75.000 keer

Lieve allemaal,
Jullie allemaal hebben vandaag de 75.000 pagina's blogs gelezen.
Connie zegt: "Dankjewel allemaal".

Het leven gaat door

Wat een weertje zeg! Het lijkt wel zomer.
Gisteren hadden wij hier in het dorp de jaarlijkse Maasheggen halve marathonloop met de start om 11:00 in een stralende zon. 500 deelnemers vertrekken bij de kerk en rennen zich een ongeluk door de Maasheggen, waar ik altijd rustig doorheen wandel om zoveel mogelijk te zien. Maar goed, ieder zijn eigen keus, dan ga ik liever fietsen.

Het is ook meteen koopzondag in Boxmeer, want de middenstand wil best een graantje meepikken. Er is ook een toeristische streekmarkt op het fonkelnieuwe gemeentehuisplein dat een paar euros heeft gekost. Maar dan heb je ook wat. Zelfs de Douariere heeft een flink deel van het plein ingepikt, maar och dit plein is groot genoeg voor iedereen. Ik heb mij s'middags uitstekend vermaakt bij de Bock waar je tegenwoordig in een volledig bewolkte sfeer ook een pilsje kunt drinken. Wel zo veilig ook als je hoofdhuid anders frontaal in de zon zit.

Ik had nog wel de fiets meegenomen en achter bij de Hema geparkeerd, maar van de marathon heb ik niks meer gezien. Ik heb gewoon de finish gemist, volgend jaar beter. Gearriveerd op het grootste plein van Boxmeer ontmoet ik mijn goede vriend Pierre die al een paar uur zijn kwalitatief hoogstaande  waren probeert te verkopen en dat lukt nog ook. Hij heeft van Jan T een echte A-lokatiekraam toegewezen gekregen. Geen pleinbezoeker kan er omheen.

Je komt op deze dag vanalles tegen, ook vrijwilligers die zich fantastisch inzetten voor goede doelen. Ik noem hier even het roze Pink Ribbon gezelschap tegen (borst)kanker. Dan gaat er wel even iets door je heen. Met jullie permissie dames hier jullie uitbundige inzet. Dankjewel.

Als je dan bij de Bock zo op het terras zit, komt er werkelijk van alles voorbij. Zelfs Gerrit B uit Beugen met wie ik een paar "vaasjes" drink. Gerrit is op de fiets, dus geen probleem. Ook mijn eigen familie verschijnt ten tonele. En natuurlijk, Lotte is ook van de partij en mama en papa. En een ijsje gaat er altijd in.....

Intussen ga ik nog even een kijkje nemen bij de kraam van Gerrit en Ria. Ik zie nl. dat Gerrit nog steeds niet naar huis is gefietst. De kraam is nog net niet afgebroken zodat ik nog net een een kiekje kan nemen van  "Groepsaccomodatie de Vilt".

Ik hoop nog wel ooit een 3 dimensionale opname te maken van de lokatie zelf. Groetjes. 

Na afloop eten we met zijn allen op het terras bij de Bock en sluiten tevreden de dag af.

Vandaag, maandag begeef ik mij weer in de Maasheggen met Bommel.
Op zeker moment word mijn aandacht getrokken door een insect in een witte bloemkelk van een Haagwinde. Ik tover mijn camera te voorschijn om een paar shots te maken zodat ik jullie weer iets wijzer kan maken. Je kan tenslotte niet de hele dag op het terras zitten. Dit zag ik dus.

Wat je ziet is een zweefvlieg die nectar eet uit de bloem(pispotje) van de haagwinde. Deze vlieg is een echte kunstenaar. Hij kan stilstaand vliegen en dat kunnen er maar weinig. Als je ooit oog in oog komt te staan met deze zweefvlieg, bedenk dan dat wanneer de ogen tegen elkaar aan staan, dan is het een mannetje. Als de ogen los van elkaar staan, dan is het een vrouwtje. Het is maar hoe je het bekijkt dus.... En wees niet bang om te kijken, want ze steken allebei niet. Het feit dat ze op een wesp lijken is bedoeld als afweer tegen vogels die bang zijn voor wespen.

