedoen…..
Achter de krentenwegge aan stroomt zo het hele huis vol totdat we op 35 mensen uitkomen. Dat is een mooi huis vol volk en heel gezellig ook. Een speciaal welkom heb ik voor mijn collega IVN enthousiasteling Marius Grutters. Hij is voor mij de man waarop ik vandaag kan terugvallen als er moeilijke vragen komen. Zijn boek “De Maasheggen, Parel van mens en natuur”, geeft ook antwoord op vele vragen. Een unieke combinatie dus vandaag, Marius zelf en zijn boek. Mooier kan niet.
Als we om 11:00 willen vertrekken blijken Anne en Jose nog niet aangekomen te zijn vanuit Wormer, helemaal boven Amsterdam. Waarschijnlijk zondagochtendfiles of zo gehad?? Maar hiep hiep hoera tegen 10 over elf komen ze alsnog de Karekiet in snellen. Nog gauw een sanitaire stop na zo’n lange reis en dan lopen maar.
Het is een lange groep die net als een autofile reageert. Als je vooraan stopt duurt het 5 minuten voordat de laatsten aansluiten. Ik trap voor de eerste keer op de rem bij de verzamelde Judaspenningen onder de kastanjebomen. Een geldboomstekje bij mij naast het vijvertje van Connie is een nazaat hiervan. Vermeldenswaardig toch? Dan trekken we de file weer op en stoppen 200 meter verder bij de prachtige maar gevreesde reuzenbereklauwen. Alleen maar kijken en niet aankomen is het advies. Als je ze elk jaar maait sterven ze tenslotte een keer af. Kleed jezelf wel goed bij het maaien.
De volgende stop is op het open veld tussen een maïsakker en een tarwe(achtige) akker. Op 23 maart j.l. heb ik over deze plek geschreven dat (de strak geploegde en ingezaaide akkers ontwikkelen langzaamaan een lichtgroene deken van pril gewas. Over enkele maande is het weer oogsttijd, God mag weten hoe ons leven er dan uitziet.)
De bedoelde oogsttijd hebben we niet meer gehaald maar wat mij betreft zijn we alweer bezig met de volgende oogsttijd. Zorgen met zijn allen voor het leven dat we samen bezitten. Daar, en in de natuur valt nog heel veel te oogsten.
Vlak na deze akkers en een bomenwal, ligt de begraafplaats in de luwte van de wind. Daarachter heeft Connie haar eeuwige rustplaats gevonden. En daar bij haar met zijn allen, houden wij 1 minuut stilte om iemand waar wij altijd om hebben gegeven.
Zonder jouw afscheid was deze wandeling er niet geweest. Tot ziens lieverd, gelukkig lig je bijna in de achtertuin.
Via de hoofdingang verlaten wij de begraafplaats en steken de Torenstraat en de Sambeekse weg over. Eindelijk op weg naar de Maasheggen. Al van verre zien we daar de levensboom staan die rustig wacht tot iedereen er is. Blijkbaar heeft de eigenaar dhr. Van Genugten gisteren nog even een mooie witte dikbilkoe met een zogend kalf in de wei gedaan. Tot nu toe waren er steeds maar 2 beesten. Heel mooi. Zelfs het overstromingsafval onder de boom was vlak gestrooid. Bedankt.
Met behulp van 2 korte steigerplanken die wij gisteren al hebben getest, kunnen wij net over het slootje lopen om zo via een korte huppel over het prikkeldraad te wippen met hulp vrijwilligers. Zo kan iedereen de wei in om de levensboom aan te raken. De indrukwekkende stam met zijn enorme opschot aan takken, laat je beseffen hoe nietig wij mensen zijn. Wij meten een omtrek op borsthoogte van 4 meter en op heuphoogte van 4,50 meter.
Volgens bomenexpert Frits Gilessen uit Sambeek schat hij vanaf de foto(zonder blad) dat het wel zal gaan om een boom van 200 tot 300 jaar oud. Hij had nu even geen tijd, maar hij heeft me beloofd nog een keer zelf ter plekke te gaan kijken. Bedankt Frits, ik hoop je weer te zien, dan krijg je koffie van mij. We zullen het nog eens weten.
