Connies keuze 29.12.2011

Jawel beste mensen het lijkt wel een wonder maar Connie heeft in haar afscheidszaal bij Riche vanavond werkelijk alle mensen bijeengebracht die ik bij voorkeur graag zou willen zien. Ik was compleet verrast bij het zien van al die mensen die ikzelf nooit had voorbestemd. Maar ze waren er allemaal. Ik heb diepe gesprekken gevoerd met schatten van mensen. Onwaarschijnlijk waardevol.
Tussen al deze mensen heb ik ook mensen ontmoet die in mijn hart al een diepe betekenis hadden, zonder hieraan direct waarde te hechten.  Maar ook mensen waar ik bewondering voor heb en waar ik heel graag samen mee zou willen praten en gevoelens delen. Wonderlijk en hartverwarmend. Dankzij mijn Mtje heb ik een hoopvol gesprekje kunnen engageren met een allerliefste vrouw die mijn grootste waardering geniet deze avond. Ik ga met haar praten, gauw een keer.

Het was weer lekker laat, 3:00 maar de muziek was great. De hello good bye band. Welterusten allemaal.

Oud en Nieuw

Naar nieuw.....

Oud betekent het oude zoals het al was. Nieuw betekent het nieuwe zoals het wordt.
Het klinkt zo gewoon in ons leventje van alle dag. Maar is het eigenlijk ook wel zo gewoon?
Oud betekent voor mij een hele lange tijd met Connie, 40 jaar lang sinds 1971.
40 jaar lang lief en leed delen met de nadruk op lief. Dat is wel een heel leven waarin veel is gebeurd.
Wat hebben we een plezier gehad en wat hebben we met ons gezin genoten. Met volle teugen maar ook vaak ook met een traan. Maar vooral toch genieten van het leven op een speciale eigen wijze.

Lekker verliefd wezen, lekker werken, lekker klooien, lekker vakanties vieren, lekker voetballen, lekker tennissen, lekker allerlei bestuursfuncties doen, lekker naaien, lekker quilten, lekker badmintonnen, lekker buurten, lekker carnaval, lekker feesten, lekker koken, lekker genieten, lekker caravannen, lekker praten, lekker kaarten, lekker zingen, lekker theater, lekker kippenvel ..............................

Het is voorbij, helaas. We gaan over naar nieuw, zonder Connie.

Opnieuw verliefd wezen, niet meer werken, veel klooien, vakanties vieren, geen voetbal meer, geen tennis meer, geen bestuursfuncties meer, niet meer naaien, niet meer quilten, niet meer badmintonnen, lekker buurten, lekker carnaval, lekker feesten, lekker koken, lekker genieten, lekker caravannen??, lekker praten, misschien kaarten of zingen, lekker theater en vooral lekker kippenvel.

Morgen ga ik met Kim en Job naar de schaatskunstbaan hier in Boxmeer. Een van de dingen die Connie ook al deed met veel passie, dus niks nieuws, maar wel bijzonder voor mij.

Morgenavond ga ik naar de Hello Goodbye band in de plaatselijke Horeca van Riche waar Connie haar uiteindelijk afscheid heeft gehad. Voor velen van jullie welbekend. Heel bijzonder voor mij.

Oudejaarsavond vieren wij met een hechte vriendengroep van 25 mensen de overgang van oud naar nieuw. Elk jaar een heel bijzonder feest waar Connie en ik jarenlang aan hebben deelgenomen. We zullen
haar missen. Ze blijft "voor altijd bijzonder".

Gelukkig nieuwjaar 2012

We moeten gaan voor het nieuwe. En dat zal ik zeker doen. Ik vraag jullie allemaal hetzelfde te doen. We mogen niet blijven hangen, de wens van Connie, het leven gaat door......Dankjewel allemaal.....

Lets blog

Ja hallo,
Steeds weer merk ik hoeveel bijzondere mensen ik tegenkom op deze wereld. Amazing.
Als je goed kijkt hou ik steeds meer van heel veel mensen. Wie openstaat hoort erbij. En dat heeft alles te maken met hoe je je jezelf openstelt. Inmiddels heb ik diepgaande kontakten, tot ver in Polen, ha ha.

Ik koester alle kontakten tot in mijn tenen en ik zal nooit iemand teleurstellen.Ook vanavond heb ik weer liefdevolle contacten ervaren. Inspirerend en aangenaam. Bijzonder om te ervaren, Costa en Gemma.....

Morgen zit ik vooral bij Carin en Wouter, 1e kerstdag is mijn hele gezin bij mij thuis, gezellig.
s'nachts slapen Kim met gezin bij mij met ontbijt sóchtends.
2e kerstdag na het ontbijt ga ik met vrienden naar een kerstconcect van vrienden. Aansluiten de kroeg in en dineren bij Paul en Lucie.

Zoals je ziet vermaak ik mij uitstekend. Fijne Kerst nogmaals en gauw tot ziens.

De Kerstkaart

Jarenlang hadden Connie en ik een strikte verdeling in het maken en versturen van Kerstkaarten. Hoewel dit gebeuren een tiental jaren geleden wat was weggeebt, is het de laatste jaren weer een getrouwe gewoonte geworden. Het bijzondere is wel dat je deze gewoonte als een soort relatiescreening beleeft. Zo van hoe liggen de contacten, van wie hoor je nooit wat, aan wie doe jezelf niks, waarom eigenlijk maar vooral je echte vrienden. Ik denk dat het een natuurlijke benadering is die echter niet altijd zonder schuldgevoel verloopt.

Welnu, mijn schuldgevoel laat ik niet de boventoon voeren, mijn hart telt in de eerste plaats. Gisteren heb ik mijn zelf ontworpen kaarten ontvangen en de meesten zijn inmiddels de deur uit. Centraal op de kaart staat de Connieboom als teken van hoop en kracht, Tevens straalt de boom complexiteit uit die echter harmonieus door haar geheel wordt beteugeld. De enthousiaste verschijning moet onze levensenergie opvoeren tot ongekende hoogten. Wie hier in kan geloven put liefde en kracht uit alles. De vergankelijkheid is slechts bijzaak.

Dit jaar heb ik de Kerstkaarten zelf verstuurd. Tegenwoordig kun je dat via Internet allemaal laten doen met een adresbestand met namen. Zover wilde ik nu nog niet gaan.
Ik wil iedereen vast bedanken voor de grote stroom kerstkaarten die ik al heb gekregen. Dankjewel allemaal dat ik bij jullie mag horen. Hele bijzondere Kerstdagen en een gezond 2012.

Hennie

Hallo .......

Hoi lieve mensen,

In deze kerstdagen gaat er weer van alles door je heen.
De Kerstballen vliegen om je oren en het hele huis moet Kerst uitstralen.
Dat was ook wat Connie altijd graag wilde. Met haar groepie in de Plasmolensehof was ze elk jaar enthousiast bezig until she died. Dat groepie heeft nu geheel geinspireerd een ode gebracht aan haar begraafplaats. Kijk maar. Ik krijg hiervan een warm gevoel.

De kleindinderen Job en Lotte hebben vandaaag vreselijk hun best gedaan met pappie en mammie om een mooie kerstversiering op het graf van oma te maken. En dat is helemaal gelukt.

Oma mag stralen met de Kerst, wij doen dat ook. Dag lieve Connie, Je hebt het leven waarde gegeven..... voor ons allemaal. Je bent en je blijft bijzonder voor altijd.

De steen op het graf van Connie

Amper heeft de kerstboom een gezicht gekregen of de 2e fase van het gezicht van de grafsteen krijgt ook een eigen gezicht. Een eigen gezicht, maar ook een eigen tekst dus, zoals ik al eerder heb verdoezeld.
Maar de tekst is duidelijk, zo komt ie erop. Alleen de rotsstenen rand moet nog gehakt worden, ergens in skandinavie. Ik hoor nog precies waar. Die wordt pas besteld als wij de 2e fase hebben goedgekeurd.

Begin volgend jaar gaan we fase 3 afwerken, hetgeen betekent dat ook de gemeentelijke vergunningen zijn goedgekeurd. Pas in het vroege voorjaar hoop ik de steen te laten plaatsen, bij mijn voorkeur op de sterfdatum van Connie.
Intussen kom ik nog steeds dagelijks op de begraafplaats van Connie om goede raad. Ik heb al heel veel goede raad ontvangen, geloof het of niet. She makes me happy.

Binnenkort breken de Kerstdagen aan, dit jaar voor mij in een nieuwe sfeer. Toch zie ik het met veel vertrouwen tegemoet. Ik put nog steeds energie uit de reacties van de blog en de vele kaartjes met blijmoedige verwachtingen. Ik voel nog steeds de warmte van heel veel mensen die mij een warm hart toedragen. Wat wil je als mens nog meer verwachten. Het maakt mij in elk geval blij van hart. Dankjewel allemaal.

Kerstboom 2011

Hallo allemaal,

Voor de eerste keer in mijn leven heb ik in mijn eentje de kerstboom opgezet. Ik zeg je om den drommel geen eenvoudige klus. Dan denk je met een kunstboom heb ik dat zo gepiept. Nou ja zeg, voordat al die honderden takjes in de goeie richting staan, ben je al een halve dag verder. Maar het geeft wel tijd tot nadenken hoe Connie dat altijd heeft gedaan. Ik weet zeker dat ik daar wel te lichtzinnig tegenaan heb gekeken. Ik deed immers de lampjes en daar word je evenmin vrolijk van.

Maar beste mensen, ik ga niet klagen. De klus is klaar, ik ben tevreden, jullie ook? Bommel wel, ook al kijkt hij afwijzend de ondeugd. Net keek ie nog goed!

Met zo'n mooie magic tree moet de baas er natuurlijk ook netjes uitzien met de feestdagen. Daar kan Antoinette natuurlijk veel aan doen. Niet alles, meer heb ik gewoon niet. Het was weer heel gezellig in de salon en Esmee heeft een paar kiekjes gemaakt. Dankjewel hoor. Paul was er ook, dus het was weer knus op de modderige Dodenberg.

Arie is weer goed bezig, de hartelijke groeten van ons en gauw tot ziens, bij Pleun.

