zondag 30 oktober 2011

Zoveel liefdevolle reacties

Naar de wintertijd,
Terwijl ik de blues door mijn luidsprekers hoor dreunen bereid ik mij voor op de eerste wintertijdnacht. Een lange nacht nu waar ik helemaal niet van hou en nooit heb gehouden. But time is going on. Ik wacht weer op de eerste lentedag.

Ik doe het eigenlijk maar zelden maar ik lees nu even in willekeurige volgorde terug in de blog en met name de vele reacties die ik in de afgelopen maanden heb gekregen. En denk niet dat je dat even leest want het zijn vele pagina's achter elkaar. Jullie allemaal kunnen hetzelfde lezen van wat ik kan lezen dus er is geen enkel geheim. En zo heb ik het ook altijd bedoeld, open en eerlijk. We hoeven ons niet te schamen voor het leven, het is al kort genoeg.

Dat de vele woorden in de blog een belangrijk betekenis hebben gekregen voor ons allemaal moge blijken uit het feit dat bijna elke reactie begint met "Lieve Hennie". Ik zou daar het liefst meteen achter zetten " en Lieve Connie". Voor mij hebben al deze reacties een enorme waarde waarop ik mijn verdere leven kan doorbouwen met Connie in mijn achterhoofd. Liefde is maar een woord, maar ik zal nooit vergeten dat de echte waarde en betekenis ervan vele malen meer waard is.

Ik weet ook dat veel mensen niet hebben gereageerd op de blog maar ik heb hun medeleven op zoveel momenten gevoeld dat de betekenins voor mij niet minder waardevol is.

Dood of leven, lieve mensen, we zullen het allemaal meemaken. Hoe meer je van elkaar kunt houden hoe meer je elkaars lasten en pijn kunt verlichten. Daar ben ik nu wel helemaal van overtuigd. En woorden kunnen daardbij ook heel verlichtend werken.

Ik hou gewoon van jullie allamaal.

vrijdag 28 oktober 2011

De ontmoeting

Lieve opa,

Nu jij weer bij me bent,

Kunnen we samen spelen,

Hoef ik mij gelukkig,

Nooit meer te vervelen.

En zijn we lekker samen,

Nooit alleen.

We praten over zomer of lente

En ook heel veel over FC Twente

En over mama en papa,

En over opa en oma,

En over Giny,

En over mijn ooms en tantes

En over al jouw kleinkindjes

En niet te vergeten,

Suus, mijn allerliefste zusje.

Dan zegt opa trots;

Meiske, meiske,

Zoals jij, was er geen een.

Je krijgt van mij,

Een heel lief kusje.

maandag 24 oktober 2011

De Conniewandeling 23 oktober

Gekoesterd door een weldadig zonnetje op mijn slaapkamer, door de ramen en in een behaaglijke temperatuur, kijk ik door de spleten van mijn luxaflex naar buiten. Mijn ogen zelf kijken ook nog als spleten, zodat ik een breed uitzicht geniet naar buiten, handig, dat wel. Genieten laat er nog maar even af want ik ging vannacht om 4 uur of zoiets naar bed. Ik was n.l. op het verjaardagsfeestje van Rene, mijn lieve buurmeisje en dat was zo leuk dat ik maar niet naar huis kon gaan. En Rene, wij gaan samen naar Connie, gewoon punt.

Tot slot ben ik toch naar huis gegaan om Bommel uit te laten, maar toen die klaar was stond ik weer met Bommel en al bij Andre en Paula binnen. Het zal wel besmettelijk zijn daar, maar wel gewoon leuk en... je leeft maar eens.

Stel je dus voor dat je door de luxaflex heen al een paar schoonzussen en zwagers ontwaard, terwijl ik mijn toilet nog moet maken. Ze zijn wel bijna een half uur te vroeg. Ik doe gewoon de deur open en ze redden zich maar mooi zelf tot ik klaar ben op de badkamer. Ik ben nog echt niet helder van geest maar dat komt vast nog wel.

Ik heb een wandeling gepland met een afwisselend patroon van natuur, begraafplaatsen, dorpskern Sambeek, nonnenklooster en de maasheggen van in totaal ongeveer 2 uur. Ik wil Bommel eigenlijk thuislaten want die heeft alles al tig keer gezien maar Tineke staat erop dat Bommel meegaat. Ze krijgt zowaar bijval van Kim. En Wouter rijdt mee met de auto als fourage- en bezemwagen en is ook nog fotograaf(zonder batterijen). Dirk filmt de hele wandeling dus alles wordt voor de eeuwigheid vastgelegd.

