Connies zusjesdag Boxmeer

Lieve mensen,

Heel spontaan heb ik vandaag alle zusjes van Connie met aanhang op bezoek gehad. En Kim en Job zijn ook gezellig mee. Lachen gieren brullen natuurlijk want dat is gewoon een heel gezellig stel, dat eigenlijk alleen compleet zou zijn met Connie. Daarom hebben we vanmiddag 30 kilometer gefietst met zijn allen en zijn eerst naar het graf van Connie geweest.

De rode en gele gladiolen bloeien nog onverstoorbaar terwijl ze open en bloot op de kiezelstenen van het graf liggen, al sinds vorige week dinsdag en vrijdag. Sterk spul hoor….

Van de begraafplaats fietsen we naar de Connieboom voor een korte stop. Het is gewoon een prachtige boom. Daarna fietsen we naar het stuwencomplex in Sambeek, heel indrukwekkend met de grote boten voor Job. Hij wil wel weten hoelang elke boot is en dat staat er meestal wel op. Dan fietsen we door naar de pont bij Afferden. Als we naderbij Afferden komen zitten we opeens middenin een giga braderie.

Via een omweg komen we aan bij het kapelletje waar Connie tijdens haar ziekte vaak met mij is geweest. Ze had iets met dat kapelletje, waar in 1999 haar lievelingspatient Grad Verrijdt zijn afscheidsdienst had. Ze moest daar altijd een kaarsje branden ter nagedachtenis aan Grad en hoop voor haarzelf. De kapel en het aangrenzende kerkhof zijn ingepakt door de braderie. Op het kerkhof vind ik na enig speurwerk uiteindelijk het graf van Grad Verrijdt. Heel bijzonder eigenlijk wel. Waar een mens zich al niet in kan verdiepen.

Omdat de cafetaria tegenover de kapel helemaal vol staat, wachten wij met onze honger te stillen tot we later naar Nieuw-Bergen zijn gefietst via Heukelom. Daar aangekomen worden de frietjes en broodjeskroket smakelijk verorberd. En ik heb thuis nog heel veel stokbrood met groetensoep. Maar ja, er wordt stevig gefietst, vooral ook door Job. Met een niet aflatend tempo laat hij zijn geweldige conditie zien. Nou knap hoor Job, ik ben heel trots op jou.

Als we Nieuw Bergen weer verlaten, gaan we naar (Oud) Bergen om daar de veerpont terug te nemen naar Brabants grondgebied. Ben heeft de pont betaald bij Afferden en dit keer is Leo mij te snel af. Wij fietsen door Vierlingsbeek,( langs het huis met glas-in-lood ramen van mij) en duiken dan het Maasheggen fietspad in. Dit fietspad laat de meest mooie Maasheggen aanblik zien tot aan Vortum- Mullem via een aangenaam kronkelend fietspad. Fiets en geniet van alle prachtige inkijkjes in weilanden, omgeven door prachtige hegstruwelen. Hier zou je bijna willen wonen.

Uiteindelijk komen wij weer aan bij de veerpont naar Afferden, waar we begonnen zijn. Langs de stuw en door Sambeek en achterlangs het kerkhof fietsen wij weer naar huis. Job is nog steeds niet te remmen, wat een heerlijk manneke (mijn kleinzoon dus), hè Kim en Dirk. Na de fietstocht volgt de aanval op de soeppot met worstenbroodjes en stokbrood. Het was een keigoeie dag. Dankjewel iedereen en tot de volgende keer.

Lieve Connie,

Ons leventje was,

Helemaal samengegroeid.

Als een bloem,

Die tijdloos bloeit.

Maar nu je bent uitgebloeid,

Lijkt alle moois wel uitgeroeid.

Zoals de dagen achtereen verstrijken,

Gaat het steeds meer lijken,

Of de leegte steeds leger wordt

En de stilte alsmaar stiller.

Zelfs de kou voelt nu killer

Want jou warmte was een zegen.

Maar ik blijf om je geven,

Lieverd, mijn hele leven.

De Connieboom

Nee heb je, ja kun je krijgen.