Ik wens eenieder van ons en allemaal een goede Kerst en een gezond 2012 toe.

Ik huil

Decembermaand 2011.


Het is stil,

akelig stil.

Nu ik nog steeds,

haar stem niet meer hoor

en het gaat maar door.

om te gillen,

zou wel anders willen.

Haar geest die blijft,

zal nimmer vergaan,

maar spreekt geen woord,

omdat we het niet verstaan,

is er leven na de dood?

ik hoop van wel,

Ja graag.

De herinnering blijft,

ik ben nog niet klaar,

met mijn eigen leven,

waarin veel mensen,

naast mij staan.

De decembermaand,

roept om herinnering,

om bij Connie stil te staan.

Om zeker te weten,

dat onze wereld,

niet zal vergaan,

zonder het geluk,

van ons aller bestaan.

Ik huil,

ook van geluk.

Filmavond

Hallo allemaal,

Na mijn neusoperatie voel ik mij nog steeds behoorlijk kut. De spanning op mijn neus, voorholte en mijn totale voorhoofd is nog steeds verre van ideaal. Ik eet de hele dag paracetamols en ik injecteer elke paar uur zoutoplossingen in mijn geïrriteerde neuskanalen. Buiten waait de wind zo hard dat mijn gebreide muts van mijn hoofd af vliegt en Bommel tegen de wind in over zijn eigen knieen piest.

Zijn we effe blij met zijn allen of hoe zit zat. Maar ja, de winter is nog niet eens gekomen dus vermaken wij ons hiermee ook wel. Vandeweek is er een paar meter verband uit mijn neus verwijderd en dat lucht toch wel op. Vanavond ben ik met mijn vriend Paul naar het filmhuis geweest om de Italiaanse film Io Sone l Ámaore van Lucea Guadagnino te zien. Een aangrijpende film over hetero en lesbo liefde die bestaande liefdes vernielen. Het bewijs dat oprechte liefde verpletterend eerlijk is.

Na afloop babbelen we natuurlijk nog met veel vrienden en leer je ook zeker weer nieuwe mensen kennen.

Ik moet zeggen dat ik nog niet aan de kerstboom toegekomen ben. Maar ingedachtig Connie gaat die er dit weekend zeker komen. Ik denk dat ik een hele kerstboom vol ga hangen met witte kerstballen.

Waarom, omdat Connie dit jaar alles in wit had gekozen, de witte ballonnen bij haar begrafenis en ik haar witte bloemen op het graf.

Ik neem mij steeds voor om geen blog te schrijven als ik wat gedronken heb, zoals nu.

Ik word nogal eens verrast als ik volgende ochtend mezelf schaam om wat ik heb geschreven.

Hoop dat het meevalt, love you all.

Mijn neus

In dit druilerige Sinterklaasweekend krijgen wij manden vol met kado's van de Sint. De gedichten vliegen me om de oren en ik moet ze allemaal aanhoren. Maar daaraan zal ik mij niet storen, want dichten doe ikzelf, van achteren en van voren. De jongste generatie wordt zoals te doen gebruikelijk overladen met kados waarvan ik in mijn vroege jeugd nooit heb durven dromen. Een doos kleurpotloden met een kleurboek en een paar gebreide sokken waren toen al tamelijk royaal.

Ik herinner mij nog dat ik op 6-jarige leeftijd in de kookpot in de schuur allemaal pakjes ontdekte. Totaal verbouwereerd rende ik met mijn ongelooflijke ontdekking naar mijn moeder. Die hield mij vervolgens zolang aan de praat, dat de dienstmeid gauw de kookpot leeg moet hebben gemaakt. Een diepe teleurstelling maakte zich later van mij meester toe alles weg bleek te zijn. En ik wist het toch zo zeker.... Ik kende dat woord nog niet, maar ze hadden de kluit flink belazerd. Ik vond Sinterklaas helemaal niet meer leuk en ik dacht bijna dat ik gek was.

Ik mocht natuurlijk mijn neus niet in de zaken van Sinterklaas en Zwarte Piet steken. Ik voel dus ook dat ik behoorlijk bij de neus genomen ben.

Misschien wel net als morgen, als ik voor een 2e neusoperatie naar het ziekenhuis moet. Ik moet mijn rechter neusholte nogmaals laten doorspoelen en uitschrapen. Dat is 2,5 jaar geleden ook al eens gebeurd, maar blijkbaar niet goed genoeg. Het is een polyklinische ingreep met volledige narcose.

Met narcose heb ik wisselende ervaringen. Toen ik in 1988 verlost ben van mijn blinde darm kwam ik heel lichtzinnig bij uit de narcose. Ik zag Connie als een engel in een sexy nachtgewaad naast mijn bed en verzocht haar direct bij mij te komen liggen. Ik ben daarna nooit meer zo prettig wakker geworden.

Twee en een half jaar geleden stond Connie weer aan mijn bed, in gewone kleren en een glimlach die heel anders op mijn pijnlijke gezicht overkwam. Ik krepeerde en zag de wereld voor een doedelzak. Geen vergelijking met 1988, wat een teleurstelling zeg.

Ik hoop morgen een beetje aangenaam wakker te worden, hoewel met zoveel tampons in de neus wordt het vast geen sexy weerzien.

Ik heb van Sint een draadloze tondeuze gekregen, om mijn snor bij te werken. Dat komt dus wel goed uit, als die rommel nog lang uit je neus blijft hangen.

Sinterklaas is weer gegaan,
Iedereen heeft weer,
in de belangstelling gestaan.
Dank je wel Klaas en Piet,
Tot volgend jaar maar weer,
In de Karekiet.

Nieuwe naam Connie

He people,
Vandaag hebben we de nieuwe naamplaat op glas voor Connie geplaatst. Pierre heeft hem met zorg gemaakt waarvoor alle waardering. Totdat de definitieve grafsteen klaar is, blijft het graf zoals het nu is. Met steentjes, bloemen, geluksdriehoek, olielantaarn, geschriften van de kleinkinderen en onkruid hier en daar. Dit zal nog enkele maanden voortduren maar het heeft al zoveeel betekenis. Ik weet ook de eindspreuk die haar graf zal sieren. Met respect en betekenis zoals Connie die waard is. Ik bewaar hem nog even.

Aan mijn vakantie heb ik heel veel betekenis overgehouden. Heel veel begripvolle lieve mennsen waarvan  sommigen voor mij misschien wel meer betekenis hebben dan allleen maar vakanties. Dat ga ik langzaamaan uitvinden. Het geeft goed gevoel en spanning op weg naar een toekomst, you never know.

Bedenk dat ik absoluut geen eenzaam mens ben. Ik weet om mij heen de juiste snaren te roeren die mij helpen om van heel veel mensen te houden. En houden van mensen is voor mij het belangrijkste in mijn resterende leven. Hoe meer hoe liever. Diepe belevenis samen leidt tot verlichting en ontspanning. De beladenheid van ons leven is vaak al zo zwaar. Dat kan niet het doel van leven zijn, jong of oud.

Als je last voelt, praat gerust. Het klinkt als flauwekul, maar het zal je gebeuren. Ik weet niet veel, maar vaak genoeg. Het enige wat telt is dat ik iedereeen geluk wens. Vanuit mijn hart,

De grafstones

Hallo,
Vandaag ben ik met Kim en Carin naar Rotterdam geweest om de 2e ontwerpfase van Connies grafsteen vorm te geven. Heel gezellig zo om met mijn 2 twee meiden op stap te gaan. We hebben weer heel wat afgelachen en we hebben nog hard gewerkt ook. Belangrijkste is dat we tot overeenstemming zijn gekomen.

We hadden alle stenen, die al een half jaar op het graf hebben gelegen, verzameld en in plastic tonnen achter in de auto meegenomen. Volgens de ontwerpster Ludy zijn nagenoeg alle stenen geschikt om in te "metselen" zodat bijna niemand teleurgesteld hoeft te zijn dat de steen er niet bij kan.

We hebben zelfs stijlvolle bronzen letters uitgekozen om Connies naam en datums mee te vormen, omdat ik toch weinig vertrouwen heb dat, de weliswaar prachtige viltstiften letters van Pierre, het op termijn zullen volhouden in de weerbarstige weersomstandigheden hier. Sorry Pierre. Maar je mag nog een nieuwe letterplaat maken voor tijdelijk, totdat de officiele grafsteen klaar is. Heel graag.

Over een maand of wat mogen we samen de stenen inleggen in de mallen die ervoor gemaakt worden. Daarna is het wachten op de natuurstenen rand die nog uitgehouwen moet worden ergens in een berg. Ik hoor nog precies waar. Het is europese natuursteen want chinees wordt vaak via kinderarbeid verkregen en is daarom heel goedkoop. En Connie was meestal niet voor goedkoop. En ik nu ook even niet.

Het was weer heel erg fijn samenwerken met Ludy die ons heel prettig begeleid en overal voor in is. Ik wil wel zeggen een topmeid. En natuurlijk met mijn eigen fantastische meiden. Het wordt een bijzondere grafsteen voor een bijzondere Connie. Het idee van de vallei der Kongingen heeft het niet helemaal gehaald, maar het blijft evenzeer bijzonder. Daarom beleef ik het op een of andere manier als een speciale eer. Ik voel het.

En ga gerust kijken, want zoals het graf er nu uitziet is het ook mooi, mag ik zeggen. Ik zeg .....

Love

Job en Lotte

Hee, lezers allemaal,
Vandeweek heb ik weer eens op Lotte gepast. Tussen de middag haal ik haar van school en luncht bij mij thuis. De prietpraat vanaf school naar huis, in de auto en tussen door is zo energiegevend dat je bijna konstant de lachspieren moet inschakelen. De gevatheid voert de boventoon. Als ik bij het terugbrengen naar school tegen haar zeg dat we op moeten schieten omdat de juffrouw alweer bezig is zegt ze, dat is jouw schuld want jij zat zo lang te praten. Dat klopt ja......

En een klasgenootje kan niet nalaten om te zeggen dat ze het raar vindt hoe Lotte mij een afscheidskus geeft. Nou ja, zegt ze verbaasd, "Geven jullie elkaar zo raar een kus".