Tegen twaalf uur is iedereen verzadigd van kofiie, cake, krentenbolletjes en de kinderen vol snoep en drankjes, dus kunnen we eindelijk vertrekken. Ik ga dus echt niet alles hier navertellen maar ik zeg je dat iedereen zijn kennis heeft verrijkt. Via de moestuin met judaspenningen, pompoenen en de paarse korstzwam laat ik iedereen kennismaken met mijn hondenuitlaatrondje van Bommel. Een leuke introduktie met opnieuw uitlopend fluitekruid, de veelvuldig groeiende kale knopkruid plantjes, (giftig)vingerhoedskruid en nog veel meer.

Langs mais- en knollenveld begeven wij ons natuurlijk ook naar de begraafplaats om Connie even gedag te zeggen. Ze is vandaag precies 5 maanden geleden van ons heengegaan. Op de begraafplats staan heel veel bomen met trossen hazelnoten eraan. Dat blijken turkse hazelaars,  ook wel boomhazelaars genoemd.
De viooltjes bij het graf van Connie staan fleurig naast de nieuwe grafsteen die buurman Frans woensdag op zijn graf heeft gekregen. Aan de andere zijde ligt Hein en daarnaast is afgelopen maandag Frank begraven. Connie ligt nu dus geflankeerd door 3 te jongemannen.

Job en Lotte overtuigen zich nog even van kwaliteit van de stenen.

Hierna gaan we naar de Sambeeks RK Begraafplaats waar veel "rode" nonnen liggen. In het kleine "baarhuisje", dat bijna door een enorme rode beuk wordt omgeduwd, hangen 3 glas-in-loodraampjes die ikzelf heb mogen maken voor de parochie Sambeek. Iedereen steekt binnen een kaarsje op. Trouwens het baarhuisje was niet om kinderen te baren maar om overledenen op te baren.

Via het torenpad lopen we richting Torenstraat tegen de kloostermuur van het grote klooster. Bovenin de muur groeien rondom heel veel steenbreekvarens. Bovenin is n.l. het vochtigst. Het is een van de grootste verzamelingen in NL.
In de voortuin van de pastorie groeien reuzenzwammen op de restanten van een enkele jaren geleden omgezaagde beukenboom van 100 jaar oud. Boven de voordeur van de pastorie zit ook een gebrandschilderd ruitje van mij. De St.Jans Toren, die al 525 jaar oud is heeft al heel wat stormen en oorlogen overleefd. Twee weken geleden is er bijna 1 miljoen euro subsidie vrijgemaakt om de toren opnieuw op te knappen. De toren heeft de bijnaam "de Knoeperd" en dat is ie waard ook.

Via cafe Rout66 (highway van Chicago naar LA, 2900 km) lopen we naar de oudste en dikste Lindeboom van Nederland. Volgens sommigen is ie wel 1000 jaar, anderen houden het op 500 jaar. Deze boom heeft ook stormen overleefd en heeft heel wat metalen proteses om de boel bij elkaar tehouden. Hier is het lekker even rusten.

Wouter verzorgt drinken en na een stief kwartiertje gaan we snel weer verder want de geplande duur van de wandeling is al bijna overschreden. Wat kan het schelen met zo'n prachtig weer. Langs de Sambeekse afwatering, via de Warandastraat, belanden we bij het ronde toogbruggetje over diezelfde afwatering. Dit paadje kent bijna niemand maar Bommel en ik wel. Je staat meteen midden in de uiterwaarden van de Maas en in de Maasheggen. Paul heeft zich na een fietstochtje van 95 km ook telefonisch gemeld om ergens bij ons aan te sluiten. We zien meidoornstruiken, volgeladen met rode bessen, we zien veel gevlochten maasheggen en ik kort de route een heel eind in om sneller bij de Connieboom te komen en om de hele wandeling niet boven de 3 uur uit te laten komen. 

Ons wandelgroepje wordt nog steeds alerter en ontdekt een kring van vliegenzwam paddenstoelen(rood met witte stippen). Het enthousiasme is groot en ik krijg het gevoel dat ik mij in goed natuurgezelschap bevind. Even verder staat zelfs een stinkzwam die nog niet open is en dus nog niet stinkt. Hij staat wel op barsten.