Sinds ik de grondeigenaar, van Genugten van de levensboom uit de blog, heb gemailed dat we zijn boom de Connieboom hebben genoemd, zijn de verstandhoudingen blijkbaar aanmerkelijk bekoeld. Zowel bij de grondeigenaar als bij de boomexpert. Misschien kennen die elkaar wel. Ik heb zelf het idee dat ik bijna wordt geschaduwd als ik in de buurt van de levensboom over de weg wandel met Bommel. Niet te geloven maar van de laatste 4 keer dat ik er was, kom ik daar 3 keer plostklaps de grondeigenaar tegen in zijn zwarte Mercedes zonder dat er iets wordt gezegd, tenzij op mijn uitdrukkelijk verzoek. Heel teleurstellend. Voor mij is die wandelroute al zo oud als dat wij in Luneven wonen en dat is nu al weer 27 jaar. De waarde die de “levensboom” gedurende de laatste weken van Connies leven spontaan heeft gekregen, is een positieve waarde die ik er zelf in heb gevonden. Dat zal niemand mij afnemen, geen grondeigenaar of wie ook. Dat bepaal ik zelf.

Het is nooit mijn bedoeling geweest om mensen te ergeren of onheus te bejegenen, integendeel. Zelf ben ik steeds open geweest en verwacht dat ook van anderen. Ik moet deze smet op mijn eerbare persoon hier wel even kwijt. Het was mooi geweest in harmonie elkaars respect te waarderen, maar ik geef niet snel op, wie weet.., nee heb je, ja kun je krijgen……. Ik wacht op antwoord.

Verder gaat het goed met mij. Aan de grafsteen van Connie wordt nu even niet gewerkt vanwege de vakantieperiode. Maar Connie ligt er intussen mooi bij. We nemen de tijd voor een goeie oplossing en dat mag tijd kosten. Zondag krijg ik Lucy en Ben, Mirjam en Leo, Jose, en Kim op bezoek. We gaan gezellig betten en naar Connie toe. En naar het kapelletje in Afferden en nog fietsen in de Maasheggen. Ik zorg uiteraard voor een volledig programma. En ik ben natuurlijk heel nieuwsgierig naar de grote sterrenkijker die ik van Jose zal krijgen, zo heeft ze mij beloofd. Omdat ze er zelf weinig mee doet mag ik hem hebben. Connie heeft al een Connieboom en met deze kijker ga ik ook nog een Conniester uitzoeken. Kortom, het blijft spannend, je blijft ermee bezig.

Tot de volgende keer.

Love you.

Daags na de Tour

Beste vrienden,

Dat gisteren in Parijs de Australier Cadel Evens de Tour de France 2011 heeft gewonnen is helemaal verdiend. Jammer dat hij niet in Daags na de Tour in Boxmeer mee heeft gereden.  Dat valt me wel een beetje van hem tegen. We hadden al een loper uitgelegd, maar die was uiteindelijk alleen voor nederlandse renners uitgerold. Connie was een wielrenliefhebster die weliswaar niet zelf hard fietste, maar wel dagelijks aan de buis zat om de Touretappes in Frankrijk te volgen, inclusief de avondprogramma's van Mart Smeets met Dalida.

Met mijn fietsmaatje Paul de Best zijn wij al rond half 3 het parcours opgelopen, niet na eerst een stevige lunch te hebben genoten bij Lucie. Bommel maakt het daar weer zo bont, dat ie voor straf alleen thuis mag gaan zitten. Bommel houdt nl. van vissen maar hij moet wel van de vissen in de vijver afblijven. Als gehypnotiseerd door de werkelijk dansende steur in de vijver, raakt Bommel zo aangetrokken dat ie zich vastwerkt in het hekwerk om de vijver, onder meelijwekkend gejank. En omdat het dus zo niet lukt, zijn de gevolgen voor hemzelf.

Een programmaboekje leert welke renners en etappes zullen worden verreden. Ik ken maar weinig renners, maar Paul wel meer. We lopen het hele parcours af, naar de Start en Finish plaats. Daar zien wij 3 rondemissen mooi wezen in afwachting van de prijsuitreikingen.  Bij "de Piek" kopen wij onze eerste consumptiepenningen en nemen een consumptie.