De Connieboom staat nog steeds als een rots in de branding. De beestjes bewaken de omgeving.

Als iemand nog een paar eikels wil om een jonge Connieboom te planten, mail naar hwoverbeek@zonnet.nl

Ik kan het niet laten om na een fietstochtje van 25 km, waarbij ik in de Mariakapel in Afferden even een kaarsje voor Connie heb gebrand, nog even langs het klaprozenveld fiets. Het lijkt wel alsof al die bloemen een gezamenlijk applaus geven. Klappen maar. Het zijn tenslotte klaprozen....

Mooi he? Ik geniet.



   

Een kwestie van smaak

Gisteren in de namiddag ben ik met Kim wezen winkelen in Boxmeer. Het was de bedoeling dat ik mijzelf in nieuwe kleren zou steken. Kim was al helemaal gekleed in Connies kleren en zag er picobello uit. Dat mag ook wel als je met mij gaat winkelen...... Dat gebeurt n.l. niet zo vaak. En Connie had wel smaak, ook vooral haar eigen smaak. Jullie weten vast wat ik bedoel.

Welnu, jullie moeten weten dat Connie eigenlijk niet helemaal dezelfde smaak had als Kim om over mijn smaak maar niet te spreken. Wonderwel echter zijn Kim en ik het vandaag bijna helemaal eens. Waar twijfel is, beslis ik natuurlijk zelf ahum. Kim was eigenlijk wel behoorlijk verbaasd over mijn onverwacht goede smaak dat ik mij wel vereerd voel na deze eerste sessie. En dat alles ruim binnen het tijdsschema dat normale mensen hiervoor hanteren. Alles, passen, meten, spiegelen en betalen binnen 1 uur. Kim had er  gemakshalve zo'n beetje de hele avond voor uitgetrokken. Alleen een leren jack heb ik nog niet, maar ik weet wat ik wil.

Zo wandelen wij al tegen 18:30 naar restaurant de Bock waar ik Kim op een smakelijk etentje ga tracteren. Onderweg komen wij Annie van Bert en de moeder van Koen, heel gezellig tegen. Midden in de passage
hebben wij het nog eens overal over. Annie is altijd leuk om tegen het lijf te lopen en ook nu weer. Dat geldt ook voor Koen en nog velen, ik kan ze niet allemaal noemen. Al die aardige mensen brengen ongemerkt een heleboel positieve energie waar je mee verder kan.

In het restaurant zit ook al Dirk met Job. Als wij binnenkomen hebben ze net het voorgerecht achter de kiezen. Ik krijg van Job een knal van een kus, pats op de mond. Jaja, ik ben een keitrotse en blije opa als ik mijn kroost mag knuffelen. Dirk en Job zijn bezig aan een 3-gangen diner en daar passen wij niet zo goed meer bij. Dus zoeken wij een ander tafeltje in de serre. Natuurlijk zitten er verschillende bekenden, Jos H, Cas en Maria, Wil W en zijn ega en Bas F met zijn vriendin en niet te vergeten Arie en Antoinette. Altijd gezellig zo samen. Een Leffe dubbel gaat er wel in bij mij. Na ons eten komen Job en Dirk nog even bij ons zitten. Daarna rijd Kim mij naar huis want officieel mag je met 3 biertjes niet meer rijden. Bedankt Kim, Dirk en Job, tot gauw.

Vandaag ben ik een heel eind wezen fietsen (35 km) omdat de fysiotherapeut vind dat dat goed is voor mijn krakende knieen. Ik heb stevig doorgetrapt en voel nu wel het resultaat. Onderweg zie je natuurlijk van alles en af en toe stap ik van de fiets om fotos te maken. Kijk maar eens, midden in de Maasheggen.