We wandelen via de villawijk weer terug naar mijn bescheiden optrekje waar wij zoveel jaren fijn gewoond hebben. Er is soep, er zijn broodjes, er zijn hamburgers op de Tepan Yaki en Wouter kookt en bakt het hele saki. Iedereen is na een uurtje of zo verzadigd. Intussen coordineert Kim de uitdeling van de kledingverzameling van Connie met haar zusjes. Minstens 2,5 uur zijn ze boven uitgebreid bezig om alles te passen en te meten. Tot slot heeft iedereen het hare gevonden en ik zie alleen maar blije gezichten, ik vind het goed zo. Nu heb ik in elk geval op mijn slaapkamer alle kastruimte voor mezelf ter beschikkking. En dat lijkt intussen wel nodig ook. Meiden, draag Connies kleren met trots en plezier, dan doe je mij ook plezier.
Er is nog steeds een kastvol over.

De mannen kijken intussen de film die Dirk heeft gemaakt, dankjewel Dirk en iedereen.

11 november ga ik met Pierre, mijn goede vriend een Nijlcruise maken van 8 dagen naar Egypte. Dat is altijd de wens van Connie geweest. En omdat ik weet dat ze nog steeds bij me is, zal ze er in Egypte ook bij zijn. Een hele goeie reden om met Pierre deze reis te maken. Ik verheug me erop.

Voordat we vertrekken gaan we een besluit nemen over het ontwerp van de grafsteen. Hij wordt mooi, dat weet ik. Doei doei, 




woensdag 19 oktober 2011

De Quilt Driehoek

Hallo allemaal,
Natuurlijk wil ik graag iets terugdoen voor de mutsen. Dus heb ik vorige keer 3 driehoekige glas-in-loodraampjes gemaakt waarin een blauwwitte zeskantfiguur centraal staat in de kleuren blauw en wit, gelijk de kleuren van de Conniedeken. De drie punten van de driehoek symboliseren de dekens van Joke(bruin-wit), Truus(rood-wit) en Franca(groen-wit). Ik noem het een geluksdriehoek. Ik ga er ook nog een voor mezelf maken….


Gisteren heb ik mijn eigen driehoek gemaakt en nu heb ik dus ook een geluksdriehoek. Als je maar lang genoeg wacht, krijgt een driehoek vanzelf 3 punten. Hier is ie dan:

Mochten er liefhebbers zijn die de mutsen een warm hart toedragen en ook wel een beetje geluk kunnen gebruiken, dan wil ik graag een driehoek voor je maken. Het mag ook in je eigen lievelingskleuren.
 
Morgen krijg ik via de post het ontwerp van de grafsteen voor Connie. Ludy, de ontwerpster heeft mij dat per e.mail toegezegd vandaag. We zijn zeer benieuwd.
 
Zondag a.s. hou ik de beloofde herfstwandeling. Wie meewil, sluit zich lekker aan. Hoe meer zielen hoe meer vreugde. Laat het wel even weten, dan kan ik rekening houden met wat voorraad en zo. En het wordt nog mooi weer ook en dat op 23 oktober, precies 5 maanden na het afscheid van Connie.
Trek bij voorkeur wandelschoenen aan.
Het wordt een wandeling van maximaal 2 uur en we verzamelen  bij mij thuis. De rest zie je vanzelf b.v. ook de eerste prille scheuten van de Connieboom met echte eikenbladeren.  Als je komt, dan zie ik je zondag.
Doei. 
 


vrijdag 14 oktober 2011

De film, "Yo Tambien". (Me Too ofwel Ik ook)

Hallo,
Vanavond zag ik de spaanse film "Yo Tambien".
Een film om nooit te vergeten.
Het gaat over een jongeman met het syndroom van Down die verliefd wordt op een verzorgster. De man heeft echt zelf het syndroom van Down en speelt de hoofdrol.
De hele film legt de nadruk op de versschillen van het leven, de beperkingen ook en de liefde die een oprecht deel van de relatie opeist. De liefde tussen een vrouw en een man met een afwijking die evenwel hoogst intelligent is. Hele ontroerende en menselijke scenes waarbij je eigelijk niks anders kunt dan een traan wegpikken maar ook lachen. Je gunt ook deze mensen een menswaardig bestaan. De gelaatsuitdrukking en mimiek van de hoofdpersoon zal ik niet gauw meer vergeten. Stralend, teleurgesteld, optimistisch, lachend, huilend en met zijn vriendin uiteindelijk in bed. Gelukkig ondanks alles. Mooi zoals alles gefilmd is, bijna realistisch, zeker aangrijpend.
Misschien denk je, waarom deze blog, och, het was weer een deel van mijn nog steeds zinvolle leven. Doei.
Alles kan, alles mag in het leven, mits oprecht.

woensdag 12 oktober 2011

Wat ik nog wil zeggen

Waarover bijna,

Elk lied of gedicht wil spreken.