En Job droomde allang dat hij met voetballen een goal zou maken. En jawel, hij heeft er vanmiddag 2 gemaakt. En opa was erbij en mama ook. Hij was helemaal gelukkig. Super Job!!!! En mama was ook heel blij. En opa....

Vanmiddag hebben Paul, Kim, Job en ik alle stenen van het graf van Connie gehaald, want die nemen we maandag mee naar Rotterdam. Nu liggen er even andere steentjes op, maar ook mooi.

Lieve mensen allemaal,
De ene week na de andere glijdt voorbij. De winter is in aantocht maar gelukkig blijf ik ondanks alles blij. Zoveel blije mensen om mij heen en daarvan ben ik er gelukkig ook nog een.
Ik kan niet anders zeggen dan geniet van het dagelijks licht dat schijnt,
Geniet het telkens, voordat het verdwijnt.

xxxHennie

Connie half jaar rust

Hallo bloggers allemaal,
Ja, echt waar, het is vandaag precies een half jaar geleden dat Connie afscheid nam van onze wereld. Een wereld die nog zoveel te bieden had voor ons maar helaas niet meer voor haar. Het afscheid was en is nog steeds zwaar maar de gedachte dat haar geest nog steeds temidden van ons is maakt dat ons leven nog steeds bruist van hoop en verlangen.

En dat was Connies wens tot het laatste moment. Tranen symboliseren nog steeds de warme gevoelens voor Connie en het idee dat ze misschien wel van alles ziet. Ik hoop niet dat ze alles hoort en ziet want dan moet ik straks misschien wel op het matje verschijnen omdat ik iets te gek doe.

Vandaag heeft Wouter voor mij een Samsung Galaxy SII zwart besteld. Dan kan ik tenminste communiceren via Internet, facebook, mail en all the rest. Ik ben wel opa maar je moet wel bijblijven toch? Anders sta je zo een keer alleen op deze wereld. Liever niet dus.

Voor mij telt dat er een leven is na de dood van Connie en zo heeft ze het ook gewild. Blijheid en vrolijkheid zijn ingredienten waar je als mens op kunt teren. Ik heb zelf teveel ervaring met de keerzijde ervan dat ik nu mijn best zal blijven doen om te genieten. Ik nodig jullie allemaal uit om dit samen met mij te doen.

Ik laat jullie nog het graf zien van vandaag, niet omdat het eng is, maar mooi......zeg ik zelf.

A.s. maandag neem ik alle stenen mee naar Rotterdam om de definitieve vormen van de grafsteen uit te tekenen en uit te leggen. De vallei der Koningen uit Egypte vormt de basis en inspiratie van het ontwerp zo heb ik besloten.
Gewoon vallen en opstaan leidt tot verrassende inzichten.
xxx

Egypte, het is wennen

Nog nooit van mijn leven heb ik in 1 week zoveel vakantie gehad. Na het (voor mij nog wat onwennig zelf inpakken van de koffers), een rit naar Schiphol in de vroege ochtend en een vliegreis van 5 uur precies, staan wij zeg maar midden in Egypte, midden in de Sahara. Juist op het moment dat alle Egyptische Mekkagangers terugkwamen en werden toegezwaaid en gejoeld. Vanuit afgeladen autos, volgepakte ezels en paardenrijtuigen en gillend en joelend over de straat. Het leek wel opstand, maar gelukkig was de stemming vrolijk.

Na een klein uurtje bereiken we de Nijl en onze boot van 5 verdiepingen hoog met keurige kamers, bar en restaurant. Tweemaal daags schone handdoeken en elke dag kunstig gevouwen badlakens, dekens en handdoeken. Behalve de alcohol en frisdranken is alles gratis op de boot. Er loopt personeel voor van alles en nog wat, een vaste cameraman, een masseur die de spieren kneed, heerlijk, portiers, beveiliging, manager, heel veel koks en ober.

De capaciteit van de boot is 160 gasten, er zijn er maar 50. Dus hebben wij de hele boot ingenomen. Op het bovendek is een zembadje en comfortabele ligstoelen met voldoende  grote badlakens die elke dag worden gewassen. Er is ook voldoende schaduw voor wie niet in de zon wil want het is elke dag 30 graden.

Het is erg relaxed als je een eigen hut hebt waar je spullen liggen. Gedurende de hele reis bezetten wij de hut met eigen douche en toilet. Vanaf het schip maken wij vele excursies, met de bus, met paardenkoetsjes, met zeilbootjes of te voet.


Vanaf de plaats Luxor waar we binnenvlogen zijn we 220 km naar het zuiten gevaren, tot aan de Aswandam.
Daarna zijn we dezelfde route weer teruggevaren. Langs de Nijl zijn de oevers overal groen met veel dieren en vogels. Een paar honderd meter van de Nijl af begint de Sahara met alleen droog geel zand, heet apart.

Ik heb deze week zoveel gelachen, da ik de schade van een heel jaar gelukkig heb ingehaald, Pierre en ik hebben een nogal aanstekelijke humor binnen de groep die in zeer goede aarde viel. Aan het eind van de rit had ik een gewillige "harem", groter dan een voetbalelftal, lachen dus.

En Connie is erbij geweest, ik heb een paar mensen ook haar foto laten zien en hen uitgelegd waarom Pierre en ik samen waren. En Connie vond het goed. Bij leven en welzijn had ze er waarschijnlijk wat anders naar gekeken. Maar dat is dan vooral om de smerigheid en corruptheid van het leven daar in zijn algemeenheid en de erbarmelijk hygiene en ongelooflijke armoede. Ik betwijfel daarom of Connie Egypte ondanks al die dingen zou kunnen omhelzen. Ik denk van moeilijk. Maar lieve schat...... we hebben het gezien en ik ben blij, en Pierre ook, kijk maar........

De piramide

Hallo achterblijvers en koukleumers.

De eerste Egyptische piramide is ruim 4500 jaar geleden gebouwd als grafmonument voor een Egyptische farao, de toenmalige heersers van het oude Egypte. Zijn opvolgers volgden hem in deze begraafwijze en zij werden net zoals hun voorganger na hun dood gemummificeerd en met kostbaarheden en persoonlijke bezittingen in het binnenste van een piramide gelegd. In totaal zijn er circa tachtig piramiden bewaard gebleven, gebouwd over een periode van ongeveer duizend jaar.

Omdat wij deze bijzondere bezienswaardigheid nu met eigen ogen gaan aanschouwen, heb ik ook alvast een wensdroom van Connie ingevuld. Het was al heel lang haar wens om Egypte te bezoeken en nu eindelijk gaat het er toch van komen. Om de sfeer voor haar te eren heb ik alvast een kleine piramide bij haar graf gezet met daarin een lichtende vlam. Connie had wel een beetje hekel aan donker, vandaar.

Ze reist morgen met mij mee in mijn handbagagetas, dus lekker dichtbij. Ze weet ook dat ik het wel spannend vind maar dat maakt de uitdaging juist aantrekkelijk.

Pierre is mijn goede reisgenoot en ik hoop achteraf te kunnen zeggen dat ik uitbundig heb genoten. Hij heeft mij op de valreep nog leren overhemden strijken en vouwen, zodat ik er in Egypte niet gekreukt bij sta.

Als opstart van onze vakantie hebben we vanavond heerlijk gegeten bij "de Douariere" hier in Boxmeer.
Ierdereen wenst ons een fijne vakantie, heel erg dank daarvoor.

Morgen gaan we genieten van zomerse temperaturen rond 30 graden. Als we het te heet krijgen kruipen we in een piramide. Voor de rest cruisen we per schip, Alexia.

Ik hoop niet dat jullie al te veel moeite hebben met de handschoenen uit de kast te halen. Wij zullen gewoon op de boot de airco inschakelen.

Tot spoedig ziens.


 

Een warm gevoel

Lieve allemaal,
Om mij heen voel ik zoveel warmte van mensen die mij het Egypte reisje zo welgemeend gunnen. En ik kan niet anders zeggen dat dit voor mij een hartverwarmend gevoel is. Ik zal ervan genieten.

Ik ben jullie allemaal dankbaar, want hier kan ik kracht uit putten. Ik wil ook graag alle mensen die het zelf zo nodig hebben een hart onder de riem steken. Vooral wens ik iedereen een houvast waaraan je jezelf kunt optrekken. Ik hoop zelf genoeg houvast te bewaren om Egypte te overleven. Het is er de komende weken 30 graden.....
xxx

Connies gezicht.

Hi,
Vanavond heb ik een heleboel foto's van Connie voorbij zien gaan op evenzoveel computerbeelden.
En haar gezicht spreekt eeuwig boekdelen. Haar bijna voordurende brede lach in beeld spreekt zoveel stralende persoonlijkheid. Ik krijg kippenvel en voel zoveel moois wat ik met haar heb mogen beleven. Ik voel mij meer bevoorrecht dan verdrietig, hoewel mijn tranen vloeien als het water van de Nijl.

Helaas is er een welhaast ontroostbaar einde aan moeten komen. Maar haar positieve beeld leeft in mij eeuwig voort. Ondanks het feit dat de Gemeentelijke Archieven mij als ongehuwd beschouwen, blijft ik in mijn beleving nog altijd getrouwd met Connie.
Elk leven is tenslotte het begin van de dood en de dood is uiteindelijk het einde van het leven. Zo is het en zo blijft het. Leef dus altijd het moment van nu, het is vele malen belangrijker dan het leven of de dood zelf.

Vrijdag vertrek ik naar Egypte om de werkelijke oorsprong van ons leven te bestuderen. Jullie horen nog van mij. Als de goden gunstig gezind zijn komt het antwoord.

Intussen, leef het moment, totdat ik weer terug ben.

See you.

Special

Zomaar,


Geen mens is,

zonder goeds.

Ook jij bent speciaal,

dat is echt waar.