Dit is een prachtig (gezaaid)klaprozenzeld met afwisselend ook veel korenbloemen. Als je een beetje smaak hebt, dan fiets je daar niet zomaar voorbij. Het is werkelijk een prachtig gezicht. Je kunt je haast niet voorstellen dat de natuur zoiets kan maken. Ik heb er middenin gestaan en er een klaproos uitgezocht die ik close-up heb gefotografeerd en die ik hierna laat zien. Een wonder der natuur.

Een kwestie van smaak dus. Maar de korenbloem mag er ook zijn.

Twintig kilometer verder zie ik opeens bij mensen in de voortuin een prachtige vlinderstruik, die zijn naam vandaag wel heel erg eer aandoet. Ik stop natuurlijk accuut de fiets om dit kleurrijke tafereeltje vast te leggen, ook duidelijk een kwestie van verfijnde smaak.

Helemaal links zie je de Atalanta vlinder, de rest zijn Dagpauwoogvlinders.

Ik kreeg ze helaas niet allemaal opengevouwen voor de lens maar toch. Toen ik op enig moment iets te dicht bijkwam was het kluitje gefladderd.

Na mijn fietstocht heb ik nog anderhalf uur door de Maasheggen gewandeld met Bommel. Om half 4 heb ik bij de stuw nog mijn lunch gebruikt, broodje croquet met cola. Om 18:00 uur heb ik bij Wouter en Carin en Lotte warm gegeten. Carin en Lotte zoenen hetzelfde als Job, ik ben blij dat Wouter dat niet doet....

De macaroni, helaas Wouter, die smaakt mij niet. Hun vinden het wel lekker, een kwestie van smaak dus. Ik heb liever spaghetti(en Carin ook). 

Maar Lotte heeft nieuwe hempjes en een winterjas die ze allemaal aantrekt en vol trots aan mij showt. Zij heeft tenminste smaak, en enthousiasme. High five!

Ik hoop niet dat het een smakeloos verhaal is geworden, dat was niet de bedoeling, doei......

Mijn eigen kleren

Vanmiddag ben ik naar de verjaardag van Lucy geweest, Connies oudste zus in Druten. Vroeger gingen wij meestal samen hier naar toe, maar op haar 67ste ga ik maar alleen. Ik had Carin en Lotte nog willen meenemen maar die waren allebei een beetje ziek. Dus volgende keer beter.....!

Het bezoek bestaat voor een groot deel  uit bridge dames en heren. Lucy is nl. een verwoed bridgester die al 25 jaar in het vak zit. Volgens mij is ze destijds aangestoken door haar man Ben die zelf scheidsrechter is.
Het gezelschap zit breeduit in de tuin in het middagzonnetje. Nadat ik Lucy heb getracteerd op een mooi bloemenvaasje met bloemen en een mooie portretfoto van Connie in een lijstje en de kunstwerken van Lotte, schuif ik graag aan buiten.

Alleen al voor de overheerlijke zelfgemaakte advocaattaart van Lucy, zou je geen verjaardag van haar willen missen. Na een aantal jaren ontmoet ik Marijke weer eens op het zonovergoten terras. Als vanouds kletsen (of zeg maar kleppen) wij erin en eruit. Ze bezit nog steeds dezelfde gevatheid en nuchterheid van het leven. Humor is daarvan een onderdeel, dus er wordt wat afgelachen ook. Hoe Marijke uiteindelijk met haar stadsgenote Elly uit Haarlem in Druten is beland, is een story op zich die ik hier niet ga navertellen. Het is echter wel waar, echt wel. De dochter van Elly woont op Kreta met een man en 3 kinderen. Die willen niet meer wonen in Haarlem of Druten. Tja.

Fred van Elly blaast saxofoon en weet alles van jazz, ik hou meer van blues maar dat lijkt veel op elkaar zegt Marijke. Marijke werkt ook nog bij de BLOS(omroep) van Druten en heeft na de dood van Connie een gedicht ter ere van haar voorgelezen. Bijzonder, dankjewel.