Is liefde en toekomst,

Met iemand,

Waarvan je houd.

Dat is waarvan je droomt.

Een droom is niet altijd echt,

Wie het ook tegen je zegt.

Ik ben niet bang,

Het leven is nog lang,

Mag ik hopen,

zoveel jaar,

Dan ben ook ik,

met mijn leven klaar.

Maar eerst,
Genieten van alles
wat het leven nog biedt.

maandag 10 oktober 2011

Genegenheid

Hoi hallo,
Nou ja zeg, ik heb er niet lang over hoeven nadenken, de titel van deze pagina is spontaan uit mijn geest ontsproten. Zoals een bloem ontspruit in de bloei en een eikel ontkiemt in mijn kweekbak. Het is in elk geval de ontluikende kracht die deze bijzondere waarnemingen betekenis geven. Genegenheid is ook een ontluikende innerlijke kracht die op zich een eigen waardevolle en warme betekenis heeft. Genegenheid doe je niet alleen, maar beleef je samen, dat geeft het extra inhoud. Het is wederzijds en je hoeft niks uit te leggen, het is er wel of niet. Als het er is, dan voel je dat meteen. En dat voelt prettig.

In het afgelopen jaar heb ik zo veel mensen (beter)leren kennen, wiens genegenheid als een warme deken voelt in tijden dat het bij jezelf van binnen kil en koud is. Het klinkt misschien wat sentimenteel, maar begrijp mij vooral niet verkeerd. Genegenheid is en blijft van onschatbare waarde, niet alleen als je het moeilijk hebt maar gewoon altijd. Genegenheid voelt als een soort verlegenheid maar is daarom juist heel echt, heel mooi, heel waardevol.

Ik weet zeker dat deze genegenheid mij op de been heeft gehouden toen Connie afscheid moest nemen, maar nu ook nog steeds. Ik prijs mij gelukkig met de vele vrienden en vriendinnen die mij en ik hun, een warm hart toedragen. Ik hoop dat we er samen nog lang op teren. Laten we elkaar maar niks wijs maken, als je alleen komt te staan word je leven wel helemaal anders. Een beetje genegenheid doet gewoon goed.

De inschrijving voor de herfstwandeling op 23 okt. is opengesteld. De eerste deelnemers zijn bekend.
Schroom niet, het wordt natuurlijk weer feest en ik heb ook nog eikels van de Connieboom.

Ik heb ook nog een mooie foto van Connie, van april 2008. Toen was ze nog zoals ze altijd was. Als iemand van jullie graag zo'n foto (13x18) wil, laat me even weten, gratis. hwoverbeek@zonnet.nl

De herfst

Bladeren vallen,

de zon gaat onder,

de natuur neemt rust,

totdat het voorjaar,

ons heel genegen,

wakker kust.

donderdag 6 oktober 2011

Herfstwandeling 23 okt.

Hallo allemaal,
Vandaag heb ik pas echt weer de bibbers gekregen. Sjonge jonge wat een regen ineens en wat koud zeg. De wind deed er nog een vlaagje bovenop en het herfsttoetje is compleet.

Vanmiddag heb ik een keukenkraan laten monteren bij Wouter, door Henk. Mijn slijmbeursontsteking in de schouder speelt nog steeds hinderlijk op. Mijn fysiotherapeute Manuela heeft mij afgeraden de schouder te belasten. En bovendien kan Henk dit klusje veel beter dan ik. Dankjewel Henk.

Ik heb vanavond lekker gekookt voor de familie Wouter en Carin Overbeek en Lotte. Het was wel hoog tijd om eens wat terug te doen voor al die maaltijden die ik al van hun gehad heb. Voor de liefhebbers ga ik hier het recept geven voor c. 4 personen zoals ik dat gemaakt heb.
http://www.mijnreceptenboek.nl/recept/hoofdgerechten/rijstgerechten/nasi-goreng-met-garnalen-16362.html
In plaats van nasivlees heb ik kipfilet gebruikt.
Het smaakte verrukkelijk, lees maar hoe Carin heeft gereageerd in de vorige blog.

Ik heb gisteren een mail gehad van de grafsteenontwerpster Ludy dat ze inmiddels een idee in haar hoofd heeft dat ze nu nader zal uitwerken op papier. Ik ben heel benieuwd maar heb vertrouwen in haar. We komen er samen altijd uit.