En ik vind dat,

helemaal niet zo raar.

xxx

De Nijlcruise

Lieve allemaal,
Afgelopen week heb ik weer van alles meegemaakt. Het is nu 10 over een in de nacht en heb besloten nog maar eens wat op de blog te schrijven. Ik heb alweer een paar wijntjes gedronken, dus loop ik het risico dat ik dingen schrijf die ik niet wil. Maar goed, ik heb altijd nog de kans morgenvroeg om het te veranderen.
Ik kom dagelijks bij het graf van Connie met Bommel. Bommel vind het maar niks en wil altijd weer weg. Dus leg ik hem vast. Daarnaast leg ik een koekje op Connies graf om hem te lokken. Het lukt niet echt.

Een paar weken geleden heb ik winterharde violen bij Connie gezet, witte en blauwe. Connie had ook altijd violen bij ons in de tuin in de winter. Met de andere versierselen tesamen is haar graf nog steeds mooi om te zien. Heel vaak kom ik mensen tegen die haar bezoeken en daar ben ik trots op. Vanmiddag nog heb ik Theo en Truus ontmoet. Truus vecht ook al jaren zelf tegen kanker, bewonderenswaardig, love you.

Met mijn gezinnetje ben ik bezig om de grafsteen van Connie verder te ontwerpen. 28 november gaan we weer naar Rotterdam voor de tweede ontwerpfase. Het gaat goed komen hoor.

Afgelopen vrijdag ben ik weer naar theater geweest, Gryphus in Vierlingsbeek. We hebben ons gezamenlijk met 5 man sterk, helemaal een buik gelachen en daarna tot half twee doorzakken bij Riche(zonder Niek). Een wedstrijd bij VVV kan daar echt niet tegenop.

Zaterdagavond heb ik (uit)gebuikt bij Dineke en Peter. Heerlijk gegeten van de Tepan Yaki bakplaat met overheerlijke sausjes met vlees en broodjes van Niek en Noortje. Hoezeeeee..... What a nice family.

Toen ik vanmiddag alleen had gefietst, dacht ik, ik ga even koffie drinken bij de Bock. Capuccino en een krantje erbij. Samen met Connie deden we dat nooit zo snel.

Vanavond heb ik met Pierre nog eens even onze Nijlcruise doorgesproken. We vertrekken vrijdag 11.11.2011
We zijn het helemaal eens met elkaar en de puntjes op de i zijn gezet. Ik ga dit hier verder niet uitleggen, want veel is natuurlijk geheim. B.v. of er in de Nijl ook nijlpaarden zitten. Het kan dus ook nog een gevaarlijke reis worden ... Pierre heeft zichzelf gezworen om nooit op een kameel te gaan zitten. Daar wilde ik nou juist een foto van maken. In Tailand heeft ie al op een olifant gezeten, met weinig succes. Maar ik vind een dromedaris ook goed! Goeie foto's komen tzt op de blog natuurlijk.

Ik heb intussen weer veel mensen leren kennen die mij aan het hart gaan. Hoe meer mensen dit zijn, hoe liever ik het heb. Als iemand je aan het hart gaat, dan zit het wel goed. En dat kunnen nooit genoeg mensen zijn.
Love you Egypte, here we come.

Zoveel liefdevolle reacties

Naar de wintertijd,
Terwijl ik de blues door mijn luidsprekers hoor dreunen bereid ik mij voor op de eerste wintertijdnacht. Een lange nacht nu waar ik helemaal niet van hou en nooit heb gehouden. But time is going on. Ik wacht weer op de eerste lentedag.

Ik doe het eigenlijk maar zelden maar ik lees nu even in willekeurige volgorde terug in de blog en met name de vele reacties die ik in de afgelopen maanden heb gekregen. En denk niet dat je dat even leest want het zijn vele pagina's achter elkaar. Jullie allemaal kunnen hetzelfde lezen van wat ik kan lezen dus er is geen enkel geheim. En zo heb ik het ook altijd bedoeld, open en eerlijk. We hoeven ons niet te schamen voor het leven, het is al kort genoeg.

Dat de vele woorden in de blog een belangrijk betekenis hebben gekregen voor ons allemaal moge blijken uit het feit dat bijna elke reactie begint met "Lieve Hennie". Ik zou daar het liefst meteen achter zetten " en Lieve Connie". Voor mij hebben al deze reacties een enorme waarde waarop ik mijn verdere leven kan doorbouwen met Connie in mijn achterhoofd. Liefde is maar een woord, maar ik zal nooit vergeten dat de echte waarde en betekenis ervan vele malen meer waard is.

Ik weet ook dat veel mensen niet hebben gereageerd op de blog maar ik heb hun medeleven op zoveel momenten gevoeld dat de betekenins voor mij niet minder waardevol is.

Dood of leven, lieve mensen, we zullen het allemaal meemaken. Hoe meer je van elkaar kunt houden hoe meer je elkaars lasten en pijn kunt verlichten. Daar ben ik nu wel helemaal van overtuigd. En woorden kunnen daardbij ook heel verlichtend werken.

Ik hou gewoon van jullie allamaal.

De ontmoeting

Lieve opa,

Nu jij weer bij me bent,

Kunnen we samen spelen,

Hoef ik mij gelukkig,

Nooit meer te vervelen.

En zijn we lekker samen,

Nooit alleen.

We praten over zomer of lente

En ook heel veel over FC Twente

En over mama en papa,

En over opa en oma,

En over Giny,

En over mijn ooms en tantes

En over al jouw kleinkindjes

En niet te vergeten,

Suus, mijn allerliefste zusje.

Dan zegt opa trots;

Meiske, meiske,

Zoals jij, was er geen een.

Je krijgt van mij,

Een heel lief kusje.

De Conniewandeling 23 oktober

Gekoesterd door een weldadig zonnetje op mijn slaapkamer, door de ramen en in een behaaglijke temperatuur, kijk ik door de spleten van mijn luxaflex naar buiten. Mijn ogen zelf kijken ook nog als spleten, zodat ik een breed uitzicht geniet naar buiten, handig, dat wel. Genieten laat er nog maar even af want ik ging vannacht om 4 uur of zoiets naar bed. Ik was n.l. op het verjaardagsfeestje van Rene, mijn lieve buurmeisje en dat was zo leuk dat ik maar niet naar huis kon gaan. En Rene, wij gaan samen naar Connie, gewoon punt.

Tot slot ben ik toch naar huis gegaan om Bommel uit te laten, maar toen die klaar was stond ik weer met Bommel en al bij Andre en Paula binnen. Het zal wel besmettelijk zijn daar, maar wel gewoon leuk en... je leeft maar eens.

Stel je dus voor dat je door de luxaflex heen al een paar schoonzussen en zwagers ontwaard, terwijl ik mijn toilet nog moet maken. Ze zijn wel bijna een half uur te vroeg. Ik doe gewoon de deur open en ze redden zich maar mooi zelf tot ik klaar ben op de badkamer. Ik ben nog echt niet helder van geest maar dat komt vast nog wel.

Ik heb een wandeling gepland met een afwisselend patroon van natuur, begraafplaatsen, dorpskern Sambeek, nonnenklooster en de maasheggen van in totaal ongeveer 2 uur. Ik wil Bommel eigenlijk thuislaten want die heeft alles al tig keer gezien maar Tineke staat erop dat Bommel meegaat. Ze krijgt zowaar bijval van Kim. En Wouter rijdt mee met de auto als fourage- en bezemwagen en is ook nog fotograaf(zonder batterijen). Dirk filmt de hele wandeling dus alles wordt voor de eeuwigheid vastgelegd.

Tegen twaalf uur is iedereen verzadigd van kofiie, cake, krentenbolletjes en de kinderen vol snoep en drankjes, dus kunnen we eindelijk vertrekken. Ik ga dus echt niet alles hier navertellen maar ik zeg je dat iedereen zijn kennis heeft verrijkt. Via de moestuin met judaspenningen, pompoenen en de paarse korstzwam laat ik iedereen kennismaken met mijn hondenuitlaatrondje van Bommel. Een leuke introduktie met opnieuw uitlopend fluitekruid, de veelvuldig groeiende kale knopkruid plantjes, (giftig)vingerhoedskruid en nog veel meer.

Langs mais- en knollenveld begeven wij ons natuurlijk ook naar de begraafplaats om Connie even gedag te zeggen. Ze is vandaag precies 5 maanden geleden van ons heengegaan. Op de begraafplats staan heel veel bomen met trossen hazelnoten eraan. Dat blijken turkse hazelaars,  ook wel boomhazelaars genoemd.
De viooltjes bij het graf van Connie staan fleurig naast de nieuwe grafsteen die buurman Frans woensdag op zijn graf heeft gekregen. Aan de andere zijde ligt Hein en daarnaast is afgelopen maandag Frank begraven. Connie ligt nu dus geflankeerd door 3 te jongemannen.

Job en Lotte overtuigen zich nog even van kwaliteit van de stenen.

Hierna gaan we naar de Sambeeks RK Begraafplaats waar veel "rode" nonnen liggen. In het kleine "baarhuisje", dat bijna door een enorme rode beuk wordt omgeduwd, hangen 3 glas-in-loodraampjes die ikzelf heb mogen maken voor de parochie Sambeek. Iedereen steekt binnen een kaarsje op. Trouwens het baarhuisje was niet om kinderen te baren maar om overledenen op te baren.

Via het torenpad lopen we richting Torenstraat tegen de kloostermuur van het grote klooster. Bovenin de muur groeien rondom heel veel steenbreekvarens. Bovenin is n.l. het vochtigst. Het is een van de grootste verzamelingen in NL.

In de voortuin van de pastorie groeien reuzenzwammen op de restanten van een enkele jaren geleden omgezaagde beukenboom van 100 jaar oud. Boven de voordeur van de pastorie zit ook een gebrandschilderd ruitje van mij. De St.Jans Toren, die al 525 jaar oud is heeft al heel wat stormen en oorlogen overleefd. Twee weken geleden is er bijna 1 miljoen euro subsidie vrijgemaakt om de toren opnieuw op te knappen. De toren heeft de bijnaam "de Knoeperd" en dat is ie waard ook.