Nadat we met zijn allen aan grote kring rondom de levensboom hebben gemaakt en de boom hebben geknuffeld, is de boom verheven tot Connieboom. Hiermee krijgen zowel Connie als deze boom een extra dimensie op aarde. En hier kan niemand iets meer aan doen.
We zwaaien de Connie boom uit en trekken dieper de Maasheggen in. Overal hangen de restant maïsstoppels in de heggen. Hier en daar zijn ze zelfs aangestoken door onverantwoordelijke snotneuzen mag ik hopen. Volwassenen doen zoiets niet, toch? In april was dit weggetje nog zo vol bezaaid met wit bloeiend fluitenkruid, (gewone)berenklauw, meidoorn, hondsroosjes, vlierbessenstruiken enz. Een zee van witte bloemen en bloesems voelt alsof je erin zwemt, erin ademt, erin leeft.
Maar ondanks het verdwijnen van de witte zee blijft er nog veel prachtigs over. Nu zie je alweer de aardappelvelden met witte bloemen, De meidoornen, De vlieren, de hondsrozen, de Gelderse rozen, allemaal zijn ze volop bezig lichtrode , oranje of donkerrode bessen te vormen, het voedsel voor de vogels, ook in de winter.
Het sluizencomplex is al vanaf 1928 en er zijn er 7 in de Maas totaal.
Dat Judas vandaag nog terug zou komen had ik al gezegd. Natuurlijk heeft hij Jezus verloochend en zich opgehangen aan een vlier. Daarbij heeft hij zijn oren verloren aan de vlier, kijk maar hier. De kleine uitgedroogde oortjes, blijken na een uurtje in een fles met water, de echte oren van Judas te zijn. Kun je even lekker Judas aan zijn oren voelen en trekken. Chinezen maken soep van deze paddenstoelsoort.
Dan komen we eindelijk aan bij wat sommigen het liegebankje noemen. Ik ben het daarmee oneens, want ik lieg niet. Als anderen liegen is dat niet mijn verantwoordelijkheid.
Er is AH-water en Icetea light in kartonnetjes. Geheel naar de gewoonte van Connie in haar laatste levensmaanden. Het kletst wat af gezellig en na een stief kwartiertje gaan we verder. Niet nadat ik nog even uitleg hoe de Maas er hier uitziet met een oude, dode maasarm aan de overkant en hiervoor de vaargeul in de nieuwe Maas. Op Google Earth vind je een foto van deze driesprong. Terwijl wij hier staan bij het liegebankje komt opeens de boot met de naam "Cornelia" voorbijvaren. Connies volle namen zijn "Cornelia Niesje Antonia" Dat is toch wel sterk he!
Even verderop aan de redelijk steile Maasoever laat ik de hele groep nog eens stoppen. Het duurt wel weer even voordat de laatsten zijn aangesloten. Ik wacht geduldig tot het koor compleet is. Dan vraag ik de eersten in de groep een paar stappen naar voren te doen en in het (beetje natte) gras te gaan zitten. Ik voel me een echte dirigent die zijn koor laat doen wat ie wil. Ik vertel dat ze allemaal in een openluchttheater zitten of staan en dat de voorstelling aanstonds gaat beginnen. Sluit allemaal uw ogen en luister………
Maar helaas, die nachtegalen van mij zijn niet elke dag hier, of de tuinfluiter, of de zwartkop, of de Tjiftjaf. Het blijft akelig stil behalve de wind waait door de hoge populier. Ik had jullie graag een concert gegeven, maar ooit zullen we het samen nog beleven. Ikzelf heb het vaker meegemaakt en het heeft mij steeds diep geraakt.