Op dit moment is het bijna 23:00 uur en ik ben net terug van het IVN clubgebouw waar ik een lezing heb bijgewoond over trekvogels, heel interessant. Daar ga ik de liefhebbers volgende keer natuurlijk ook wat meer over vertellen dus.

Want ik ben van plan om op zondag 23 october nog een keer gezellig met liefhebbers onder jullie te gaan wandelen hier in de omgeving van Boxmeer. We verzamelen hier bij mij thuis om 11:00. De rest wordt voor u geregeld en hoor je hier ter plekke, zo is dat. Je moet wel even naar mij mailen om te zeggen dat je meedoet, of gooi het in de blog, als die werkt natuurlijk. Het lijkt me leuk jullie allemaal nog eens terug te zien. Iedereen is van harte welkom.

Je zult gemerkt hebben dat ik het steeds gewoon druk heb met van alles en nog wat. Ik verveel me gelukkig niet en dat wil ik graag zo houden. Alleen als ik vervelend word mag je dat zeggen.

Groetjes allemaal.

woensdag 5 oktober 2011

Home alone

Alleen is maar alleen,
Ja beste mensen, hoe moet ik het zeggen?
Ik herinner mij de dagen dat ik mij 'savonds koest moest houden omdat Connie anders niet kon slapen. Elk geluid was voor haar teveel en ze raakte ervan in paniek. En ik hield mij strikt aan haar code om haar geen overlast te bezorgen. Op zo'n moment accepteer je elke wens en pak je je eigen wensen in.

Nu zit ik alleen en heb in feite geen enkele code meer waaraan ik mij moet houden, behalve die van mezelf. Ik ben dus home alone. En eerlijk gezegd, daar is ondanks alle vrijheid, geen bal aan. Ik ben voortdurend bezig om mezelf te vermaken met zelfs het schoonmaken van mijn huis en het wegwerken van de vuile was. Eerlijk gezegd probeer ik zoveel mogelijk buitenshuis te eten want dat scheelt een hoop werk. Verder bezoek ik zoveel mogelijk feestjes om contacten te hebben met mensen en om niet alleen te zijn. En je ontmoet er fijne mensen.

Heel veel mensen(gelukkig) vragen hoe het met me gaat. Wel, het gaat gezien de omstandigheden goed met mij. Ik leef mijn leven in een kring van goede vrienden en kennissen en vooral mijn gezin. Ik heb mij echt nog geen moment verveeld sinds Connie overleden is, al klinkt dat misschien overmoedig. Toch is het wel waar, althans zo voel ik het zelf. Ik wacht vooral niet tot mensen aan de deur komen, je moet het echt wel zelf doen.

Toen Connie begin dit jaar tegen me zei, "jij kunt wel 80 worden" dacht ik, Hennie, dat moet je wel zelf doen. Ik hoop dat ze gelijk heeft en ik ga ervoor voor. Nieuwe kleren heb ik al gekocht en mijn leren cognackleurig jasje wordt al door veel dames instemmend goedgekeurd. Dankjewel dames.  Ik wordt nog eens zelfingenomen ook en verwaand. Ik bezoek nog dagelijks het graf van Connie voor een praatje dat ik nog zo hard nodig heb.

Gisteren zijn Kim, Wouter, Carin en ik naar Rotterdam geweest om het ontwerp van de grafsteen te bespreken. We werden door een prettig bewogen vrouw meegenomen in een proces met stenen en emoties die we allemaal zeer gedeeld hebben. De klik was verbazingwekkend met wederzijds respect en humor.
Ik hou van humor en emotie, dus het was heel mooi. Binnenkort volgt het ontwerp.

Op het 5225 feestje van Geert en Carin zaterdagavond heb ik nog gesproken met een redacteur van de Gelderlander. Ik vroeg hem over de publiciteitswaarde van een blog. Volgens hem zijn er veel blogs en is publicatie in een boek tamelijk ingewikkeld om een uitgever te vinden.

Op dit feest had ik ook nog hele aangename gesprekjes met Lorene en Ellen. En natuurlijk ook met heel veel anderen. Prettige gesprekken zijn er nooit teveel.

Eigenlijk had ik voor mezelf besloten om de blog te stoppen. Er komt ook een keer een eind aan. Maar er is nog weerspraak. We zullen wel zien.

Ik heb trouwens van sommige mensen gehoord dat ze geen reactie meer kunnen geven op de blog. Ik heb mijn private callcenter al geactiveerd. Even afwachten dus. Jullie krijgen bericht als het weer werkt.