Via cafe Rout66 (highway van Chicago naar LA, 2900 km) lopen we naar de oudste en dikste Lindeboom van Nederland. Volgens sommigen is ie wel 1000 jaar, anderen houden het op 500 jaar. Deze boom heeft ook stormen overleefd en heeft heel wat metalen proteses om de boel bij elkaar tehouden. Hier is het lekker even rusten.



Wouter verzorgt drinken en na een stief kwartiertje gaan we snel weer verder want de geplande duur van de wandeling is al bijna overschreden. Wat kan het schelen met zo'n prachtig weer. Langs de Sambeekse afwatering, via de Warandastraat, belanden we bij het ronde toogbruggetje over diezelfde afwatering. Dit paadje kent bijna niemand maar Bommel en ik wel. Je staat meteen midden in de uiterwaarden van de Maas en in de Maasheggen. Paul heeft zich na een fietstochtje van 95 km ook telefonisch gemeld om ergens bij ons aan te sluiten. We zien meidoornstruiken, volgeladen met rode bessen, we zien veel gevlochten maasheggen en ik kort de route een heel eind in om sneller bij de Connieboom te komen en om de hele wandeling niet boven de 3 uur uit te laten komen. 

Ons wandelgroepje wordt nog steeds alerter en ontdekt een kring van vliegenzwam paddenstoelen(rood met witte stippen). Het enthousiasme is groot en ik krijg het gevoel dat ik mij in goed natuurgezelschap bevind. Even verder staat zelfs een stinkzwam die nog niet open is en dus nog niet stinkt. Hij staat wel op barsten.

We wandelen via de villawijk weer terug naar mijn bescheiden optrekje waar wij zoveel jaren fijn gewoond hebben. Er is soep, er zijn broodjes, er zijn hamburgers op de Tepan Yaki en Wouter kookt en bakt het hele saki. Iedereen is na een uurtje of zo verzadigd. Intussen coordineert Kim de uitdeling van de kledingverzameling van Connie met haar zusjes. Minstens 2,5 uur zijn ze boven uitgebreid bezig om alles te passen en te meten. Tot slot heeft iedereen het hare gevonden en ik zie alleen maar blije gezichten, ik vind het goed zo. Nu heb ik in elk geval op mijn slaapkamer alle kastruimte voor mezelf ter beschikkking. En dat lijkt intussen wel nodig ook. Meiden, draag Connies kleren met trots en plezier, dan doe je mij ook plezier.

Er is nog steeds een kastvol over.

De mannen kijken intussen de film die Dirk heeft gemaakt, dankjewel Dirk en iedereen.

11 november ga ik met Pierre, mijn goede vriend een Nijlcruise maken van 8 dagen naar Egypte. Dat is altijd de wens van Connie geweest. En omdat ik weet dat ze nog steeds bij me is, zal ze er in Egypte ook bij zijn. Een hele goeie reden om met Pierre deze reis te maken. Ik verheug me erop.

Voordat we vertrekken gaan we een besluit nemen over het ontwerp van de grafsteen. Hij wordt mooi, dat weet ik. Doei doei, 





De Quilt Driehoek

Hallo allemaal,
Natuurlijk wil ik graag iets terugdoen voor de mutsen. Dus heb ik vorige keer 3 driehoekige glas-in-loodraampjes gemaakt waarin een blauwwitte zeskantfiguur centraal staat in de kleuren blauw en wit, gelijk de kleuren van de Conniedeken. De drie punten van de driehoek symboliseren de dekens van Joke(bruin-wit), Truus(rood-wit) en Franca(groen-wit). Ik noem het een geluksdriehoek. Ik ga er ook nog een voor mezelf maken….


Gisteren heb ik mijn eigen driehoek gemaakt en nu heb ik dus ook een geluksdriehoek. Als je maar lang genoeg wacht, krijgt een driehoek vanzelf 3 punten. Hier is ie dan:

Mochten er liefhebbers zijn die de mutsen een warm hart toedragen en ook wel een beetje geluk kunnen gebruiken, dan wil ik graag een driehoek voor je maken. Het mag ook in je eigen lievelingskleuren.

 

Morgen krijg ik via de post het ontwerp van de grafsteen voor Connie. Ludy, de ontwerpster heeft mij dat per e.mail toegezegd vandaag. We zijn zeer benieuwd.

 

Zondag a.s. hou ik de beloofde herfstwandeling. Wie meewil, sluit zich lekker aan. Hoe meer zielen hoe meer vreugde. Laat het wel even weten, dan kan ik rekening houden met wat voorraad en zo. En het wordt nog mooi weer ook en dat op 23 oktober, precies 5 maanden na het afscheid van Connie.

Trek bij voorkeur wandelschoenen aan.

Het wordt een wandeling van maximaal 2 uur en we verzamelen  bij mij thuis. De rest zie je vanzelf b.v. ook de eerste prille scheuten van de Connieboom met echte eikenbladeren.  Als je komt, dan zie ik je zondag.
Doei. 

 



De film, "Yo Tambien". (Me Too ofwel Ik ook)

Hallo,
Vanavond zag ik de spaanse film "Yo Tambien".
Een film om nooit te vergeten.
Het gaat over een jongeman met het syndroom van Down die verliefd wordt op een verzorgster. De man heeft echt zelf het syndroom van Down en speelt de hoofdrol.
De hele film legt de nadruk op de versschillen van het leven, de beperkingen ook en de liefde die een oprecht deel van de relatie opeist. De liefde tussen een vrouw en een man met een afwijking die evenwel hoogst intelligent is. Hele ontroerende en menselijke scenes waarbij je eigelijk niks anders kunt dan een traan wegpikken maar ook lachen. Je gunt ook deze mensen een menswaardig bestaan. De gelaatsuitdrukking en mimiek van de hoofdpersoon zal ik niet gauw meer vergeten. Stralend, teleurgesteld, optimistisch, lachend, huilend en met zijn vriendin uiteindelijk in bed. Gelukkig ondanks alles. Mooi zoals alles gefilmd is, bijna realistisch, zeker aangrijpend.
Misschien denk je, waarom deze blog, och, het was weer een deel van mijn nog steeds zinvolle leven. Doei.
Alles kan, alles mag in het leven, mits oprecht.

Wat ik nog wil zeggen

Waarover bijna,

Elk lied of gedicht wil spreken.

Is liefde en toekomst,

Met iemand,

Waarvan je houd.

Dat is waarvan je droomt.

Een droom is niet altijd echt,

Wie het ook tegen je zegt.

Ik ben niet bang,

Het leven is nog lang,

Mag ik hopen,

zoveel jaar,

Dan ben ook ik,

met mijn leven klaar.

Maar eerst,
Genieten van alles
wat het leven nog biedt.

Genegenheid

Hoi hallo,
Nou ja zeg, ik heb er niet lang over hoeven nadenken, de titel van deze pagina is spontaan uit mijn geest ontsproten. Zoals een bloem ontspruit in de bloei en een eikel ontkiemt in mijn kweekbak. Het is in elk geval de ontluikende kracht die deze bijzondere waarnemingen betekenis geven. Genegenheid is ook een ontluikende innerlijke kracht die op zich een eigen waardevolle en warme betekenis heeft. Genegenheid doe je niet alleen, maar beleef je samen, dat geeft het extra inhoud. Het is wederzijds en je hoeft niks uit te leggen, het is er wel of niet. Als het er is, dan voel je dat meteen. En dat voelt prettig.

In het afgelopen jaar heb ik zo veel mensen (beter)leren kennen, wiens genegenheid als een warme deken voelt in tijden dat het bij jezelf van binnen kil en koud is. Het klinkt misschien wat sentimenteel, maar begrijp mij vooral niet verkeerd. Genegenheid is en blijft van onschatbare waarde, niet alleen als je het moeilijk hebt maar gewoon altijd. Genegenheid voelt als een soort verlegenheid maar is daarom juist heel echt, heel mooi, heel waardevol.

Ik weet zeker dat deze genegenheid mij op de been heeft gehouden toen Connie afscheid moest nemen, maar nu ook nog steeds. Ik prijs mij gelukkig met de vele vrienden en vriendinnen die mij en ik hun, een warm hart toedragen. Ik hoop dat we er samen nog lang op teren. Laten we elkaar maar niks wijs maken, als je alleen komt te staan word je leven wel helemaal anders. Een beetje genegenheid doet gewoon goed.

De inschrijving voor de herfstwandeling op 23 okt. is opengesteld. De eerste deelnemers zijn bekend.
Schroom niet, het wordt natuurlijk weer feest en ik heb ook nog eikels van de Connieboom.

Ik heb ook nog een mooie foto van Connie, van april 2008. Toen was ze nog zoals ze altijd was. Als iemand van jullie graag zo'n foto (13x18) wil, laat me even weten, gratis. hwoverbeek@zonnet.nl

De herfst

Bladeren vallen,

de zon gaat onder,

de natuur neemt rust,

totdat het voorjaar,

ons heel genegen,

wakker kust.

Herfstwandeling 23 okt.

Hallo allemaal,
Vandaag heb ik pas echt weer de bibbers gekregen. Sjonge jonge wat een regen ineens en wat koud zeg. De wind deed er nog een vlaagje bovenop en het herfsttoetje is compleet.

Vanmiddag heb ik een keukenkraan laten monteren bij Wouter, door Henk. Mijn slijmbeursontsteking in de schouder speelt nog steeds hinderlijk op. Mijn fysiotherapeute Manuela heeft mij afgeraden de schouder te belasten. En bovendien kan Henk dit klusje veel beter dan ik. Dankjewel Henk.

Ik heb vanavond lekker gekookt voor de familie Wouter en Carin Overbeek en Lotte. Het was wel hoog tijd om eens wat terug te doen voor al die maaltijden die ik al van hun gehad heb. Voor de liefhebbers ga ik hier het recept geven voor c. 4 personen zoals ik dat gemaakt heb.
http://www.mijnreceptenboek.nl/recept/hoofdgerechten/rijstgerechten/nasi-goreng-met-garnalen-16362.html
In plaats van nasivlees heb ik kipfilet gebruikt.
Het smaakte verrukkelijk, lees maar hoe Carin heeft gereageerd in de vorige blog.

