Hallo lieve mensen,
Zoals Connie daar ligt in de achterkamer op haar bed, op haar blauwitte zelfgemaakte Dear Jane quiltdeken en in haar prachtige trouwkleren van de bruiloft, zou je haar willen zeggen: sta op en ga met ons mee. Haar gezicht spreekt boekdelen, vriendelijk, berustend, tevreden, zelfverzekerd en lief maar nog steeds met invloed. Haar rode lippen zijn een beeldbepalend onderdeel voor haar hele gezicht. Ik zou haar zomaar kunnen horen zeggen: Hennie, doe de lamp uit. Dit gebeurde gisteravond spontaan bij Kim. Ineens ging de lamp in de achterkamer die altijd brandt s’avonds, uit. Na het indrukken van de schakelaar ging ie gewoon weer aan. Bizar. Zelfs de waterbel van de vijverfontein nam spontaan de vorm van een hart aan.
(Ik krijg de foto er niet op, maar die komt nog eens)
Connie is gestorven op maandag 23 mei 2011 om 15:35. Precies op dat tijdstip raapt Lotte in Nijmegen bij haar opa en oma haar steentje voor Oma op. Op het zelfde tijdstip stuurt Pierre onze grote vriend, een telefonisch bericht naar mij. Op dat moment staan Truus en Joke bij Connie aan bed samen met Kim. Connie is nu blijkbaar klaar. Ze heeft hiervoor nog Paula en Lucy en Ben op bezoek. Dan om vijf over half 4 staakt ze de strijd en puft letterlijk haar laatste adem uit. Zonder onrust, totaal ontspannen en vredig, geen enkele beweging in haar lichaam.
Wij zijn met zijn allen diep geraakt, dat Connie haar oneerlijke strijd heeft gestaakt.
We hadden haar nog zoveel meer gegund, als dat redelijkerwijs had gekund.
Maar de koek is op, dan heb je gelukkig het recht om te zeggen: Stop
Het is een nare keuze en heel wreed, omdat je nooit kunt navertellen waarom je het deed.
Voor Connie is de strijd gestreden, mede door jullie warmte, liefde en gebeden.
Haar pijnen behoren nu tot haar verleden, en ze is nu eindelijk weer tevreden.
We zijn verdrietig met zijn allen, omdat we Connie hebben moeten laten vallen.
Maar neem haar geest voor eeuwig in jullie oprechte harten mee, Connie zegt nooit nee.
Zaterdag dragen we haar met jullie ten grave, naar een graf dicht bij ons huis.
Omdat dat dat de wens was van onze lieve schat, ja natuurlijk doen wij dat.
Dan kan ik haar elke dag bezoeken, tussen de kraaien en de roeken.
En met Bommel aan de lijn, worden die visites heel erg fijn.
We zullen haar nooit vergeten.
De gelegenheid tot persoonlijk afscheid van vanavond was een warm onthaal. Vele vrienden en familieleden hebben kunnen delen in ons verdriet maar ook in onze warme genegenheid naar Connie. Emoties hebben allemaal een eigen plek gekregen. Ik bedank iedereen voor de aanwezigheid vooral Wendy en Giny die beiden zelf in een heftige situatie verkeren.
We hopen jullie bloggers allemaal te mogen begroeten bij het afscheid van Connie a.s. zaterdag bij Riche en aansluitend op de begraafplaats.
Dank voor alle warme belangstelling, het doet ons zo goed.
