Laaste groet van Connie,
Zaterdag 2 juni 2012 is de grafsteen van Connie op het graf geplaatst als laatste afscheid van haar leven op deze aarde. Zo wilde ze het zelf verwoorden:
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er steeds een weg omheen.
De grafsteen symboliseert de gedachten van Connie. Het regenwater stroomt natuurlijk in de schaal, voor de vogels, dat is het verhaal. Dankjewelallemaal.

Ik heb een steen verlegd

De laatste woorden van Connie:

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit,
zal zijn vergeten.......,
het levende bewijs van mijn bestaan......

dag schat.

Samenvatting

Maandenlang heeft Connie ons beziggehouden en nog steeds. Maar het was en is in alle opzichten de moeite waard. Van februari t/m mei 2011 stonden haar ziekte maar vooral Connie zelf centraal. Haar knokpartij om te overleven heeft ons allemaal zeer aangegrepen en het afscheid viel zwaar.


Maar zoals altijd neemt de dood uiteindelijk het leven maar het had nog zo lang mogen duren. Maar wat mag, gebeurt niet altijd, dus hebben wij ons bij haar heengaan neergelegd.

Inmiddels zijn er bijna 8 maanden verstreken en Connie rust op haar laatste rustplaats in Sambeek. Ik kom er nagenoeg elke dag even met haar praten en dat lucht wel op. Het lijkt nog steeds dat zij haar invloed op mij laat gelden. Zoveel wensen en gedachten die mij bezighouden zo vaak komen zij uit, alleen nooit op mijn eigen gedachte moment. Maar dan ineens is het er, wat dan ook, en heel vaak absoluut verrassend. En dan denk ik, daar heb je Connie weer en ze was van mij…..

Een flink aantal blogs geleden heb ik jullie verteld over de geluksdriehoekjes van glas-in-lood die ik gemaakt heb voor de quiltmutsen. Ik heb toen ook aangeboden om voor geïnteresseerden zo’n driehoekje te maken. Welnu ik ben daarmee begonnen. Elke nieuwe driehoekje krijgt een eigen ingeslagen nummer. Het is mijn bedoeling om de zeshoekige figuur in de driehoek symbolisch om te toveren in een enorme regenboog. Van deze zeshoekige figuren had Connie er duizenden gemaakt om er tenslotte een regenboog van te maken. Dat is haar niet meer gelukt, daarom zet ik de traditie voort in glas in lood. Ik kan zelf niet quilten, maar die regenboog komt er zo.

Wouter heeft voor mij deze week de hele blog uitgeprint. Het is helaas alleen de tekst die ikzelf heb geschreven, zonder alle ongelooflijk waardevolle reacties. Ik ga dat nog onderzoeken of dat erbij kan.

Het proef boekwerk dat er nu ligt bevat 344 bedrukte pagina’s . Alle tekst en fotomateriaal is erin opgenomen. De commerciële provider berekent 37 euro voor een geprinte versie in boekvorm.

Ik ga dus nog bezien of een versie met reacties ook mogelijk is. Dan wordt het boek waarschijnlijk nog bijna 2 x zo dik. Ik weet niet wat dit op de kosten voor invloed heeft. Nou ja, ik wou dit toch ook even kwijt. Ik wil er zelf  0 aan verdienen maar voor wie graag een exemplaar heeft, laat het weten.

Beste vrienden, vriendinnen, familie, bekenden, geïnteresseerden, maar bovenal mijn gezin.

Ik heb de indruk dat ik weer aan een nieuw leven kan beginnen. Een leven wat Connie mij gegund heeft. Ik ben haar eeuwig dankbaar voor hetgeen zij mij heeft gegeven. Ik zal haar nooit vergeten, want ze blijft voor mij altijd bijzonder.

En misschien jammer, maar toch,
dit is het einde van deze blog.

Dankjewel allemaal,
Hennie

Ontstaan uit onmacht,
had deze blog,
toch zoveel kracht,
dat nu bijna iedereen,
weer lacht!

Smartphone

Communiceren is overleven.
Ja ja beste mensen ik heb een groot deel van mijn leven gesleten met automatisereing en communicatie.
In onze huidige wereld neemt de communicatie een nog groter deel van ons leven in beslag. Eigenlijk zeg ik vaak; we communiceren niet, maar we worden steeds meer gecommuniceerd. Kijk maar naar de jeugd die inmiddels geen stap meer verzet of er wordt gecommuniceerd vanuit alle hoeken van de samenleving.

Deze trent zal zich alleen nog maar versterken. Was het vroeger de PC die moest in elk huishouden, nu is het de smartphone/iphone die past op elk lijf. En jawel, ook op mijn i/lijf dus. Want sterke ontwikkelingen moet je niet proberen tegen te houden, het is net als een enorme watermassa, je wordt verzwolgen en komt hopelijk toch weer boven.