Ik heb gisteren een mail gehad van de grafsteenontwerpster Ludy dat ze inmiddels een idee in haar hoofd heeft dat ze nu nader zal uitwerken op papier. Ik ben heel benieuwd maar heb vertrouwen in haar. We komen er samen altijd uit.

Op dit moment is het bijna 23:00 uur en ik ben net terug van het IVN clubgebouw waar ik een lezing heb bijgewoond over trekvogels, heel interessant. Daar ga ik de liefhebbers volgende keer natuurlijk ook wat meer over vertellen dus.

Want ik ben van plan om op zondag 23 october nog een keer gezellig met liefhebbers onder jullie te gaan wandelen hier in de omgeving van Boxmeer. We verzamelen hier bij mij thuis om 11:00. De rest wordt voor u geregeld en hoor je hier ter plekke, zo is dat. Je moet wel even naar mij mailen om te zeggen dat je meedoet, of gooi het in de blog, als die werkt natuurlijk. Het lijkt me leuk jullie allemaal nog eens terug te zien. Iedereen is van harte welkom.

Je zult gemerkt hebben dat ik het steeds gewoon druk heb met van alles en nog wat. Ik verveel me gelukkig niet en dat wil ik graag zo houden. Alleen als ik vervelend word mag je dat zeggen.

Groetjes allemaal.

Home alone

Alleen is maar alleen,
Ja beste mensen, hoe moet ik het zeggen?
Ik herinner mij de dagen dat ik mij 'savonds koest moest houden omdat Connie anders niet kon slapen. Elk geluid was voor haar teveel en ze raakte ervan in paniek. En ik hield mij strikt aan haar code om haar geen overlast te bezorgen. Op zo'n moment accepteer je elke wens en pak je je eigen wensen in.

Nu zit ik alleen en heb in feite geen enkele code meer waaraan ik mij moet houden, behalve die van mezelf. Ik ben dus home alone. En eerlijk gezegd, daar is ondanks alle vrijheid, geen bal aan. Ik ben voortdurend bezig om mezelf te vermaken met zelfs het schoonmaken van mijn huis en het wegwerken van de vuile was. Eerlijk gezegd probeer ik zoveel mogelijk buitenshuis te eten want dat scheelt een hoop werk. Verder bezoek ik zoveel mogelijk feestjes om contacten te hebben met mensen en om niet alleen te zijn. En je ontmoet er fijne mensen.

Heel veel mensen(gelukkig) vragen hoe het met me gaat. Wel, het gaat gezien de omstandigheden goed met mij. Ik leef mijn leven in een kring van goede vrienden en kennissen en vooral mijn gezin. Ik heb mij echt nog geen moment verveeld sinds Connie overleden is, al klinkt dat misschien overmoedig. Toch is het wel waar, althans zo voel ik het zelf. Ik wacht vooral niet tot mensen aan de deur komen, je moet het echt wel zelf doen.

Toen Connie begin dit jaar tegen me zei, "jij kunt wel 80 worden" dacht ik, Hennie, dat moet je wel zelf doen. Ik hoop dat ze gelijk heeft en ik ga ervoor voor. Nieuwe kleren heb ik al gekocht en mijn leren cognackleurig jasje wordt al door veel dames instemmend goedgekeurd. Dankjewel dames.  Ik wordt nog eens zelfingenomen ook en verwaand. Ik bezoek nog dagelijks het graf van Connie voor een praatje dat ik nog zo hard nodig heb.

Gisteren zijn Kim, Wouter, Carin en ik naar Rotterdam geweest om het ontwerp van de grafsteen te bespreken. We werden door een prettig bewogen vrouw meegenomen in een proces met stenen en emoties die we allemaal zeer gedeeld hebben. De klik was verbazingwekkend met wederzijds respect en humor.
Ik hou van humor en emotie, dus het was heel mooi. Binnenkort volgt het ontwerp.

Op het 5225 feestje van Geert en Carin zaterdagavond heb ik nog gesproken met een redacteur van de Gelderlander. Ik vroeg hem over de publiciteitswaarde van een blog. Volgens hem zijn er veel blogs en is publicatie in een boek tamelijk ingewikkeld om een uitgever te vinden.

Op dit feest had ik ook nog hele aangename gesprekjes met Lorene en Ellen. En natuurlijk ook met heel veel anderen. Prettige gesprekken zijn er nooit teveel.

Eigenlijk had ik voor mezelf besloten om de blog te stoppen. Er komt ook een keer een eind aan. Maar er is nog weerspraak. We zullen wel zien.

Ik heb trouwens van sommige mensen gehoord dat ze geen reactie meer kunnen geven op de blog. Ik heb mijn private callcenter al geactiveerd. Even afwachten dus. Jullie krijgen bericht als het weer werkt.

75.000 keer

Lieve allemaal,
Jullie allemaal hebben vandaag de 75.000 pagina's blogs gelezen.
Connie zegt: "Dankjewel allemaal".

Het leven gaat door

Wat een weertje zeg! Het lijkt wel zomer.
Gisteren hadden wij hier in het dorp de jaarlijkse Maasheggen halve marathonloop met de start om 11:00 in een stralende zon. 500 deelnemers vertrekken bij de kerk en rennen zich een ongeluk door de Maasheggen, waar ik altijd rustig doorheen wandel om zoveel mogelijk te zien. Maar goed, ieder zijn eigen keus, dan ga ik liever fietsen.

Het is ook meteen koopzondag in Boxmeer, want de middenstand wil best een graantje meepikken. Er is ook een toeristische streekmarkt op het fonkelnieuwe gemeentehuisplein dat een paar euros heeft gekost. Maar dan heb je ook wat. Zelfs de Douariere heeft een flink deel van het plein ingepikt, maar och dit plein is groot genoeg voor iedereen. Ik heb mij s'middags uitstekend vermaakt bij de Bock waar je tegenwoordig in een volledig bewolkte sfeer ook een pilsje kunt drinken. Wel zo veilig ook als je hoofdhuid anders frontaal in de zon zit.

Ik had nog wel de fiets meegenomen en achter bij de Hema geparkeerd, maar van de marathon heb ik niks meer gezien. Ik heb gewoon de finish gemist, volgend jaar beter. Gearriveerd op het grootste plein van Boxmeer ontmoet ik mijn goede vriend Pierre die al een paar uur zijn kwalitatief hoogstaande  waren probeert te verkopen en dat lukt nog ook. Hij heeft van Jan T een echte A-lokatiekraam toegewezen gekregen. Geen pleinbezoeker kan er omheen.

Je komt op deze dag vanalles tegen, ook vrijwilligers die zich fantastisch inzetten voor goede doelen. Ik noem hier even het roze Pink Ribbon gezelschap tegen (borst)kanker. Dan gaat er wel even iets door je heen. Met jullie permissie dames hier jullie uitbundige inzet. Dankjewel.

Als je dan bij de Bock zo op het terras zit, komt er werkelijk van alles voorbij. Zelfs Gerrit B uit Beugen met wie ik een paar "vaasjes" drink. Gerrit is op de fiets, dus geen probleem. Ook mijn eigen familie verschijnt ten tonele. En natuurlijk, Lotte is ook van de partij en mama en papa. En een ijsje gaat er altijd in.....

Intussen ga ik nog even een kijkje nemen bij de kraam van Gerrit en Ria. Ik zie nl. dat Gerrit nog steeds niet naar huis is gefietst. De kraam is nog net niet afgebroken zodat ik nog net een een kiekje kan nemen van  "Groepsaccomodatie de Vilt".

Ik hoop nog wel ooit een 3 dimensionale opname te maken van de lokatie zelf. Groetjes. 

Na afloop eten we met zijn allen op het terras bij de Bock en sluiten tevreden de dag af.

Vandaag, maandag begeef ik mij weer in de Maasheggen met Bommel.
Op zeker moment word mijn aandacht getrokken door een insect in een witte bloemkelk van een Haagwinde. Ik tover mijn camera te voorschijn om een paar shots te maken zodat ik jullie weer iets wijzer kan maken. Je kan tenslotte niet de hele dag op het terras zitten. Dit zag ik dus.

Wat je ziet is een zweefvlieg die nectar eet uit de bloem(pispotje) van de haagwinde. Deze vlieg is een echte kunstenaar. Hij kan stilstaand vliegen en dat kunnen er maar weinig. Als je ooit oog in oog komt te staan met deze zweefvlieg, bedenk dan dat wanneer de ogen tegen elkaar aan staan, dan is het een mannetje. Als de ogen los van elkaar staan, dan is het een vrouwtje. Het is maar hoe je het bekijkt dus.... En wees niet bang om te kijken, want ze steken allebei niet. Het feit dat ze op een wesp lijken is bedoeld als afweer tegen vogels die bang zijn voor wespen.

De Connieboom staat nog steeds als een rots in de branding. De beestjes bewaken de omgeving.

Als iemand nog een paar eikels wil om een jonge Connieboom te planten, mail naar hwoverbeek@zonnet.nl

Ik kan het niet laten om na een fietstochtje van 25 km, waarbij ik in de Mariakapel in Afferden even een kaarsje voor Connie heb gebrand, nog even langs het klaprozenveld fiets. Het lijkt wel alsof al die bloemen een gezamenlijk applaus geven. Klappen maar. Het zijn tenslotte klaprozen....

Mooi he? Ik geniet.



   

Een kwestie van smaak

Gisteren in de namiddag ben ik met Kim wezen winkelen in Boxmeer. Het was de bedoeling dat ik mijzelf in nieuwe kleren zou steken. Kim was al helemaal gekleed in Connies kleren en zag er picobello uit. Dat mag ook wel als je met mij gaat winkelen...... Dat gebeurt n.l. niet zo vaak. En Connie had wel smaak, ook vooral haar eigen smaak. Jullie weten vast wat ik bedoel.