De kinderen en aangetrouwd van Lucy zijn er ook, maar niet allemaal. Sil en Helma ontmoet ik en ik zie voor het eerst van mijn leven hun wonderschone dochter Luna. Het is echt een schatje en ik kan het weten. Ingmar en Ingrid zijn ook van de partij. Van Ingmar moet ik doorbloggen. Leuk om iedereen weer te zien. Ook Henny en Annie uit Neede (zus van Ben). Kunt wie effen lekker plat praoten Hennie, of ni dan.

En natuurlijk, Manon is er ook  bij, helemaal in Arnhem opgepikt door Sil. Met Sil, Ingmar en ik komen wij erachter dat ons buikje wel wat minder mag. Bij Manon ga ik een keer opzoek in Arnhem om het raam te bekijken waar ze graag glas-in-lood voor wil. En ik ga met haar kijken naar een schilderij wat ze voor mij gaat maken als tegenprestatie. Ik weet zeker dat we er uit komen. Ik zie er naar uit Manon.

De Chablis uit 2003 vloeit rijkelijk over de tongen, jammer dat ik niet mee kan doen. Het was mij weer aangenaam en ik groet jullie allen uit de bodem van mijn hart. Jammer dat ik de eikels was vergeten! Daar zoek ik nog een oplossing voor, of komt iemand nog in de buurt van Boxmeer?

Intusssen vergeet ik het bijna om nog dit te zeggen. Sinds Connie is overleden en zelfs een eind daarvoor heb ik amper nieuwe kleren gekocht. M.a.w. loop ik onderhand in een ouwe plunje. Maar je kop staat er gewoon niet naar maar dat was altijd al wel zo..... Vanmiddag heb ik alvast nieuwe schoenen gekocht(maar niemand in Druten die het zag). Met Kim ga ik hopelijk dit weekend mijn klerenkast weer een beetje bijvullen. Je weet tenslotte nooit wie je nog over de vloer krijgt. Dus als je vandaag of morgen een goedgeklede 60-plusser tegenkomt, ben dan niet verrast. 
Doei en tot gauw.

Hoe gauw? Ik ga eens kijken om de familie Op 't Zand  in oktober nog een keer in Boxmeer uit te nodigen voor een herfstwandeling of zoiets. Is dat iets?? Jullie horen nog.

De knuffels van Connie

Life is going on ....

Terwijl ik dit zit te schrijven komt er vette bluesmuziek uit mijn computerluidsprekers. Het is wel wat anders dan een nachtegaalconcert, maar ik wordt er evengoed vrolijk van. En das wat telt. Be happy.

Lotte gaat trouwens ook regelmatig mee naar het graf van oma. Ze gaat dan bewust op oma's hoofd zitten, om heel dicht bij haar te zijn. En natuurlijk bij knuffel en nachtknuffel, die ze van oma heeft gekregen. Ze mist oma zegt ze en moet aan oma denken. En ze is helemaal gebiologeerd door allemaal mooie stenen die natuurlijk voor oma zijn.

Ik kom hier zelf nog steeds elke dag omdat het goed voelt. Connie is nog steeds dicht bij.

Ik heb een bak vol eikels verzameld van de Connieboom en deze al aan verschillende mensen uitgedeeld. 22 sept. donderdag zal ik er wat meenemen, dan is Lucy jarig van Ben. Als iemand er graag 3 wil hebben kan ik dat wel regelen. Het is de bedoeling dat je ze in de grond poot zodat er een nieuwe Connieboom groeit. Je krijgt van mij een gebruikershandleiding. Vet he!

Love you all, until next.

Hennie

De kleren van Connie

Ja lieve mensen, daar ben ik weer........
De wereld draait maar door en "het is zo stil in mij", hoor ik in mijn luidsprekers schreeuwen op dit late uur. Ja en zo voelt het ook.
Vanavond hebben Kim en Carin een duik genomen in de klerenkasten van Connie. Die zitten nog steeds stampvol. Ik heb ze gevraagd om te komen kiezen. Het hangt mij niet in de weg maar ik heb liever dat het gebruikt wordt. Eerst heb ik 2 gouden ringetjes aan hun aangeboden. Kim neemt de "25 jaar getrouwd zijn ring" uit Hersonisos op Kreta in 1998. Carin krijgt mijn 25 jarig jubileum gouden ringteje kado bij mijn werkgever  in 1994. Ikzelf had toen een gouden horloge.