Bedankt voor jullie gewillige oor dat niks heeft gehoord. Verderop begint meteen een zwartkop of zo te fluiten, maar te laat. Via een poortje verlaten wij de Maasoever en gaan richting Huttense Kuul. Als je dat pad in loopt tot de eerste bocht en kijkt dan achterom, dan zie je de 2e hemelpoort uit de blog. Die was ik even vergeten. Honderd meter door de bocht zie je de afgeschoren kardinaalsmuts die ik ooit in de blog heb gezet, helemaal vol met spinrag en met duizenden stippelmotrupsen. De rupsen van toen hebben zich inmiddels verpopt en de bladerrijke struik die we nu zien, zit vol met prachtige witte stippelmotvlinders met allemaal kleine zwarte stipjes.
De levenscyclus heeft zich weer voltrokken, want deze vlinders leggen weer eitjes die volgend voorjaar weer rupsjes worden etc. etc.
Bij de visvijver de Huttense Kuul, groeperen we nog even samen. De eerste mensen verlaten nu de groep om elders verplichtingen na te komen.
Bovenop de dijk zien we de kantoorgebouwen van Nutreco waar ik van 1969 tot 2006 heb gewerkt. Zo vader zo zoon, nu werkt Wouter hier al weer enkele jaren.
Even verderop stoppen we even bij een mammoetboom ofwel sequoia. Deze boom staat bij mensen in de tuin en is al behoorlijk hoog. In Nederland vind je wel meer exemplaren en de standplaatsen zijn wel bekend. In Amerika komen exemplaren voor waar je met auto onderdoor/tussendoor rijd. De hoogste staat in het Giant Forest in California en is bijna 84 meter hoog.
We vergeten de boom weer en wandelen Het Zand op. Links hier zie je het oude ziekenhuis van Boxmeer, Madeleine, waar Connie begin 80-tiger jaren haar eerste baantje in het verpleeghuis kreeg. Het Ziekenhuis is in 1965 verplaatst naar het oude Maasziekenhuis, waarna een verpleeghuis overbleef.
Ook op het Zand, in de grote villa tegenover het altaar van het Heilig bloed, heb ik twee jaar op kamers gezeten, bij mevr.Horbach, haar dochter Maria en haar zoontje Pascal. Ik zat boven op zolder, naast eerst Gerritje Huibers en later mijn collega Leo Bus.
Dan gaan we tegenover de villa het Zandpaadje is, richting mijn stamkroeg Herman de Bessem. Connie zei altijd Herman de bezem en daar werd hartelijk om gelachen door alles wat voor Boxmeers doorgaat. Het café bestaat niet meer maar de verhalen leven voort. Guus van de Heuvel, Mat Broeren, Sjef Linsen, Jan ter Braak, de Hr. Tijink, Juup Kersten, Herman, Moeder, de zuster van Herman in Frankrijk, enz.
We bezoeken nog even de buitenkant van de St.Petruskerk die zich sinds korst een basiliek mag noemen, mede dankzij de jaarlijks terugkerende bedevaart ofwel H.Bloedprocessie. De hoogste waterstand van 1926 was 14:22 boven N.A.P.
Tegenover de kerk duiken we het Podjes Pedje in. Ik heb niet kunnen vinden wat deze naam voorstelt. Vroeger hing er altijd een houten bord met opschrift: “Verboden te Wateren”. Ik zal toch nog eens Henk Gieben vragen…..
Tot slot belanden we bij Marcel in Restaria de Flip, voor een borrel en een warme hap. Ze zijn er helemaal klaar voor. Nog enkelen haken nu af wegens andere verplichtingen. Maar met de laatste groep van ruim 25 man zitten we nog lekker een uurtje door te drinken en te eten, terwijl op de achtergrond foto’s worden getoond van het afscheid van Connie en van de tocht van vanmidddag.
Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie enthousiaste bijdrage. Zonder dit en de positieve wil om dingen te ondernemen waar we blij van worden, was deze wandeling niet geboren. Ik wil jullie nu alvast laten weten dat het mijn intentie is om volgend jaar weer zo’n tocht te organiseren, maar dan inderdaad vroeger in het voorjaar, zodat we de bloeiende witte versie mogen beleven.
Dankjewelallemaal. En Manon, ik maak het met je goed, echt. Don't worry.
En Carin, bedankt voor alle foto's!!!
Trouwens ik heb nog een blauw regenpak en een bruine paraplu over.
Laat wat van je horen of zien.