Met Carl erbij aan de hangtafel en Anne, worden dat een hele hoop meer consumpties. Leuk om Carl te leren kennen, een man die iedereen al kent in Boxmeer, behalve ik. Na zoveel biertjes laat ik er maar een gebakken lekkerbekje achteraanglijden om de honger te stillen. Carl is een echte hockeyman die alleen nooit voorzitter is geweest, de rest deed ie allemaal wel, heb ik begrepen. Hij heeft een paar jaar iets met katholieken gedaan, hetgeen ik niet precies kan uitleggen. Hij is verder een mens van vlees en bloed en van dat eerste heeft ie ook nog veel verstand, net als van de historie van Boxmeer. Ik zal nog een keer zijn boek lezen over de oorlog in Boxmeer. Als ik kom theedrinken praten we erover.
Carl heeft mij op de valreep nog lid gemaakt van het filmhuis in de Weijer. Ik zal mij z.s.m inschrijven.

Het leven is meestal een grote toeval, toch?  Carl heeft een vriend Carel en die ken ik toevallig ook al heel lang. Toevallig zien we Carel later bij Riche, net als de dochter van Carl, Liesbeth, die een nachtje bij pappa is logeren. Carl stelt mij persoonlijk aan haar voor. Allemaal aardige mensen. En dan nog Marjo, die ik niet meer herkende van vroeger, maar dat is inmiddels weer hersteld. En Bart, open en eerlijk zoals ik hem eigenlijk allang ken. Paul heeft inmiddels stiekem de plaat gepoetst, hij moet morgen werken, ik niet. Hanneke is er ook nog en vertelt over de veranderingen op haar werk. We drinken nog een laatste pilsje.

Ik mag het niet zeggen, maar het is bijna half twee als ik de straatdisco verlaat. Nou ouwe, zo kan ie wel weer.....

Het leven is soms net een knoop

vandaar deze bloem die knoopkruid heet.

Hij groeit ook in de Maasheggen.

Vierdaagse voorbij

Hallo wandelaars enz.

Ja,ja de Nijmeegse Wandelvierdaagse is ook al weer voorbij. Wat de meest natte tocht allertijden was voorspeld, liep gelukkig met een sisser af. De wolken en de zon hebben afwisselend hun best gedaan en donderdag werd er een miezerig buitje uit de lucht geknepen. Alleen watjes zullen hierover klagen, maar niet echt, het was gewoon mooi weer om te lopen.

Daarom heb ik ook gelopen in de Maasheggen, waar anders. Ja natuurlijk de Vierdaagse zul je zeggen, maar daar waag ik mij niet meer aan. Ik weet zeker dat Connie zou hebben gelopen bij leven en welzijn. Maar zelfs zonder haar deelname zijn er de gladiolen. Het klinkt raar het gezegde "de dood of de gladiolen", maar we kunnen er helaas niet omheen. Haar pure enthousiasme voor de Vierdaagse en alles daaromheen, was als een oergevoel dat elk jaar haar gemoedsrust beroerde. En ze wist dit over te brengen op anderen die nu nog de gladiolen komen brengen. Kijk maar eens op haar graf.

Verloofd.....1972

Verliefd, verloofd, getrouwd,

Ja, zo is het precies gegaan. In 1972 exact op 19 juli hebben wij tweetjes, Connie en ik, zich verloofd aan de romantische oever van het Sneker Meer. 39 jaar geleden precies. Wij hadden toen beiden al iets met water. Connie kon zwemmen als een vis en ik als een baksteen. Dat verschil ben ik nog steeds niet te boven.

Ik ben altijd blij geweest dat ik ondanks alles boven kon blijven. De beweeglijkheid van Connie in het water is voor mij altijd een bewonderenswaardig aanzicht gebleven. Het gemak waarmee zij haar zwemslagen, als zwemvliezen van een zwaan in het water water kon bewegen, waren voor mij een euforie van eeuwig onvermogen. Nimmer zou ik deze souplesse bereiken, al had ik het graag.