Welnu, jullie moeten weten dat Connie eigenlijk niet helemaal dezelfde smaak had als Kim om over mijn smaak maar niet te spreken. Wonderwel echter zijn Kim en ik het vandaag bijna helemaal eens. Waar twijfel is, beslis ik natuurlijk zelf ahum. Kim was eigenlijk wel behoorlijk verbaasd over mijn onverwacht goede smaak dat ik mij wel vereerd voel na deze eerste sessie. En dat alles ruim binnen het tijdsschema dat normale mensen hiervoor hanteren. Alles, passen, meten, spiegelen en betalen binnen 1 uur. Kim had er  gemakshalve zo'n beetje de hele avond voor uitgetrokken. Alleen een leren jack heb ik nog niet, maar ik weet wat ik wil.

Zo wandelen wij al tegen 18:30 naar restaurant de Bock waar ik Kim op een smakelijk etentje ga tracteren. Onderweg komen wij Annie van Bert en de moeder van Koen, heel gezellig tegen. Midden in de passage
hebben wij het nog eens overal over. Annie is altijd leuk om tegen het lijf te lopen en ook nu weer. Dat geldt ook voor Koen en nog velen, ik kan ze niet allemaal noemen. Al die aardige mensen brengen ongemerkt een heleboel positieve energie waar je mee verder kan.

In het restaurant zit ook al Dirk met Job. Als wij binnenkomen hebben ze net het voorgerecht achter de kiezen. Ik krijg van Job een knal van een kus, pats op de mond. Jaja, ik ben een keitrotse en blije opa als ik mijn kroost mag knuffelen. Dirk en Job zijn bezig aan een 3-gangen diner en daar passen wij niet zo goed meer bij. Dus zoeken wij een ander tafeltje in de serre. Natuurlijk zitten er verschillende bekenden, Jos H, Cas en Maria, Wil W en zijn ega en Bas F met zijn vriendin en niet te vergeten Arie en Antoinette. Altijd gezellig zo samen. Een Leffe dubbel gaat er wel in bij mij. Na ons eten komen Job en Dirk nog even bij ons zitten. Daarna rijd Kim mij naar huis want officieel mag je met 3 biertjes niet meer rijden. Bedankt Kim, Dirk en Job, tot gauw.

Vandaag ben ik een heel eind wezen fietsen (35 km) omdat de fysiotherapeut vind dat dat goed is voor mijn krakende knieen. Ik heb stevig doorgetrapt en voel nu wel het resultaat. Onderweg zie je natuurlijk van alles en af en toe stap ik van de fiets om fotos te maken. Kijk maar eens, midden in de Maasheggen.

Dit is een prachtig (gezaaid)klaprozenzeld met afwisselend ook veel korenbloemen. Als je een beetje smaak hebt, dan fiets je daar niet zomaar voorbij. Het is werkelijk een prachtig gezicht. Je kunt je haast niet voorstellen dat de natuur zoiets kan maken. Ik heb er middenin gestaan en er een klaproos uitgezocht die ik close-up heb gefotografeerd en die ik hierna laat zien. Een wonder der natuur.

Een kwestie van smaak dus. Maar de korenbloem mag er ook zijn.

Twintig kilometer verder zie ik opeens bij mensen in de voortuin een prachtige vlinderstruik, die zijn naam vandaag wel heel erg eer aandoet. Ik stop natuurlijk accuut de fiets om dit kleurrijke tafereeltje vast te leggen, ook duidelijk een kwestie van verfijnde smaak.

Helemaal links zie je de Atalanta vlinder, de rest zijn Dagpauwoogvlinders.

Ik kreeg ze helaas niet allemaal opengevouwen voor de lens maar toch. Toen ik op enig moment iets te dicht bijkwam was het kluitje gefladderd.

Na mijn fietstocht heb ik nog anderhalf uur door de Maasheggen gewandeld met Bommel. Om half 4 heb ik bij de stuw nog mijn lunch gebruikt, broodje croquet met cola. Om 18:00 uur heb ik bij Wouter en Carin en Lotte warm gegeten. Carin en Lotte zoenen hetzelfde als Job, ik ben blij dat Wouter dat niet doet....

De macaroni, helaas Wouter, die smaakt mij niet. Hun vinden het wel lekker, een kwestie van smaak dus. Ik heb liever spaghetti(en Carin ook). 

Maar Lotte heeft nieuwe hempjes en een winterjas die ze allemaal aantrekt en vol trots aan mij showt. Zij heeft tenminste smaak, en enthousiasme. High five!

Ik hoop niet dat het een smakeloos verhaal is geworden, dat was niet de bedoeling, doei......

Mijn eigen kleren

Vanmiddag ben ik naar de verjaardag van Lucy geweest, Connies oudste zus in Druten. Vroeger gingen wij meestal samen hier naar toe, maar op haar 67ste ga ik maar alleen. Ik had Carin en Lotte nog willen meenemen maar die waren allebei een beetje ziek. Dus volgende keer beter.....!

Het bezoek bestaat voor een groot deel  uit bridge dames en heren. Lucy is nl. een verwoed bridgester die al 25 jaar in het vak zit. Volgens mij is ze destijds aangestoken door haar man Ben die zelf scheidsrechter is.
Het gezelschap zit breeduit in de tuin in het middagzonnetje. Nadat ik Lucy heb getracteerd op een mooi bloemenvaasje met bloemen en een mooie portretfoto van Connie in een lijstje en de kunstwerken van Lotte, schuif ik graag aan buiten.

Alleen al voor de overheerlijke zelfgemaakte advocaattaart van Lucy, zou je geen verjaardag van haar willen missen. Na een aantal jaren ontmoet ik Marijke weer eens op het zonovergoten terras. Als vanouds kletsen (of zeg maar kleppen) wij erin en eruit. Ze bezit nog steeds dezelfde gevatheid en nuchterheid van het leven. Humor is daarvan een onderdeel, dus er wordt wat afgelachen ook. Hoe Marijke uiteindelijk met haar stadsgenote Elly uit Haarlem in Druten is beland, is een story op zich die ik hier niet ga navertellen. Het is echter wel waar, echt wel. De dochter van Elly woont op Kreta met een man en 3 kinderen. Die willen niet meer wonen in Haarlem of Druten. Tja.

Fred van Elly blaast saxofoon en weet alles van jazz, ik hou meer van blues maar dat lijkt veel op elkaar zegt Marijke. Marijke werkt ook nog bij de BLOS(omroep) van Druten en heeft na de dood van Connie een gedicht ter ere van haar voorgelezen. Bijzonder, dankjewel.

De kinderen en aangetrouwd van Lucy zijn er ook, maar niet allemaal. Sil en Helma ontmoet ik en ik zie voor het eerst van mijn leven hun wonderschone dochter Luna. Het is echt een schatje en ik kan het weten. Ingmar en Ingrid zijn ook van de partij. Van Ingmar moet ik doorbloggen. Leuk om iedereen weer te zien. Ook Henny en Annie uit Neede (zus van Ben). Kunt wie effen lekker plat praoten Hennie, of ni dan.

En natuurlijk, Manon is er ook  bij, helemaal in Arnhem opgepikt door Sil. Met Sil, Ingmar en ik komen wij erachter dat ons buikje wel wat minder mag. Bij Manon ga ik een keer opzoek in Arnhem om het raam te bekijken waar ze graag glas-in-lood voor wil. En ik ga met haar kijken naar een schilderij wat ze voor mij gaat maken als tegenprestatie. Ik weet zeker dat we er uit komen. Ik zie er naar uit Manon.

De Chablis uit 2003 vloeit rijkelijk over de tongen, jammer dat ik niet mee kan doen. Het was mij weer aangenaam en ik groet jullie allen uit de bodem van mijn hart. Jammer dat ik de eikels was vergeten! Daar zoek ik nog een oplossing voor, of komt iemand nog in de buurt van Boxmeer?

Intusssen vergeet ik het bijna om nog dit te zeggen. Sinds Connie is overleden en zelfs een eind daarvoor heb ik amper nieuwe kleren gekocht. M.a.w. loop ik onderhand in een ouwe plunje. Maar je kop staat er gewoon niet naar maar dat was altijd al wel zo..... Vanmiddag heb ik alvast nieuwe schoenen gekocht(maar niemand in Druten die het zag). Met Kim ga ik hopelijk dit weekend mijn klerenkast weer een beetje bijvullen. Je weet tenslotte nooit wie je nog over de vloer krijgt. Dus als je vandaag of morgen een goedgeklede 60-plusser tegenkomt, ben dan niet verrast. 
Doei en tot gauw.

Hoe gauw? Ik ga eens kijken om de familie Op 't Zand  in oktober nog een keer in Boxmeer uit te nodigen voor een herfstwandeling of zoiets. Is dat iets?? Jullie horen nog.

De knuffels van Connie

Life is going on ....

Terwijl ik dit zit te schrijven komt er vette bluesmuziek uit mijn computerluidsprekers. Het is wel wat anders dan een nachtegaalconcert, maar ik wordt er evengoed vrolijk van. En das wat telt. Be happy.

Lotte gaat trouwens ook regelmatig mee naar het graf van oma. Ze gaat dan bewust op oma's hoofd zitten, om heel dicht bij haar te zijn. En natuurlijk bij knuffel en nachtknuffel, die ze van oma heeft gekregen. Ze mist oma zegt ze en moet aan oma denken. En ze is helemaal gebiologeerd door allemaal mooie stenen die natuurlijk voor oma zijn.

Ik kom hier zelf nog steeds elke dag omdat het goed voelt. Connie is nog steeds dicht bij.

Ik heb een bak vol eikels verzameld van de Connieboom en deze al aan verschillende mensen uitgedeeld. 22 sept. donderdag zal ik er wat meenemen, dan is Lucy jarig van Ben. Als iemand er graag 3 wil hebben kan ik dat wel regelen. Het is de bedoeling dat je ze in de grond poot zodat er een nieuwe Connieboom groeit. Je krijgt van mij een gebruikershandleiding. Vet he!

Love you all, until next.