Voordat de kleren worden uitgezocht gaan wij gedrieen arm-in-arm naar de begraafplaats om Connie eer te bewijzen. Het is voor mij wel zeer bijzonder om in de armen van mijn dochter en schoondochter aan Connie een bezoek te brengen. Het is een korte maar betekenisvolle verbondenheid. Met ieder voor zich een eigen speciale betekenis. Het is toch fijn dat  Connie hier ter aarde is, nog steeds volop in de witte bloemen. Ik kom nog steeds elke dag, zodat ze mij niet hoeft te missen. Geloof jij het? Ik wel en dat telt.

Een klein deel van de kleren is verdeeld, de rest komt nog wel. Het voelt wel dubbel maar de realiteit dwingt tot verstand. En het verstand is niet wijs, dus waar hebben we het eigenlijk over. Ik droom nog steeds over Connie maar ik vertel jullie niet de details. Aju......   Ze is nog steeds om te zoenen.

Heel vroeg op

Het is goed zo,
Sinds Connie er niet meer is om mij te controleren, lig ik lekker lang in bed. Als ik om half elf beneden kom en de rolgordijntjes omhoog hijs, kijk ik ietwat verlegen naar de foto van Connie en zeg: "Sorry schat, dat het weer te laat is". Ze blijft mij glimlachend aankijken alsof ze wil zeggen: "Ik had het kunnen weten, maar het mag voor deze keer". Daar heb ik dan wel weer vrede mee.

Maar vandaag ligt het eventjes anders. Ik ga met Wouter de ouders van Carin naar het vliegveld brengen van Eindhoven en dat kan niet om half elf. Nee, ze moeten om half elf al vliegen, dus ben ik al om kwart over zes wakker. Als ik na de douche de rolgordijntjes omhoog  hijs, kijkt Connie mij lachend aan alsof ze wil zeggen: "Je moest maar eens wat vaker gaan vliegen".

De ouders van Carin, Ton en Wilma, hadden mij gisteren al op het hart gedrukt om toch vooral op tijd te komen. Ze worden compleet nerveus bij de gedachte het vliegtuig te missen. Maar wat denk je? Wie is er deze ochtend een kwartier te laat bij het checkpunt, jawel Ton en Wilma. Maar ja, ik ben gewoon altijd op tijd volgens afspraak. En Connie weet dat ook, als het moet ben ik er.
De rit naar Eindhoven verloopt goed en Wouter rijd in mijn auto. We zetten Ton en Wilma af op het vliegveld die 14 dagen naar Portugal gaan op vakantie. Veel plezier en tot over 2 weken.
Daarna gaan Wouter in ik shoppen in Eindhoven, God heaven this is nice.

Eerst gaan we een geluidsset van mijn computer omruilen voor een veel duurdere versie met IHX kwalificatie. Hiermee kan ik eindelijk de buren rechtop zetten in bed. Ik moet wel een paar euros bijleggen maar tegenwoordig houd ik meer over, dan ik kan opmaken. Ik ben helemaal satisfied over de nieuwe set en Wouter ook. Logitech, dat zit dus wel goed. Vervolgens brengen wij een bezoek aan de Mediamarktwinkel en vergapen ons aan 3 dimensionale TV's van uitzonderlijk formaat, geluidsmedia, blue-ray systemen en computerspelletjes. Op een groot 3D scherm kijk ik met een 3D bril naar een bal die op mij geschoten wordt. Onwillekeurig hou je de handen voor je gezicht, want het lijkt net alsof de bal echt uit het scherm vliegt. Wat leuk om met je eigen zoon enthousiast te raken over alle vormen van onbenullige techniek. De knoppen van de tuners lijken weer precies op die van mijn Sony toren 30 jaar geleden. Alsof de tijd heeft stil gestaan.