Vandaag heb ik Connies graf versiert met verse zonnebloemen. Ik vind dat de zon voor haar en voor ons mag schijnen. Tenslotte is dit onze verlovingsdag, een heuglijke herinnering.

Connie, lieverd, ik hou nog net zoveel van jou als toen!
Maar we moeten het met deze andere situatie wel doen.

Op vakantie,

Dear friends,
Ja, ja op vakantie spreek je geen Nederlands toch? Niet dat ikzelf op vakantie ben, maar de kids wel. Kim, Dirk en Job zitten al een klein weekje in Oostenrijk en Wouter, Carin en Lotte zitten sinds vandaag op doorreis in de buurt van Dijon. En deze jongen geniet het schone Nederland met alle nukkige weersomstandigheden. Ik heb echter een prachtig huis ter beschikking en ben nooit alleen zonder Bommel.

Afgelopen vrijdagavond heb ik voor het eerst sinds lang weer mijn vriendeneetclubje op bezoek gehad. Om het mij (als kok) niet al te ingewikkeld te maken, heb ik een uitgebreide gourmettafel aangeboden. Zoals reeds bekend, viel dit weer uitstekend in de smaak.

Het weer was zo aangenaam, dat we de halve avond buiten hebben gegeten en daarna onder het overdekte terras zijn doorgegaan tot in de kleine uurtjes. Na rijp beraad en met algehele instemming hebben we toen besloten om ons eetclubje de volgende naam toe te dichten: "Eetclub de FLANTUUT". De kenners onder onder ons en ook de precieze bloglezers weten waar ik het over heb. Met eer aan Connie en ook Els zullen wij deze naam hoog houden tot in lengte van dagen.

Vorige week donderdag ben ik op uitnodiging wezen eten bij Joke en Leo. Joke was altijd al de eerste echte vriendin van Connie in Boxmeer. Joke had een heerlijk 3 gangenmenu gekookt. Maar bovendien is ze al meer dan een week aan het quilten met de dear-Jane-deken(190x190) die Connie helaas niet heeft kunnen afmaken. Dit wordt(of is al) zo'n mooie deken die ik maar al te graag op mijn bed zal leggen. Joke is al heel lang om te zoenen en nu nog meer, sorry Leo, maar jij kunt niet quilten, net als ik.

En op 8 juli, om 18:23 is Luna geboren, dochtertje van Sil en Helma. Ja ja, de Sil van die mooie gedichten op de blog, hij is de Papa. Liefde vermenigvuldigt zich als je het deelt. Nou en of. Afgelopen zaterdagavond zijn een trotse opa Ben en oma Lucy nog bij mij op bezoek geweest, trots op hun 7e kleinkind.

Vorige week zaterdag 9 juli heb ik mijn jongste broer Tonnie op bezoek gehad in Boxmeer. We hebben veel bijgepraat en hebben daarbij lekker gewandeld. Het ritje met zijn auto was boven elke verwachting en het etentje bij de Bock was een aangename afsluiting. Een gezamenlijk broersweekend zit er aan te komen.
Vandaag 18 juli zijn mijn zus Giny en mijn broer Gerard allebei jarig. Giny is 64 geworden en Gerard 63. Gefeliciteerd allebei en nog vele jaren in gezondheid. En Harrie, ik wens je alle versterking die er te halen is.

Dan nog even over de sterren. Connie heeft mij 2 keer een ster aangewezen waarvan ze zei dat het haar sterretje was. Welnu, ik heb via internet de sterrenhemel afgezocht omdat ik de positie van het sterretje in mijn hoofd heb geprent in relatie tot de Grote Beer. Nu zoek ik nog iemand die er meer verstand van heeft dan ikzelf. Ik heb al een naam gehoord, dus volgende keer kan ik misschien iets meer melden. Tot kijk allemaal, misschien wel tijdens de Wandelvierdaagse of Daags na de Tour!!