Hennie

De kleren van Connie

Ja lieve mensen, daar ben ik weer........
De wereld draait maar door en "het is zo stil in mij", hoor ik in mijn luidsprekers schreeuwen op dit late uur. Ja en zo voelt het ook.
Vanavond hebben Kim en Carin een duik genomen in de klerenkasten van Connie. Die zitten nog steeds stampvol. Ik heb ze gevraagd om te komen kiezen. Het hangt mij niet in de weg maar ik heb liever dat het gebruikt wordt. Eerst heb ik 2 gouden ringetjes aan hun aangeboden. Kim neemt de "25 jaar getrouwd zijn ring" uit Hersonisos op Kreta in 1998. Carin krijgt mijn 25 jarig jubileum gouden ringteje kado bij mijn werkgever  in 1994. Ikzelf had toen een gouden horloge.

Voordat de kleren worden uitgezocht gaan wij gedrieen arm-in-arm naar de begraafplaats om Connie eer te bewijzen. Het is voor mij wel zeer bijzonder om in de armen van mijn dochter en schoondochter aan Connie een bezoek te brengen. Het is een korte maar betekenisvolle verbondenheid. Met ieder voor zich een eigen speciale betekenis. Het is toch fijn dat  Connie hier ter aarde is, nog steeds volop in de witte bloemen. Ik kom nog steeds elke dag, zodat ze mij niet hoeft te missen. Geloof jij het? Ik wel en dat telt.

Een klein deel van de kleren is verdeeld, de rest komt nog wel. Het voelt wel dubbel maar de realiteit dwingt tot verstand. En het verstand is niet wijs, dus waar hebben we het eigenlijk over. Ik droom nog steeds over Connie maar ik vertel jullie niet de details. Aju......   Ze is nog steeds om te zoenen.

Heel vroeg op

Het is goed zo,
Sinds Connie er niet meer is om mij te controleren, lig ik lekker lang in bed. Als ik om half elf beneden kom en de rolgordijntjes omhoog hijs, kijk ik ietwat verlegen naar de foto van Connie en zeg: "Sorry schat, dat het weer te laat is". Ze blijft mij glimlachend aankijken alsof ze wil zeggen: "Ik had het kunnen weten, maar het mag voor deze keer". Daar heb ik dan wel weer vrede mee.

Maar vandaag ligt het eventjes anders. Ik ga met Wouter de ouders van Carin naar het vliegveld brengen van Eindhoven en dat kan niet om half elf. Nee, ze moeten om half elf al vliegen, dus ben ik al om kwart over zes wakker. Als ik na de douche de rolgordijntjes omhoog  hijs, kijkt Connie mij lachend aan alsof ze wil zeggen: "Je moest maar eens wat vaker gaan vliegen".

De ouders van Carin, Ton en Wilma, hadden mij gisteren al op het hart gedrukt om toch vooral op tijd te komen. Ze worden compleet nerveus bij de gedachte het vliegtuig te missen. Maar wat denk je? Wie is er deze ochtend een kwartier te laat bij het checkpunt, jawel Ton en Wilma. Maar ja, ik ben gewoon altijd op tijd volgens afspraak. En Connie weet dat ook, als het moet ben ik er.
De rit naar Eindhoven verloopt goed en Wouter rijd in mijn auto. We zetten Ton en Wilma af op het vliegveld die 14 dagen naar Portugal gaan op vakantie. Veel plezier en tot over 2 weken.
Daarna gaan Wouter in ik shoppen in Eindhoven, God heaven this is nice.

Eerst gaan we een geluidsset van mijn computer omruilen voor een veel duurdere versie met IHX kwalificatie. Hiermee kan ik eindelijk de buren rechtop zetten in bed. Ik moet wel een paar euros bijleggen maar tegenwoordig houd ik meer over, dan ik kan opmaken. Ik ben helemaal satisfied over de nieuwe set en Wouter ook. Logitech, dat zit dus wel goed. Vervolgens brengen wij een bezoek aan de Mediamarktwinkel en vergapen ons aan 3 dimensionale TV's van uitzonderlijk formaat, geluidsmedia, blue-ray systemen en computerspelletjes. Op een groot 3D scherm kijk ik met een 3D bril naar een bal die op mij geschoten wordt. Onwillekeurig hou je de handen voor je gezicht, want het lijkt net alsof de bal echt uit het scherm vliegt. Wat leuk om met je eigen zoon enthousiast te raken over alle vormen van onbenullige techniek. De knoppen van de tuners lijken weer precies op die van mijn Sony toren 30 jaar geleden. Alsof de tijd heeft stil gestaan.

Als de technische bevrediging compleet is slaan we over op een volledig ander thema. Rose balletschoentjes voor Lotte, maat 26. Na enig speurwerk gaan we op advies van een VenD medewerkster, die ons eerst niet serieus neemt, op zoek naar een schoenenzaak. De eerste de beste schoenenzaak (en dat zijn er heel veel) heeft inderdaad iets wat wij zoeken. In een grote bak liggen misschien wel honderd paar rose balletschoentjes. Maar ja, vind dan maar eens de juiste maat. Wouter doorzoekt met de verkoopster stoicijns de hele mand. Maat 25, 27, 28, 29,30,22,23, 24. Pas bij het 3 na laatse paar vinden zij maat 26, bingo.

Volgende opdracht van Carin, een lichtrose legging maat siezo. Een half uur later sta ik model met een lichtrose legging maat siezo bij de Hema. Bezoekers en personeel zien ons bijna aan voor een paar malloten. Maar nee hoor, ze snappen er niks van. Deze legging is voor Lotte die op balletles zit. Zis bijna 4 jaar en ze krijgt er meteen 2 van opa. Met haar gracieuze pasjes in deze legging en met de rose balletschoentjes zal opa's hart wel helemaal smelten . Wat zijn kinderen en kleinkinderen toch leuk he? Ik kan alleen maar zeggen, geniet ervan vanaf je hoofd, je lijf, je armen en benen tot in het uiterste puntje van je tenen.

Daarna ga ik verder met Wouter. Hij moet nog spijkerbroeken kopen. Waar ik al bang voor was is dat hij alle tijd neemt om de goeie broeken te vinden en te passen. Al die tijd loop ik mij in de winkel te stierlijk vervelen. Het lijkt echt precies op de winkelgewoontes van Connie, waarmee ik ook vaak in Eindhoven ben geweest.
Gelukkig is Wouter geslaagd met 2 broeken. Intussen heb ik een diepte-investering gedaan in twee T-shirts, zwart en blauw plus een vogelboekje voor kids, voor Job dus.
Helemnaal satisfied gaan we naar de parkeergarage, vlakbij het Philips stadion en rijden via Helmond terug naar huis. Onderweg snuffen we nog even langs bij Timco  waar ik een zilveren voetbal met pomp koop, ook voor Job.

Deze willekeurige dag uit mijn leven van dit moment, geeft mij zoveel levensvreugde dat ik moed put om te genieten van het leven op deze aarde. Connie waakt nog steeds over mij en zal mij op de schouder tikken als ik over de scheef ga. Verder laat ik het leven gebeuren zonder zelf dwangmatig te sturen. Het is goed zo.

Afgelopen zaterdag heb ik Kim met haar vriendin Wendy op bezoek gehad. Wendy is ook speciaal voor mij. Ze hoort onbetwist bij mijn schatjes. Haar bloemstukje staat op een prominente plek in mijn huis. Voor mij is ze een bijzondere kei, net als voor Connie en Wendy, ik kan het niet laten maar je bent echt om te zoenen schat. En dat is heel erg echt bedoeld. Dankjewel dat je er was en je bent altijd van harte welkom, net zoals Kim natuurlijk.

Hierna zie je een geweldige foto van Kim en Wendy toen Kim 30 jaar werd!!
Wat een schatjes toch??

Connies -Dear Jane- quiltdeken

Ter ere van Connie,
Jarenlang heeft Connie met haar quiltvriendinnen (beter gezegd quiltmutsen), gewerkt aan een fantastische patchworkdeken voor op ons bed. Elke muts had haar eigen deken maar Joke was de eerste die haar wit-bruine deken helemaal klaar had. Ook Franca was inmiddels klaar met haar deken maar Truus en Connie waren nog niet zover. Voor Connie was het helaas niet meer haalbaar om haar deken af te quilten ook omdat haar vingers het niet meer aankonden.

Sinds het overlijden van Connie heeft Joke de deken van Connie onder haar zorgzame hoede gehouden. Met tomeloze inzet en liefde voor Connie (en voor mij) heeft ze de deken helemaal afgewerkt. Ik ben haar zeer dankbaar voor deze mooie deken waaronder ik graag mijn verdere leven wil slijten. Het is werkelijk een beauty waar menigeen jaloers op mag zijn maar ik noem het de Conniedeken.

Vanavond heb ik officieel bezoek gehad van de mutsen die mij de deken hebben overhandigd in de persoon van Joke. Je was al speciaal Joke, maar nu nog meer. Dank je wel allemaal zou Connie zeggen.

Natuurlijk wil ik graag iets terugdoen. Dus heb ik vandaag 3 driehoekige glas-in-loodraampjes gemaakt waarin een blauwwitte zeskantfiguur centraal staat in de kleuren blauw en wit, gelijk de kleuren van de Conniedeken. De drie punten van de driehoek symboliseren de dekens van Joke(bruin-wit), Truus(rood-wit) en Franca(groen-wit). Ik noem het een geluksdriehoek. Ik ga er ook nog een voor mezelf maken….

Alle 3 dames hebben daarna een enveloppe van mij gekregen met daarin 3 eikels van de Connieboom. En daarbij een nauwkeurige beschrijving hoe je eikels kunt poten in een potje en laten groeien tot een enorme eikenboom. Leuk he? We hebben veel gelachen deze avond maar tot op zekere hoogte.

De emoties nemen soms vanzelf een loopje en roepen een dierbaar gevoel op van Connie die wij allemaal zozeer missen. Daarom huilen wij ook tranen van verdriet. Maar lieve schat, het is vandaag de eerste keer dat ik niet bij je graf ben geweest. Ik was afgeleid door de mutsen….. We zullen het toch allemaal zonder jouw moeten doen. Ik ook jammer genoeg.

Daarom heb ik voor iedereen een prachtige pasfoto van Connie van april 2008, om haar herinnering levend te houden. We zullen je nooit vergeten lieverd.

Niemand weet,

hoe het zal gaan.

Toch blijf jij,

voor altijd bestaan.