Als de technische bevrediging compleet is slaan we over op een volledig ander thema. Rose balletschoentjes voor Lotte, maat 26. Na enig speurwerk gaan we op advies van een VenD medewerkster, die ons eerst niet serieus neemt, op zoek naar een schoenenzaak. De eerste de beste schoenenzaak (en dat zijn er heel veel) heeft inderdaad iets wat wij zoeken. In een grote bak liggen misschien wel honderd paar rose balletschoentjes. Maar ja, vind dan maar eens de juiste maat. Wouter doorzoekt met de verkoopster stoicijns de hele mand. Maat 25, 27, 28, 29,30,22,23, 24. Pas bij het 3 na laatse paar vinden zij maat 26, bingo.

Volgende opdracht van Carin, een lichtrose legging maat siezo. Een half uur later sta ik model met een lichtrose legging maat siezo bij de Hema. Bezoekers en personeel zien ons bijna aan voor een paar malloten. Maar nee hoor, ze snappen er niks van. Deze legging is voor Lotte die op balletles zit. Zis bijna 4 jaar en ze krijgt er meteen 2 van opa. Met haar gracieuze pasjes in deze legging en met de rose balletschoentjes zal opa's hart wel helemaal smelten . Wat zijn kinderen en kleinkinderen toch leuk he? Ik kan alleen maar zeggen, geniet ervan vanaf je hoofd, je lijf, je armen en benen tot in het uiterste puntje van je tenen.

Daarna ga ik verder met Wouter. Hij moet nog spijkerbroeken kopen. Waar ik al bang voor was is dat hij alle tijd neemt om de goeie broeken te vinden en te passen. Al die tijd loop ik mij in de winkel te stierlijk vervelen. Het lijkt echt precies op de winkelgewoontes van Connie, waarmee ik ook vaak in Eindhoven ben geweest.
Gelukkig is Wouter geslaagd met 2 broeken. Intussen heb ik een diepte-investering gedaan in twee T-shirts, zwart en blauw plus een vogelboekje voor kids, voor Job dus.
Helemnaal satisfied gaan we naar de parkeergarage, vlakbij het Philips stadion en rijden via Helmond terug naar huis. Onderweg snuffen we nog even langs bij Timco  waar ik een zilveren voetbal met pomp koop, ook voor Job.

Deze willekeurige dag uit mijn leven van dit moment, geeft mij zoveel levensvreugde dat ik moed put om te genieten van het leven op deze aarde. Connie waakt nog steeds over mij en zal mij op de schouder tikken als ik over de scheef ga. Verder laat ik het leven gebeuren zonder zelf dwangmatig te sturen. Het is goed zo.

Afgelopen zaterdag heb ik Kim met haar vriendin Wendy op bezoek gehad. Wendy is ook speciaal voor mij. Ze hoort onbetwist bij mijn schatjes. Haar bloemstukje staat op een prominente plek in mijn huis. Voor mij is ze een bijzondere kei, net als voor Connie en Wendy, ik kan het niet laten maar je bent echt om te zoenen schat. En dat is heel erg echt bedoeld. Dankjewel dat je er was en je bent altijd van harte welkom, net zoals Kim natuurlijk.

Hierna zie je een geweldige foto van Kim en Wendy toen Kim 30 jaar werd!!
Wat een schatjes toch??

Connies -Dear Jane- quiltdeken

Ter ere van Connie,
Jarenlang heeft Connie met haar quiltvriendinnen (beter gezegd quiltmutsen), gewerkt aan een fantastische patchworkdeken voor op ons bed. Elke muts had haar eigen deken maar Joke was de eerste die haar wit-bruine deken helemaal klaar had. Ook Franca was inmiddels klaar met haar deken maar Truus en Connie waren nog niet zover. Voor Connie was het helaas niet meer haalbaar om haar deken af te quilten ook omdat haar vingers het niet meer aankonden.