Maar wat zijn het vaak irritante apparaten, want je hebt toch wel enige vaardigheid nodig om er soepeltjes mee om te kunnen gaan. Oefening baart kunst, kijk maar om je heen. Jongens en meisjes die elkaar razendsnel van informatie voorzien. Daar kan ik toch wel met een grote knipoog naar kijken.

Ik zeg nog steeds, je bent nooit te oud om wat te leren, dus laat je niet afschrikken en doe lekker mee. Ik kan nu zelf in elk geval weer vanaf elke plek op deze wereld communiceren met mijn gezin, met mijn vrienden en met mijn internationale kontakten.

Wat geeft het leven toch een hoop uitdagingen, als je ze maar beetpakt. En dat ga ik doen dit jaar.

11 februari a.s. word ik hopelijk 62 jaar, ouwe bok met heel veel groen......
Binnenkort ga ik uitnodigingen versturen want velen van jullie wil ik graag bij mijn verjaardag hebben.
De afgelopen paar jaar is dat wisselend gelukt of niet gelukt maar ik weet zeker dat Connie er dit keer bij zal zijn. Ik voel niks dan lof van haar, dus ze is er gewoon. En jullie hopelijk ook.

Ik zeg steeds tegen mezelf: "Hennie, je praat teveel". Dat hoeven die mensen toch allemaal niet te weten. Maar ik kan het gewoon niet laten.

En ik ontmoet nog dagelijks lieve mensen die mijn blog lezen. Daarom praat ik zoveel........

Een heel nieuw jaar,

In een heel jaar kan er weer veel gebeuren net als in het afgelopen jaar.
Het mag duidelijk zijn dat het afgelopen jaar voor mij het meest heftige jaar ooit is geweest.

Na meer dan 10 sluimerende en slopende  ziektejaren heeft Connie uiteindelijk haar leven moeten geven. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Gelukkig hebben we haar samen naar het einde mogen begeleiden, hetgeen voor ons allen ook een grote mate van voldoening heeft gegeven. Voor mij, voor ons gezin en voor velen onder ons. De dood geeft echter nooit zelf voldoening, dat geeft veel verdriet en pijnlijk afscheid nemen.

Maar we hebben elkaar geweldig vastgehouden. Elke arm, elke hand, elke stem en elke traan heeft daartoe bijgedragen. Het gevoel van eensgezindheid was zo nadrukkelijk aanwezig dat ik het gevoel had een groot gezin te zijn. De vele lieve woorden, uit het hart gegrepen, zijn voor velen en zeker voor mij een grote troost geweest. Ik lees nog vaak in de blogs terug. Het is een blijvende herinnering die nooit meer gewist kan worden. Een werkelijk ode aan Connie.

En wij zijn niet de enigen die het afgelopen jaar afscheid hebben moeten nemen van een dierbare. Ik wil ook alle andere mensen in deze positie troosten en een hart onder de riem steken. Het verdriet mag ons niet alleen overheersen, want dat is zeker niet de bedoeling van het leven. Dus leef je leven en trek erop uit.

Om de draad weer op te pakken kom ik dagelijks even bij het graf van Connie. Om haar te vertelllen hoe het gaat. Ik vertel haar alles en ik lieg nooit. Misschien klinkt het raar maar voor mij ga ik eigenlijk nog dagelijks bij haar op de koffie. Niet zo lang hoor maar in een paar minuten kan ik heel veel zeggen.

Ik vertel haar van al mijn relaties en contacten en van mezelf en de kinderen en ze is het bewonderenswaardig vaak met mij eens. Ik hoef mij nergens voor te schamen en dat doe ik dus ook niet.

Daarom kan ik jullie dit alles met een gerust hart vertellen. Ik wil wel kwijt dat ik afgelopen jaar een paar mensen heb ontmoet die mijn hart op een bijzondere wijze geraakt hebben. Ik raak soms in de war. Maar alles hoort erbij en ik heb groot vertrouwen in de toekomst.

Sinds ik op vakantie ben geweest in Egypte heb ik het gevoel dat mijn stressmonitor van de afglopen 10 jaar nutteloos is geworden. Ik heb eindelijk weer eens mijn buik ongelooflijk laten lachen, ik heb ongelooflijk veel schik gehad, eigenlijk voor een heel jaar. Heel veel mensen heb ik in mijn positieve kielzog kunnen meetrekken en een ongelooflijk sensationeel gevoel mee terug kunnen nemen naar huis. Te waauw. Het zullen vast de tempelgoden daar geweest zijn die mij hebben opgepept. Ik geniet er werkelijk nog steeds van.

Ik wens jullie allemaal heel veel vertrouwen en kracht in de toekomst. Vergeet vooral niet te genieten van de vele waardevolle dingen en vergeet vooral niet om te leven.

Ik ga dit jaar zeker nog een of twee wandelingen organiseren in de natuur, lijkt me leuk. Jullie horen nog van mij. Ik maak er iets bijzonders van.

Doei