Hierna nog even een blik op het graf van Connie, deze week. Het voelt goed dat veel goede vrienden deze plek soms bezoeken. Ik kom er zelf eenmaal per dag met Bommel.

Pijn

Het doet pijn,
Het doet zoveel pijn om,
alleen te zijn.
Die ene foto,
op de achtergrond,
snoert mijn geest,
de herinnering,
alsof je hier nog was.
Nooit meer,
zal het zo zijn,
zoals het 40 jaar was,
mijn steun en toeverlaat,
die al mijn liefde was.

aan mijn Connie.
Hennie

Herinnering

De tijd schrijdt voort
Vandaag is het alweer 7 weken geleden en morgen alweer 50 dagen geleden dat Connie haar strijd heeft gestaakt. Een gerechtvaardigde keuze die haar werkelijke kracht en haar doorzettingsvermogen bewijzen. Zonder beklag of spijt heeft ze haar zware lot zelf bezegeld. Daar is moed en karakter voor nodig en dat had Connie, altijd. Om deze eigenschappen en haar oneindig zuivere liefde voor het leven, missen we haar tot in het diepst van ons hart. Ze blijft een kei.
Haar kracht is een enorme steun voor ons allemaal om het leven door te zetten. We mogen niet bij de pakken neer gaan zitten, want haar lot is immers niet het onze. Pluk de dag zou Connie zeggen hetgeen betekent dat we weer gaan genieten van alles wat het leven te bieden heeft. Niet alleen vakanties zijn om van te genieten maar alles waar je oog voor hebt, alles wat je hoort of voelt. Ook kleine details kunnen je blij en verrukt maken. Laat ze vooral niet ontglippen. En zelfs verdriet kan omslaan naar geluk, sta altijd open en je beleeft het.
Naar mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen wil ik zeggen, laat mama en oma maar eens zien hoeveel plezier jullie hebben. En het is driedubbel verdiend. En deze opa vermaakt zich ook op zijn manier, maak je geen zorgen, maar Connie blijft altijd in de herinnering.
Fijne en uitbundige vakantie allemaal.

Connie, bijzondere vrouw, waar ik altijd van hou.

De Geest blijft leven

Leven.

Leven,
is er zijn,
zijn is leven.
Leven,
is beleven,
met elkaar.
Als dierbaar leven,
niet meer is,
voelt dat,
als een oneindig,
verdrietig gemis.
Het lichaam dood,
de Geest blijft.
De Geest,
waar het leven
op drijft.
Hou je vast!

De Connieboom leeft!

De dagen erna,

Hallo iedereen,

Ik moet toch even wat kwijt op dit late uur.
Vandaag heb ik extra veel mensen gesproken met allemaal bijna dezelfde vraag, hoe gaat het met je?
Moeilijke vraag dus, maar ik probeer steeds mijn best te doen zo eerlijk mogelijk antwoord te geven. Toch antwoord ik bijna steeds dat ik mijzelf nog altijd weet bezig te houden, want ik moet verder. Ik vertel er ook bij dat ik al heel lang verdriet om Connie heb en heb dat nog steeds. Maar ook dat de dood voor Connie zelf hoe dan ook rust brengt maar ook voor mij. Ik spreek nu echt voor mijzelf.
De definitieve afwezigheid van Connie is in mijn nu bijna lege huis voor mij een toestand van algehele verlatenheid en natuurlijk absolute eenzaamheid. Als je zo'n krachtig en aimable iemand moet missen word je vanzelf echt klein. Maar ik wil niet klein zijn en dus ben ik groot.
Ik vecht mij zelf een toekomst die zal schateren van optimisme en positiviteit, zolang het mij zal zijn gegeven. Connie heeft mij meegegeven dat ik niet alleen moet blijven, wat de buitenwereld er ook van zegt. Ik ga op zoek naar nieuw leven om mij te vergezellen naar een nieuw bestaan met een doel en een nieuwe toekomst. Dat geeft inspiratie waarop het leven is gebaseerd.
Vandaag ben ik met mijn IVN vrienden op pad geweest. Even deze foto.

Dit is dus een speerdistel.......

Groeten Hennie.