Sinds het overlijden van Connie heeft Joke de deken van Connie onder haar zorgzame hoede gehouden. Met tomeloze inzet en liefde voor Connie (en voor mij) heeft ze de deken helemaal afgewerkt. Ik ben haar zeer dankbaar voor deze mooie deken waaronder ik graag mijn verdere leven wil slijten. Het is werkelijk een beauty waar menigeen jaloers op mag zijn maar ik noem het de Conniedeken.

Vanavond heb ik officieel bezoek gehad van de mutsen die mij de deken hebben overhandigd in de persoon van Joke. Je was al speciaal Joke, maar nu nog meer. Dank je wel allemaal zou Connie zeggen.

Natuurlijk wil ik graag iets terugdoen. Dus heb ik vandaag 3 driehoekige glas-in-loodraampjes gemaakt waarin een blauwwitte zeskantfiguur centraal staat in de kleuren blauw en wit, gelijk de kleuren van de Conniedeken. De drie punten van de driehoek symboliseren de dekens van Joke(bruin-wit), Truus(rood-wit) en Franca(groen-wit). Ik noem het een geluksdriehoek. Ik ga er ook nog een voor mezelf maken….

Alle 3 dames hebben daarna een enveloppe van mij gekregen met daarin 3 eikels van de Connieboom. En daarbij een nauwkeurige beschrijving hoe je eikels kunt poten in een potje en laten groeien tot een enorme eikenboom. Leuk he? We hebben veel gelachen deze avond maar tot op zekere hoogte.

De emoties nemen soms vanzelf een loopje en roepen een dierbaar gevoel op van Connie die wij allemaal zozeer missen. Daarom huilen wij ook tranen van verdriet. Maar lieve schat, het is vandaag de eerste keer dat ik niet bij je graf ben geweest. Ik was afgeleid door de mutsen….. We zullen het toch allemaal zonder jouw moeten doen. Ik ook jammer genoeg.

Daarom heb ik voor iedereen een prachtige pasfoto van Connie van april 2008, om haar herinnering levend te houden. We zullen je nooit vergeten lieverd.

Niemand weet,

hoe het zal gaan.

Toch blijf jij,

voor altijd bestaan.

Zeg het maar,

Woorden kunnen soms heel veel zeggen,

maar niet alles uitleggen.

Je eigen gevoel erbij,

kan veel duidelijker maken,

van wat je zei.

Bijvoorbeeld was je boos,

of was je blij.

Maar het blijven woorden.

En hoe kun je in Godsnaam toch,

Het voor eenieder eerlijk maken.

Het kan de ander soms,

veel, of weinig raken.

Maar geloof mij echt,

ikzelf heb heel veel baat,

bij al ik heb geschreven,

op deze bloggermaat.

Ik beleef een intens gevoel,

van bijzonder veel medeleven.

De blog is voor mij een gevoelige uitlaatklep,

Waaraan ik onwijs heel veel heb.

Zelfs nu ga ik mij weer te buiten,

Om mijn gevoel te uiten.

Het is enigermate verslavend,

Maar het werkt bij mij meer lavend.

Bedenk dat ik nooit tegen jullie heb gelogen,

Daarom kijk ik immer oprecht in jullie ogen.

Ik wens intens het beste voor jullie allemaal,

En hoop,
dat dit nog niet het einde is,
van dit verhaal.

Het blog is vandaag zo'n 414 pagina's lang,
Bijna genoeg voor een leuk behang, hoewel.....
Hennie

Wouter 34

4 september 1977,

heeft voor mij,

een heel diep verleden,

tot aan het heden

en in de toekomst.

Ondanks alles,

schonk Connie ons een zoon.

Voor mij een onmogelijk wonder,

maar gelukkig Wouter,

nu kan ik niet meer zonder.



Dank je Connie,

Hoewel geen enkel leven,

is voor de eeuwigheid gegeven,

maar was je nog maar even hier,

heel even.